Het schoot er zomaar in

Ik vond mezelf behoorlijk stoer. Ok, ik heb dan wel geen rijbewijs, maar een fiets is ook een voertuig en een achterband vervangen behoort tot de lastiger klussen. Geen probleem. Feilloos! Zo gepiept bovendien. En ik was er ook nog in geslaagd om dat irritante ratelgeluid definitief uit mijn kettingkast te bannen. Al met al was de stemming in mijn hoofd behoorlijk uitgelaten, toen ik - de klus eenmaal geklaard - het ventieldopje op z'n plek draaide. Het volgende moment kwam ik uit de hurkstand overeind, waarin ik het grootste deel van het werk had verricht. De schreeuw die ik daarbij uitstootte, moet tot enkele verdiepingen hoger te horen zijn geweest.

Het schoot er zomaar in. Pang. In m'n rug. De grote vraag is hoe ik het er weer uit krijg. Want elke beweging doet pijn. En stilzitten trouwens ook. Volgens mijn broer is het spit, anderen denken aan vormen van acute stress, maar de meest opbouwende opmerking van de afgelopen dagen was zonder twijfel: "Nou heb je zeker wel spijt dat je niet even naar de fietsenmaker bent gegaan?"