'Tjonge, jonge, wat een doelpunt!'

Weinig tot niets heb ik met voetbal. Ik volg de nationale competitie en de internationale verrichtingen van Nederlandse teams op hoofdlijnen, omdat ik er als voice-over of dj wel eens iets over moet zeggen. Maar het komt nauwelijks voor dat ik een hele wedstrijd zie.

In 1988 was dat anders. Sowieso groeide ik op met een aan voetbal verslaafde broer en een vader die - tenminste in die dagen - ook een buitengewone interesse voor het spelletje had. Maar ook onder andere omstandigheden was ik ongetwijfeld aan de buis gekluisterd geweest.

Want wie was er niet voor het Nederlands Elftal in die dagen? Ons land verkeerde over de gehele linie in een ongekende staat van opwinding. André Hazes zong schijnbaar onafgebroken zijn 'Wij houden van Oranje'. Mijn broer Thijs keek de wedstrijden in het officiële spelerstenue.

Ik weet nog dat we na het zien van de zinderende EK-finale naar het centrum van Vlaardingen reden. Mijn vader achter het stuur, wij vanaf de achterbank schreeuwend door de open raampjes. En toeteren natuurlijk. We zagen hoe uitzinnige fans massaal de haven insprongen.

Terwijl ik dit schrijf, is de tweede helft net begonnen. Dankzij Gullit staan we goddank 1-0 voor. Twintig jaar na dato zendt de NOS de eindstrijd van '88 nog eens integraal uit. De strijd tegen de Sovjet Unie, maar meer nog de afrekening met '74. Ik zit aan de buis gekluisterd.

De volley van Van Basten dadelijk. "Van Basten! Goed! Oh, wat een goal," gaat Theo Reitsma roepen. "Wat een weergaloos doelpunt! Tjonge, jonge, wat een doelpunt zeg!" Vervolgens stopt Van Breukelen nog een penalty, waarna ik in principe opgelucht onderuit kan zakken.

Zo mijn zwembroek maar eens te voorschijn halen voor een nachtelijke duik in de haven...