Met een soepele voetbeweging

Ik was bij SBS vanavond en parkeerde rond half één zojuist mijn fiets in de kelderbox. Dat begint zelfs al te wennen. Ik kan mijn sleutel ook in het slot laten zitten, flitste het door mijn hoofd. Aangezien ik regelmatig op zoek ben naar mijn fietssleutels - het zijn er twee aan een ring, één voor het beugelslot en één voor de ketting - op momenten dat het eigenlijk niet uitkomt, was dit niet eens een heel gek idee. Toch wuifde ik het in gedachten direct weg, zette mijn fiets dus gewoon op slot, knipte het licht in de kelderbox uit, sloot de deur en liep richting de lift. Die kwam vrijwel meteen. Prettig, dacht ik nog, terwijl ik naar binnen stapte.

En toen gebeurde het. In de loop. Hoe het kan, snap ik nog steeds niet en in mijn herinnering duurde het moment eeuwen. Alsof ik nog gemakkelijk het onheil had kunnen voorkomen. Met een soepele voetbeweging bijvoorbeeld. Maar in werkelijkheid deed ik niets en was daar ook helemaal geen tijd voor. Ik voelde hoe mijn fietssleutels op onverklaarbare wijze uit mijn linkerhand gleden en keek vervolgens toe hoe ze precies in de spleet tussen lift en gebouw vielen. Onnavolgbaar getimed. Waarschijnlijk niet eens te reconstrueren. Plok, hoorde ik nog toen ze de bodem van de schacht bereikten.

Morgen maar eens bellen, want het waren de reservesleutels. Van de originelen had ik eerder al noodgedwongen afscheid genomen...