Krassend over het gitzwarte ijs

Zo'n strak pak. Donderblauw. Glimmend. En supersnelle schaatsen. De straffe oostenwind in m'n haren, want dat rijdt het lekkerst. Mee op de heenweg en wind tegen op de weg terug. Krassend over het gitzwarte ijs. Af en toe een scheur die met grote snelheid vanuit de punt van mijn ijzers wegschiet richting oever.

Bij Vlietzicht linksaf. De Maaslandse kerktoren aan de einder. Handen op de rug, lange halen. Een enkele fazant die zich geschrokken uit de benen maakt. Of liever uit de veren. Onbeholpen gefladder is het, niet veel meer.

Het kriebelde weer even de afgelopen dagen. Maar de ervaring blijft van dik tien jaar terug. Ik kon me er eenvoudig niet toe zetten. En het laatste restje latente ambitie smelt deze week vanzelf weg met de opkomende dooi...