Inheems klinkende stemvariaties

Zomaar wat losse dingen...

Mijn vader en Marleen kwamen een hapje eten. Een unicum, zo realiseerde ik me. De keren dat ze in de afgelopen tien jaar over de vloer waren, zijn op één hand te tellen. Dat komt vooral doordat mijn vader zelf graag de gastheer is en omdat hun huis nog een stuk leuker is dan het mijne. Maar daar gaat het nu niet om. Feit is dat we hadden afgesproken. En ik zou koken. Daar ben ik namelijk best goed in. En dan wil je een dag van tevoren dus geen telefoontje van je vader die aarzelend maar veelbetekenend tegen je zegt: "San, we kunnen ook even alleen wat bij jou komen drinken en dat we daarna even érgens wat gaan eten... Uh... Buiten de deur, zeg maar."

Uiteindelijk kwamen ze natuurlijk gewoon. Geen gelul. En op een gegeven moment ging het over buren. Of ik mijn buren kende, waarop ik vertelde over Hans en Joke, die aan weerszijden wonen. En over de woongroep aan de overkant, waarvan altijd wel een lid voor de deur zit te roken. Om en passant de omgeving vooral goed in de gaten te houden. Een direct gevoel van herkenning bij mijn vader. "In één van die flats bij ons aan de voorkant woont een wat ouder echtpaar," begon hij te vertellen. "Laatst kwam ik ze tegen op straat. Maakten we even een praatje. Zegt één van de twee: Wij hebben ook de NRC! Was die van jullie vandaag op tijd?"

Over kranten gesproken: bij Albert Heijn hier om de hoek zit steevast een verkoper van het daklozenblaadje. Een man van - ik gok - Surinaamse afkomst. Leeft in zijn eigen wereld, maar laat de rest van het universum daar wel volop van meegenieten. Door te zingen in dit geval. De inhoudelijke strekking van zijn bijdrage is 'koop een straatkrant bij mij', gelardeerd met onverstaanbare, lichtelijk inheems klinkende stemvariaties. En dat alles gebracht op de wijs van bij voorkeur Sinterklaasliedjes, hoewel ik hem afgelopen week betrapte met een variatie op 'Lang zal die leven'. Ik heb vooral zo’n ontzettende medelijden met de meisjes van de AH-sigarettencorner.

Die ándere verkoper van daklozenkranten, mijn vriend Geert-Jan die steevast in het gebied rond de Kruiskade loopt, zag ik niet vanmiddag toen ik op weg was naar de kapper aldaar. Het is lang geleden sowieso dat ik Geert tegen het lijf liep. In zijn wereld kan het bovendien zomaar zijn dat hij überhaupt niet meer is. Gezien de kwalen die in de afgelopen jaren al dan niet door hem werden geveinsd, zou dat niet eens echt verbazen. Terwijl ik binnenstapte bij de kapper, werd ik wel geroepen door een collega van Geert-Jan. "Meneer! Meneer, heel even!" Hij hield twee edities van Straatnieuws tegen zijn borst geklemd. "Heeft u een kleine bijdrage? Ik heb een enorme kredietcrisis."

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]