Hardop vloekend richting station

Om kwart over acht vanochtend had ik afgesproken met Vincent achter het Rotterdamse centraal station. We moesten draaien in Numansdorp en hij zou me oppikken. Een half uur eerder stapte ik thuis dan ook in de lift. Op weg naar mijn kelderbox, om mijn fiets te pakken. Die bleek daar echter niet te staan. Een kort moment van verwarring, voor ik bedacht dat ik 'm gisteravond blijkbaar vergeten was binnen te zetten.

Dus rende ik de trap op naar de begane grond, om via de voordeur van het complex waar ik woon naar buiten te lopen. Opnieuw geen fiets. Ik voelde direct een golf van woede opkomen. Het was immers niet de eerste keer dat een fiets van mij bleek gejat. Tegen beter weten in keek ik nog links en rechts om de hoek, maar tevergeefs. En dus liep ik hardop vloekend richting het plaatselijke station, om dan maar in de trein naar Rotterdam te stappen.

Om vijf over acht stond ik op de afgesproken plaats. Tien minuten te vroeg dus. Terwijl ik - nog altijd geagiteerd - een blikje Red Bull naar binnen goot, bedacht ik me überhaupt niet te kunnen herinneren dat ik mijn fiets gisteren voor de deur had laten staan. Het kostte sowieso moeite om de woensdagavond te reconstrueren. Waar was ik als laatste geweest voor ik met mijn verse pasta aan de slag ging?

Langzaam kwamen de beelden terug. Ik had facturen op de post gedaan en was toen naar Albert Heijn gereden. Daar was ik vertrokken met mijn handen vol boodschappen, omdat ik geen tas had meegebracht en uit compassie met het milieu ook geen nieuw tasje wilde aanschaffen. Maar ik was naar huis gelópen en niet gefíetst! Tegen de tijd dat Vincent voorreed, wist ik bijna zeker dat mijn rijwiel nog voor de AH moest staan.

En zojuist bleek dat inderdaad het geval. Ik voelde me opgelucht en nogal dom. Maar ik vroeg me met name af hoeveel fietsen ik de afgelopen jaren op deze manier ben kwijtgeraakt...