Allemaal de schuld van de mama's

Wat echt verschrikkelijk is? Mannen met een zogenoemde 'papadag'. Het feit dat zo'n woord inmiddels al helemaal lijkt ingeburgerd, is wellicht nog het allerergste. Papadag. Het is vermaledijde peutertaal van vaders die in de regel te veel uren maken.

Er klinken steevast twee emoties in door als je - meestal via de telefoon - wordt geconfronteerd met het fenomeen. Aan de ene kant is er de trots van de papa, die op het moment dat je belt eendjes aan het voeren is of juist een luier verschoont en die, door dat aan te halen, respect bij je probeert af te dwingen. En aan de andere kant zit er altijd iets van medeleven in zo'n telefonisch onderhoud. Iets in de trant van: ik begrijp dat het lastig voor je is dat ik niets voor je kan doen, maar het is nu eenmaal papadag en dat heb ik heus niet zelf verzonnen.

Nee, want het is allemaal de schuld van de mama's! Tenminste, dat hoor je op zo'n moment als toehoorder te denken. De tirannieke moeders van deze wereld die hun partner dwingen om zich een halve of zelfs hele dag in de week met hun kind bezig te houden. Het is een grof schandaal.

Papadag. Laten we dan in ieder geval het wóórd verbieden...