Mij onbekende bestemmingen

Als een mechanische zeis leek de trein zich een weg te banen door het schijnbaar ondoordringbare groen van de jungle. Sommige bomen trokken zich van dat geweld overigens weinig aan en probeerden met hun takken alsnog door de open ramen naar binnen te reiken. Tik, tik, tik, klonk het terwijl ze afketsten op het aluminium frame. Tik, tik, tik.

Vanaf een stuk bamboe dat kennelijk over een riviertje was gevallen, sloeg een aap de voorbij razende trein in alle rust gade. Zijn staart om het hout gekruld om z'n evenwicht te bewaren. Even verderop hing een durian te rijpen in de zon. Heel even meende ik een vleug van de rotte lucht, die de vrucht zo eigen is, op te vangen.

We reden langs de Sungai Tembeling - breed en bruin, aangezwollen onder invloed van de regen die in dit seizoen veelvuldig valt - en stopten in plaatsjes die nauwelijks groter waren dan een handvol hutjes. Een minieme overkapping deed dienst als station. Dorpelingen met zakken fruit en groenten hesen zich omhoog op weg naar mij onbekende bestemmingen.

De conducteur had zich van zijn officiële blauwe overhemd ontdaan en knapte een uiltje op het heetst van de dag. De machinist zette er nog even flink de pas in...

[Zie ook: Dossier Maleisië]