Ongemeen kritisch en een beetje ijdel

Mijn oma krijgt jaarlijks voor Sinterklaas een agenda. Zo'n Hema-ding waarin je naar eigen inzicht foto's kunt verwerken, die dan netjes worden ingeprint. Foto’s van de familie in dit geval. Die woont verspreid over het hele land en brengt niet altijd even regelmatig een bezoekje. De jaarlijkse agenda is dan ook een alleraardigst initiatief om de verschillende gezichten toch regelmatig de revue te laten passeren. Mijn eigen betrokkenheid bij dit project - dat inmiddels tot de (zij het weinige) familietradities behoort - is uiterst beperkt. Mijn nichtje Hanneke is met haar moeder de bedenker en voortrekker, ik lever op verzoek slechts foto's aan van mijzelf.

Tot een jaar of wat geleden ging dat steevast via mijn moeder. Ik geloof dat er toen zelfs nog fysiek materiaal werd verzonden per slakkenpost. Inmiddels gaat het per e-mail en word ik individueel aangespoord. Wel zo prettig, want nu ben ik tenminste helemaal zelf 'in charge'. Onlangs ontving ik het verzoek voor dit jaar van Hanneke en eind vorige week voldeed ik aan mijn leveringsplicht, met de enige foto van mijzelf die over de afgelopen twaalf maanden officieel door mij is goedgekeurd. Toegegeven, die oogst is wat mager. Deels doordat ik gewoon weinig ben vastgelegd en deels doordat ik ongemeen kritisch ben en - vooruit - ook een beetje ijdel. Oma moest het er maar mee doen, vond ik. En daarmee was de kous wat mij betreft af.

Tot ik een bedankje van Hanneke retour kreeg. Daarin was ook de volgende nonchalante mededeling opgenomen: 'je moeder had er ook al een of twee met jou erop gestuurd, dus dat komt goed!' Blinde paniek! Dat komt helemaal niet goed! Los van het feit dat mijn moeder absoluut geen verstand heeft van fotografie, dacht ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te weten om welke foto's het ging. De enige foto's uit de afgelopen dertig jaar waarop ik nota bene sta afgebeeld met een kat op schoot! En dat terwijl ik feitelijk probeer om een gevecht op leven en dood te winnen van het beest, maar het net lijkt of ik er juist genoegen aan beleef dat het dier in mijn nabijheid verhaart.

Onmiddellijk een nieuw bericht aan Hanneke gestuurd met het dringende verzoek om geen foto’s te plaatsen van mijzelf met een kat. Ik heb er niets meer op teruggehoord. En dat doet het ergste vrezen...