Slepende schoenen en slippers

"Jij flirt ook werkelijk met iedereen," werd me ooit toegevoegd terwijl ik in een Utrechts etablissement een barman voor me probeerde te winnen. Ik moest er aan denken toen ik vanavond voor de tweede keer binnen drie weken incheckte bij Hotel Maya in Kuala Lumpur. "Welcome back," zei de iets zijige receptionist welgemeend nadat ik hem een vette knipoog had gegeven bij binnenkomst.

Even later had ik mijn derde upgrade van deze vakantie te pakken. En dus geniet ik opnieuw van een eersteklas uitzicht op de Petronas Towers, vanuit een normaal gesproken nagenoeg onbetaalbare 'executive suite'. Overmorgen vlieg ik naar Sabah op Borneo, maar eerst kom ik nog even bij van de vermoeienissen in ruraal Maleisië. In deze bijdrage wat verzamelde indrukken, observaties en belevenissen.

Over het loopgedrag van Maleisiërs bijvoorbeeld. Dat is in de regel sloffen. Op de één of andere manier lijkt het te veel gevraagd om de voeten op te tillen. En dus hoor je hele dagen het geluid van slepende schoenen en slippers. Onlangs betrapte ik mezelf er op dat ik het geslof begin over te nemen. En het is niet eens onprettig kan ik melden; wel slecht voor je zolen. Ik ben inmiddels dan ook aan mijn tweede paar 'flip-flops' begonnen.

En nu we het toch over schoenen hebben: gisteren ontdekte ik bij terugkomst in mijn hotel een kikker in een ongebruikt exemplaar. Eerst dacht ik nog dat het een vlinder was met pauwmotief. Maar toen het beest een sprongetje maakte, vlakte ik die optie uit. De receptionist, aan wie ik mijn vangst even later toonde, schoot bijna door het plafond van schrik. Hij bleek een kikkerfobie te hebben en stelde angstig voor het dier te euthanaseren. Ik ging daar niet in mee en liet 'm buiten vrij.

Ook opvallend: de oproep tot het ochtendgebed. Tussen vijf en half zes schalt die steevast door de straten. Daarbij maakt het niet uit hoe klein het dorp is waar je op dat moment verblijft en ook niet hoe ver je van de plaatselijke moskee bent. Overal zijn namelijk luidsprekers bevestigd in de open lucht. Regelmatig lig ik er geïnteresseerd naar te luisteren. En ik kan melden dat de ene gebedsoproeper de ander niet is. Vooral die in Tanah Rata, in de Cameron Highlands, had een prachtige stem en was behoorlijk toonvast. Een genot voor het ontwakend oor.

Ronduit link is het dat er in Maleisië buschauffeurs rondrijden met een ernstige oogafwijking. Zo zat ik in een voertuig dat met nauwelijks twintig kilometer per uur een bijna kaarsrechte route aflegde. Vooruit, het regende een beetje en het was goeddeels donker, maar dat had onder normale omstandigheden niet mogen resulteren in een rit van bijna drie uur op een afstand van zestig kilometer. Vooral de kennelijke angst van de bestuurder voor die enkele tegenligger was bijna hilarisch geweest, als ik niet zelf in de bus had gezeten tenminste.

En tenslotte de Sushi King! Een keten van restaurants die in bijna alle Maleisische steden van enige omvang wel een vestiging heeft. Of twee. Wat heb ik er lekker gegeten. Ook vanavond weer. En voor bijna niets. Nog geen vier euro de man; zoveel dat je na afloop niet eens meer 'sushi' kunt zeggen. Inmiddels gaat het overigens wel weer. Morgen een flinke was wegbrengen in China Town. Dat gaat hier voor vijf ringgit per kilo, inclusief drogen. En m'n eerste malariapil! Ter voorbereiding op orang-oetangs, schildpadden en bloedzuigers in Borneo...

[Zie ook: Dossier Maleisië]