Onderwaterbus met witte stippen

Sinds een uur of twaalf zit Frank Boeijen in mijn hoofd. Kronenburg Park. Die ene regel, over één seconde. Zolang duurde namelijk mijn ontmoeting met een meterslange walvishaai. Eén seconde, meer was het niet. Net genoeg om het kenmerkende stippelpatroon te herkennen. Net genoeg om me te realiseren dat de ontmoeting - hoewel kort - alleszins bijzonder was.

Toch moet ik toegeven dat de teleurstelling iets overheerst. Ik was immers naar Donsol gekomen voor meer dan één walvishaai en vooral ook voor meer dan een enkele seconde. Een beetje wrang is het dan ook dat er gisteren drie en de dag ervoor zelfs vijf werden gespot. De natuur laat zich echter niet sturen, of het moeten de Japanners zijn die daar met hun voorliefde voor het vlees toch enigszins in slagen.

Het plaatsje Donsol stond tot tien jaar geleden overigens niet eens op de kaart. Pas nadat een duiker een filmpje maakte van een 'butanding' - zoals de Filippino's ze noemen - en een krant daar lucht van kreeg, kwam de toeristische tredmolen in beweging. En inmiddels vormen de walvishaaien in Donsol één van de voornaamste attracties in dit land. Van februari tot mei wel te verstaan, als ze hier fourageren.

Volstrekt ongevaarlijk zijn ze, tenzij je plankton of kril bent. Groot zijn ze daarentegen des te meer. Ze groeien onder ideale omstandigheden tot wel achttien meter uit. Of zoals een Duitse mede-opvarende, die hier inmiddels al jaren komt, het vandaag treffend verwoordde: het is alsof er een bus voorbij komt. Een onderwaterbus met witte stippen. Indrukwekkend, dat is het woord. Al is het maar voor één seconde.

[Zie ook: Dossier Filippijnen]