Treurig, ongeïnspireerd en saai

Een leguaan die vlak voor de taxi waarin ik zat de straat over rende. Het was - met de drommen Saudi's en hun in burka gehulde vrouwen die er juist arriveerden voor een korte vakantie - de meest vermeldenswaardige gebeurtenis op het eiland Langkawi. Ik ben er dan ook niet langer geweest dan een uur of twee. Dat was de tijd die ik nodig had om zeker te weten dat ik werkelijk geen minuut langer wilde blijven in dit zogenoemde tropisch paradijs.

Toegegeven, het eiland oogt ongerept groen en de stranden zijn er van een ongekende parelwitte schoonheid, maar Pantai Cenang - waar de bulk van de betaalbare accomodatie zich bevindt - behoort tot de meest deprimerende plekken die ik ooit heb gezien. Sowieso is het er stoffig en weinig gestructureerd, maar de hotels stemmen vooral ook ontzettend treurig. Ongeïnspireerd en onnoemelijk saai. Er hing een onaangename loomheid over het plaatsje.

Inmiddels ben ik weer op het vasteland, in Alor Setar, dat vooral een 'hub' is voor reizigers die van hier naar alle windstreken uitwaaieren. Thailand bijvoorbeeld, maar ook Kuala Lumpur en Kota Bharu. Die laatste bestemming, in het uiterste noordoosten van Maleisië, hoop ik straks per nachtbus te bereiken. Niet alleen is Kota Bharu het decor voor de grootste 'nightmarket' in het land, de plaats ligt vooral ook vlakbij het begin van een jungle-treinlijn.

Het spoor voert dwars door het binnenland naar Taman Negara, het voornaamste nationaal park op het Maleisisch schiereiland. Vervolgens wil ik terug naar Kuala Lumpur om daar het vliegtuig te pakken naar Maleisisch Borneo. Bladerend door de Lonely Planet raak ik steeds meer in vervoering bij de gedachte aan dit afgelegen gebied waar primitieve stammen nog steeds eerder regel zijn dan uitzondering, met hun traditionele 'longhouses'.

Heb ik mijn malariatabletten bovendien niet voor niets gehaald...

[Zie ook: Dossier Maleisië]