Over aandacht niet te klagen

Rond half twaalf komt de zon op en rond half vier gaat 'ie weer onder. In de tussenliggende periode blijven de straatlantaarns branden en is het op z'n minst iets schemerig. Ook in IJsland nadert de kortste dag van het jaar en dat is goed te merken. De zon stijgt niet verder dan tot net boven de horizon en werpt een oranje gloed over het eiland gedurende die paar schamele uren.

De natuur hier is overweldigend. Eén grote speeltuin voor vulkanologen. Borrelende modderpoelen, geisers, dertig - zij het kleine - aardbevingen per dag. Kolkende lava en thermische baden. Regelmatig dringt een zweempje zwavel je neus binnen.

Van een crisissfeer is weinig te merken in Reykjavik. De meeste IJslanders zien er goed geluimd uit en de kroegen bleken gisteren tot diep in de nacht afgeladen. Door het - voor mij vooralsnog overigens onverklaarbare - overschot aan vrouwen, heb je als man bovendien over aandacht niet te klagen. Met een big smile naar bed. Alleen overigens, voor de goede orde.

De taxichauffeurs. Die zeuren wel. Maar dat is iets universeels...