Zo'n vermaledijde kiezel

"Je kan het wel proberen," zei Paul door de telefoon, "maar dat gaat echt niet lukken met een gewone boor." Gordijnrails ging ik ophangen en daarvoor moest ik gaten maken in het plafond. "Waar het op neerkomt," doceerde Paul, "is geluk. Het is beton, begrijp je. Dus met die boor van jou kan het heel lang goed gaan, tot je een keer een kiezel tegenkomt. Als ik jou was zou ik even naar de Praxis teruggaan en daar voor vijf euro een deugdelijk apparaat huren." Het laatste waar ik zin in had was terug naar de Praxis. Ik kwam er net vandaan. En zo'n steentje in het beton, hoe problematisch kon dat nou helemaal zijn?

Zes gaten moest ik boren. En natuurlijk stuitte ik bij het allerlaatste gat op zo'n vermaledijde kiezel. Met geen mogelijkheid kwam ik er doorheen. Vier pluggen sloeg ik tegen beter weten in aan gort, maar het gat bleef te klein. Ik haat het als Paul gelijk heeft. Maar het allermeest haatte ik mezelf toen ik er na een half uur zwoegen met een veel kleinere schroef en een gemodificeerde plug alsnog in was geslaagd het probleem op te lossen en ik de gordijnen ophing. Ze wilden nauwelijks open en dicht. Ik had de rails namelijk een centimeter of vijf te dicht op de muur bevestigd. Als Paul dáár nou voor had gewaarschuwd...