'Ik ga een trein afrangeren'
Het was dat de Red Bull uitverkocht bleek bij mijn vaste AH-verkooppunt op Amsterdam Centraal en dat ik voldoende tijd had om mijn heil te zoeken bij een vestiging van Kiosk in de stationshal, want anders waren we elkaar nooit tegen het lijf gelopen.
"Hé, Sander Versluys," hoorde ik - inmiddels in het bezit van de zo felbegeerde energiedrank - iemand lispelen, terwijl ik op weg was naar spoor 1 voor de sneltrein richting Rotterdam. Ik keek opzij en zag een grijzende man in een geel veiligheidshesje.
Het kostte slechts een fractie van een seconde om voormalig ANP-collega Robert Duizend te herkennen. De begroeting was bijzonder hartelijk. We kunnen het dan ook zeer goed vinden met elkaar. "Hé Robert," riep ik uit. "Wat goed om je te zien, man!"
Hij was in het gezelschap van een tweede man in veiligheidstenue. Een beer van een vent. We werden aan elkaar voorgesteld. "Dit is Sander! We hoorden 'm net nog op tv." En terwijl Robert zich weer tot mij richtte: "We zaten even naar Hart van Nederland te kijken."
Ze moesten er snel vandoor. "Ik ga een trein afrangeren," legde Robert uit. "Het laatste deel van mijn opleiding. Hij is mijn mentor," wees hij naar de beer. "Je straalt helemaal," merkte ik op. De glimlach op het gezicht van Robert verbreedde zich nog iets.
Wat geweldig! In de herfst van je werkzame leven nog een jongensdroom realiseren. En als ik het iemand gun, is het Robert Duizend. De nieuwslezer die machinist werd...
geplaatst door Sander Versluys om 20:47
1 Reactie(s):
Superblog!
En zo - zij het nostalgisch - herkenbaar. Die kamerbrede lach komt nog een aantal keer terug op zijn gezicht, daar kun je op rekenen. En heeft hij eenmaal - helemaal alleen - zijn eerste reizigerstrein gereden, dan mag je hem gerust een paar jaar ontoerekeningsvatbaar verklaren. Al smelt je alle rails om tot tweedehandsautoportieren, geen onbespooroordeeld woord komt over zijn lippen.
Het is jammer dat de spoorsector het vanaf daar laat liggen. Hoe moeilijk kan het zijn die spoorfanaten van voldoende verdovende middelen te voorzien? Je ziet nu zelf hoe snel een machinist tevreden is; een kinderhand is gauw gevuld.
Maar op een of andere manier wekt de manier waarop je vriend straks in een soort roes door het leven boemelt, wrevel op bij degenen die zich zijn baas noemen. Zij zullen geen middel onbenut laten hem dieper en dieper te laten buigen. Pas als hij zich verzet zal hij zien hoeveel offers er - letterlijk! - gebracht moeten worden om het systeem in stand te houden.
Ik hoop dat hij nog vele jaren van zijn jongensdroom mag genieten. Sterven in het harnas is niet altijd verkeerd. Als jij dan zijn verhalen doorgeeft en helpt een tipje van die geromantiseerde versluiering op te lichten, kan het spoor ook voor een toekomstige generatie jongens een droom blijven.
Groetjes,
Geert.
(Op persoonlijke titel, als ik een titel had. Ook weer zoiets waarover nagedacht is.)
8 juli 2012 om 16:56
plaats een reactie
<< Home