Een onbestemd pakketje

"Meneer, voor u de Albert Heijn in loopt, wil ik u iets meegeven!" De jongen die me aansprak maakte een buitengewoon doortastende indruk. Zodanig dat ik in eerste instantie argwanend een stapje achteruit deed. Ik vond zijn openingszin uiterst opmerkelijk, maar tegelijk ook wel intrigerend. Was het een man van Albert Heijn zelf? Was ik uitverkoren om mee te doen aan een onderzoek? Of bleek ik de tien miljoenste bezoeker te zijn van de lokale ABC-formule? Ik had geen flauw idee en was eigenlijk wel benieuwd naar wat er zou komen.

Hij was lang. Langer dan ik in ieder geval, maar dat is al snel. En hij zag er verzorgd uit. Een beetje kakkineus, dat wel. Streepjesoverhemd, als ik me niet vergis. Halflang donker haar. Beetje Arnie. Maar daar heb ik zelf natuurlijk ook wel iets van weg. Op de achtergrond stond een jongen van hetzelfde allooi met een winkelwagentje vol kartonnen dozen op broodroosterformaat. Hij keek toe en hoorde er zonder twijfel bij, al wekte hij de indruk op weg te zijn naar de uitgang met zijn karretje. Ik maakte er uit op dat ze meer mensen hadden aangesproken en dat ik de laatste was in rij.

"U past helemaal in de doelgroep," riep de jongen met het Arnie-haar enthousiast, terwijl hij een onbestemd pakketje voor mijn neus hield. Een object verpakt in doorzichtig plastic folie, aan de bovenzijde dichtgeknoopt met een lichtgroenig lint. Het had iets feestelijks en dat was duidelijk de bedoeling. Toch aarzelde ik om het aan te nemen. Gehard door fanatieke straatverkopers waarschijnlijk. Wat werd er van mij verwacht in ruil voor deze attentie? Ik keek nog eens goed en zag dat er een groene mok in het plastic zat. Geen logo. Wel een bedrukt papiertje dat in de kop was gefrommeld. Maar ik kon niet lezen wat er op stond.

"Alstublieft," zei de jongen om zijn reikende gebaar te ondersteunen. Hij lachte er vriendelijk bij, waarop ik schoorvoetend overstag ging. Ik pakte de mok aan en bezag mijn opponent vragend. Dat was eigenlijk niet nodig, want vrijwel direct na mijn capitulatie vervolgde hij: "U gaat vast wel eens een huis kopen of verkopen! Nou, wij zijn een nieuw makelaarskantoor! Pas begonnen! Dus hou ons in gedachten!" Ik knikte. "En nou sta je mokken uit te delen bij de Albert Heijn?" vroeg ik met een glimlach. "Zeker," riep hij onverminderd enthousiast. "Heel goed," reageerde ik gemeend.

Inmiddels weet ik dat de jongen Arjan Schreudering heet, geen Arnie dus. Wel bijna. En z'n compagnon heet Joris van der Windt. Ze poseren op het kaartje dat ik bij thuiskomst uit de kop viste, naast een donkergroene lantarenpaal aan het water. Op de achtergrond is een pittoresk bruggetje te zien. 3D makelaars heten ze en ze zijn dynamisch, duidelijk en daadkrachtig lees ik op de voorkant. Met dat dynamische en daadkrachtige zit het volgens mij wel goed, getuige hun doortastende minimarketing bij de plaatselijke minimarkt. Maar duidelijk was het zeker niet direct. Wel spannend, maar dat allitereert natuurlijk niet zo best.

Hoe het ook zij, ik ben uitgenodigd voor een kop koffie. Of ik mijn pas verworven mok dan mee moet brengen blijft in het ongewisse. Puntje van aandacht...