Van een cassettebandje geplukt

Wat een vervelend, betweterig mannetje! Met dat zelfingenomen toontje dat ik veel te goed ken, maar een manier van praten die me eerlijk gezegd was ontschoten. Een vreemd timbre. Kort, iets staccato, bijna afgemeten. Tak-tak-tak. In ieder geval té interessant.

Op de valreep van het oude jaar krijg ik van radiocollega Rob van Delft een audiobestand toegestuurd. Van een cassettebandje geplukt, zo schrijft hij. Het jaar is 1995. Een uitzending op de Rijswijkse lokale omroep, gepresenteerd door Rob en Ruud. Met een beller, ik.

Het hele voorval was me natuurlijk al lang en breed ontschoten. Veertien jaar na dato. Wat wil je? Maar vanaf de eerste woorden staat alles weer kraakhelder op het netvlies. Ik zie mezelf prompt zitten met zo´n ouderwetse, vaste PTT-telefoon. Grijs en robuust. Kringeldraadje. Draaischijf. Als je er te lang mee belde stonden de gaatjes van het luisterdeel in je oorschelp geprint.

Het telefoontje is naar aanleiding van een nare opmerking door één van de presentatoren over NCRV-coryfee Gregor Bak. Die is op dat moment samen met Minoesch Jorissen te zien in het eerste seizoen van een - overigens bijzonder goed bekeken - tv-quiz voor middelbare scholieren. Schoolstrijd. Het programma heeft ook een voice-over in beeld. U raadt het al, dat ben ik zelf.

Voor de duidelijkheid: met het feit dat ik de behoefte voelde om het on-air op te nemen voor de aimabele Gregor, is werkelijk niets mis. Sterker: het is het enige positieve aspect aan het gesprek dat ik nu, jaren later, terughoor. Want verder is het ronduit ver-schrik-ke-lijk. Normaal heb ik bepaald geen moeite om mezelf te horen, maar deze flashback trek ik simpelweg niet.

Het onderonsje duurt sowieso nogal lang. En als ik mezelf na vijf minuten hoor vertellen over de kapper van Henny Stoel, haak ik definitief af. Uit! Weg ermee! Vervelend kereltje. Ben ik dit? Het is jammerlijk dat juist dít fragment voor het nageslacht moest blijven bewaard.

Toch is er ook één lichtpuntje: zelfingenomen klink ik ook heden ten dage nog met enige regelmaat. Maar het is - zonder twijfel ook voor de mensen in mijn directe omgeving - een geruststellende gedachte dat het veertien jaar geleden echt véél erger was...