De ergste chaos voorbij

Het was benauwd in de trein. Zo benauwd dat ik in Haarlem, krap twintig minuten nadat ik op Amsterdam CS was ingestapt, besloot weer de relatieve koelte van de buitenlucht op te zoeken. En de Burger King. Om de tijd te doden, zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.

Toen de volgende sneltrein richting Rotterdam een half uur later het station binnenreed, was die zo overladen met reizigers dat de aanblik alleen al me deed duizelen. Het duurde niet lang voor ik bedacht dat ik liever nog een half uur wachtte, dan dat ik me in de meute zou voegen.

Een uur was inmiddels verstreken. En het was de hoogste tijd, vond ik. De volgende sneltrein moest het maar zijn dan. En hoewel nog altijd druk, leek de ergste chaos voorbij. Het was inmiddels ook al half zeven. Dus stapte ik in. De zware atmosfeer trotserend.

Ik ging op in mijn Volkskrant. Moest hardop lachen om de laatste zin van Wim de Jong's recensie van het Eén van de Acht-spektakel met Hennie Huisman, afgelopen zaterdag bij de EO. En verbaasde me over de opening van het tweede katern, over de opmars van biologisch voedsel in de VS.

Zozeer was ik verdiept in mijn krant dat ik pas in Uitgeest opmerkte dat ik in de verkeerde sneltrein was gestapt. Drie kwartier later nam ik voor de derde keer plaats op het bankje bij de rookzuil op spoor zes in Haarlem. Lichtelijk geïrriteerd. En oververhit.

De uitbater van de toiletten zwaaide me toe alsof ik een verloren kennis was...