Gesprek van pappen en nathouden

Ad dreigde te worden verbannen naar de deeltijd WW. En daar had 'ie schijnbaar weinig trek in, te oordelen naar het telefoongesprek dat Ad met zijn baas voerde, die vlak voor mij zat in de sneltrein naar Amsterdam. De baas was een nagenoeg kale man, iets bedeesd maar vastbesloten sprekend, die er de gewoonte van maakte om een zin te beginnen met 'ten eerste' of 'twee dingen', om vervolgens al snel de weg in zijn eigen betoog kwijt te raken en nooit meer bij punt twee uit te komen. Ad kende die gewoonte, zo concludeerde ik en maakte het nog wat erger door zijn opponent regelmatig al ergens halverwege het eerste 'ding' in de rede te vallen.

Het was een gesprek van pappen en nathouden. Dat deed de kale man overigens bepaald niet slecht. De vrees van Ad was dat hij nog steeds honderd procent van zijn taken zou moeten uitvoeren in tachtig procent van zijn tijd. En dat terwijl hij al tot over zijn oren in het werk zat! Even had ik met de kale man te doen. Daar gaan we weer, voelde ik hem bijna denken. Die prutser van een Ad, die hem weer stoorde met een oeverloos lulgesprek en hem bovendien niet uit liet praten. De Ad die hij liever kwijt was dan rijk, die het natuurlijk weer retedruk had terwijl de rest van het bedrijf duimen zat te draaien. Die Ad moest híj nu zien te overtuigen. Zonde van de tijd.

Als het al zo was dat de kale man zich ergerde, dan liet 'ie dat bepaald niet blijken. Hij nam alle tijd van de wereld en noemde voor de derde keer het eerste van wat kennelijk twee argumenten waren. De soep werd ook niet zo heet gegeten als 'ie werd opgediend! Als Ad echt tot over zijn oren in het werk zat, dan moesten ze dat maar eens nauwkeurig bekijken. Liefst in het bijzijn van Fieke, dat begreep Ad natuurlijk wel - ik stelde me voor dat Fieke dan de bitch zou spelen. En als uit die analyse naar voren kwam dat Ad inderdaad te veel op zijn bord had, dan waren er twee mogelijkheden: werk overdragen of... Wat zeg je Ad?

De kale man heette Peter van Scheijndel. Dat leerde ik toen hij later nog op een voicemail reageerde. De telefonist die hem daarbij te woord stond, had moeite om de beller goed te verstaan. "Peter van Scheijndel, VHP Ergonomie," lispelde hij dan ook drie keer, voordat de hele reut er op dicteesnelheid alsnog verstaanbaar uit kwam. Het gesprek met Ad had hij even daarvoor eindelijk afgerond met sussende woorden. "Inderdaad, misschien is dat het beste," had Peter gezegd, om twee octaven hoger op vaderlijke toon te vervolgen: "Ja hoor, slaap er nog maar even een nachtje over! Zoiets heeft altijd even nodig om helemaal door te dringen."

Ad bedankte kennelijk uitgebreid. Ik ook, in gedachten. Op het station was de Volkskrant uitverkocht geweest en heel even had ik me zorgen gemaakt over de vraag of ik de tijd wel door zou komen...