Een iets te harige oranje leeuw

"Willudurwellupiesbij?" Ik keek de mevrouw achter de kassa van de lokale Albert Heijn niet begrijpend aan. "Offudurwellupiesbijwil!" Ik verontschuldigde mij - overigens tegen beter weten in, want zij was degene met het spraakgebrek - en antwoordde dat ik haar echt niet verstond. De hand van de caissière graaide vervolgens in een doos waaruit ze twee in plastic verpakte oranje figuurtjes te voorschijn haalde. "Wellupies," schreeuwde ze me toe, terwijl ze de prullaria voor mij op ooghoogte heen en weer zwaaide.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik zou werkelijk niet weten wat ik daarmee moet," zei ik naar waarheid. Eerlijk gezegd was ik zelfs een beetje met stomheid geslagen. Het leek me meer een soort kinderspeelgoed in de vorm van een iets te harige oranje leeuw die me vaag aan Loekie deed denken. Vreemde actie al met al van Albert Heijn. Het voelde een beetje alsof een medewerker van McDonald's me een Happymeal probeerde aan te smeren. "Dank u wel," lachte ik vriendelijk, "maar ik ben echt niet geïnteresseerd."

Op hetzelfde moment voelde ik een hand op mijn schouder. "Mag ik ze dan?" vroeg de veertig plusser die achter me stond met een net iets te gretige ondertoon in zijn stem...