'Kopi', bamboesigaretten en muziek

Een dorpje op palen, zwevend boven de zee. Alleen te bereiken per boot. En dan nog kost het behoorlijk wat moeite om überhaupt vervoer te vinden. De visser met wie ik het uiteindelijk op een akkoordje gooide, was de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots gepasseerd en oogde uiterst fragiel. Toch zat er - te oordelen naar de wijze waarop hij de eerste meters van de oever weg peddelde, voor hij zijn buitenboordmotor kon opstarten - nog flink wat kracht in het uitgemergelde lichaam.

Met de wind in de haren ging het vervolgens op hoge snelheid richting Penimbawan, waar de lokale jeugd bij de lange aanlegsteiger die naar het dorp leidt, voor een enthousiast onthaal zorgde. Ik werd letterlijk aan de hand genomen en rondgeleid. Overal lachende gezichten, nieuwsgierige blikken. Met handen, voeten en de paar woordjes Maleis die ik inmiddels spreek, bleek een basale vorm van communicatie mogelijk. Maar zelfs als dat niet zo was geweest, sprak de hartelijkheid voor zich.

Het hoogtepunt vormde de uitnodiging om aan te zitten bij de wekelijkse koffietafel, zoals ik het maar even noem. De meest vooraanstaande families uit de piepkleine nederzetting komen iedere zondag bijeen om samen 'kopi' te drinken, bamboesigaretten te roken en muziek te maken. Eén van de stamoudsten was er al snel vandoor met mijn camera om op eigen gelegenheid een fotoreportage te maken. Het zijn niet de beste plaatjes geworden van mijn bezoek aan Penimbawan, maar hilarisch was het wel.

Al met al een geweldige dag. Hopelijk blijft dit dorp op palen zo lang mogelijk een publiek geheim...

[Zie ook: Dossier Maleisië]