Tussen de oren zit het niet lekker

Er is een onmiskenbare verbintenis. De streek voelt als een soort tweede thuis. En hoewel dat direct heel clichématige aandoet, is het absoluut waar. Het landschap met z'n natuurlijke glooiing, het zangerige taaltje van de mensen. De 's' die steevast klinkt zoals in 'ssssssst'. Je wordt hier op straat nog hartelijk gegroet. Ik zeg zelf beleefd 'dag', maar de algemeen geaccepteerde term is 'hoi'. Met een langgerekte o-klank. Meer als 'hooi' dus, met een klein sprongetje omhoog aan het eind. Hoo-jie. Zoiets. Ik hou ervan. Bij de plaatselijke fruitstal in het winkelcentrum om de hoek werd me vanochtend geadviseerd om eventjes een 'kneupske' te leggen in het zakje dat ik kreeg aangereikt, om te voorkomen dat de zojuist gekochte aardbeien zouden ontsnappen.

Limburg. Het is altijd aangenaam om er te zijn. Mijn beide ouders groeiden er op. Leerden elkaar hier kennen. Hij kwam uit Geleen, zij uit Heerlen. En hoewel beiden import waren - de ouders van mijn moeder komen uit Utrecht en van mijn vader uit Zeeland - is er in de genen toch iets zuidelijks geslopen. Iets van genegenheid op z'n minst. We kwamen hier als kind dan ook regelmatig. En door de jaren heen zijn die bezoekjes altijd gebleven. Omdat hier nog steeds familie woont, maar ook omdat het heerlijk is gewoon een dag of twee in Maastricht te zijn, wat door het Geuldal te zwerven, de trein naar Valkenburg te nemen of te genieten van de vergezichten in heuvelachtig Mechelen. Rijstevlaai. Nog zo'n reden.

Ik ben bij oma in Heerlen op het moment. Op zorgbezoek. Niet lang geleden brak ze voor de tweede maal een heup. Rechts dit keer, nadat een jaar of tien geleden links al eens aan de beurt was geweest. Vanuit medisch perspectief gaat het eigenlijk hartstikke goed, maar tussen de oren zit het nog niet helemaal lekker. Ze mag dan negentig zijn inmiddels, accepteren dat daarmee ook de gebreken komen, wil niet al te zeer lukken. Een gebroken heup is dan wel heel erg confronterend. Omdat het direct allerlei nieuwe beperkingen met zich meebrengt. Te meer daar ze verder zeer bij de tijd is. Oma woont nog op zichzelf en wist zich altijd prima te redden met een beetje hulp op z'n tijd.

Inmiddels lijkt iets van een aanleunwoning onvermijdelijk. De trap komt ze thuis niet meer alleen op. Slapen doet ze nu tijdelijk in de woonkamer. "Dit ga ik dan wel missen," zei ze vanochtend terwijl we in de tuin van het vroege zonlicht genoten. Ik knikte begrijpend. Oma is dol op haar tuin. Zoals mijn moeder dat ook heeft. "Maar weet je wat wel een voordeel is," vervolgde ze met ondeugende pretoogjes, "dat ik in zo'n aanleunwoning misschien iemand kan vinden om lekker Scrabble mee te spelen." Ik lachte. "Bingo, oma! Dát doen ze daar! Geen Scrabble." Ze schudde haar hoofd en zei resoluut: "Dat nooit! Ik ga geen Bingo spelen." Ik moest lachen, oma keek vooral resoluut. Na een korte stilte sputterde ze nog even: "Mij niet gezien hoor! Nee, geen Bingo."

Wat is het toch een heerlijk mens...