'Ik krijg nooit kranten'

Toen ik de voordeur opende stond er een jonge vrouw voor mijn neus. Van Oost-Europese makelij, oordeelde ik naar haar accent. Ze drukte me een kaartje in handen waarop mij in sierlijke letters een prettige kerst en een spetterend 2009 werd gewenst. "Gefeliciteerd," zei ze er in gebrekkig Nederlands bij.

Een kort moment staarde ik niet begrijpend naar het kaartje en vervolgens naar de vrouw. "Krant," zei ze. "Krant!" Toen pas drong het tot me door dat ze huis-aan-huisbladbezorger moest zijn. "Ik wens u ook een hele fijne kerst," reageerde ik, "maar er zit nota bene een nee-nee sticker op mijn brievenbus!" Ze knikte heftig. "Ja, ja!" Ik schudde mijn hoofd. "Ik krijg nooit kranten van je," probeerde ik te verduidelijken. "Ja! Krant! Gefeliciteerd," riep ze opgewonden.

"Dank u wel," reageerde ik uiteindelijk beleefd, om de deur vervolgens zacht maar beslist te sluiten. Niet veel later speet het me alsnog dat ik de vrouw geen euro had gegeven. Al was het alleen maar omdat ze - geheel conform de aanwijzingen op de brievenbussticker - nooit een ongewenste krant naar binnen propt...