Oranje boa's en dito hoedjes

Ze zijn met bijna achtduizend en ze zingen de hele dag. Van die handjes-in-de-lucht-deuntjes, zoals de discoversie van 'Ik voel me zo verdomd alleen'. Dat nummer hoorde ik vandaag zelfs vier keer, waarvan één keer acapella. Vol verve gebracht door zo'n jaarclubje, waarvan er heel wat in deze regionen overwinteren. Steevast bestaan die clubjes overigens uit blonde meisjes met een flinke Gooische 'r' en een uniform roze jasje met opdruk. Ze zijn ook altijd een beetje schor. Dat zal behalve door het zingen, door de drank komen. Want die vloeit hier rijkelijk.

Paul en ik doen het tot nu toe rustig aan. Zo rustig dat het mijn goede vriend Rob, die ik vandaag aan het eind van de middag vanaf ons balkon in de diepte voorbij zag waggelen op weg naar de populaire bar Le Monde en die mij even toezwaaide, de opmerking ontlokte dat het is toegestaan om ons appartement van tijd tot tijd ook even te verlaten.

We zijn in Val Thorens voor de laatste week van het seizoen, die hier sinds jaar en dag bekend staat als de 'Dutch week'. De oranje boa's en dito hoedjes zijn daarbij alom tegenwoordig, al was het alleen maar omdat ook hier Koninginnedag in aantocht is. Benieuwd wat de Fransen daarvan vinden. Het zal er donderdag vast 'classy' aan toe gaan, daar twijfel ik niet aan. Want Hollanders in den vreemde, da's een uniek slag. Zeker in de sneeuw komt het beste in ze boven. Laat die handjes maar zien mensen! En laat je hoooooooren!

Ik voel me zo verdomd alleen... :-)