'Mag ik u iets vragen, meneer?'

Ze was knap en zeer adrem. Goede combi. "Wat een leuke serveerster," zei ik tegen Niels. Niet veel later maakte ze zichzelf onsterfelijk door in reactie op mijn vraag of we voor negen man bitterballen konden krijgen, te antwoorden: "Nee, maar we hebben wel gewoon coquilles en zo."

Het was ruim nadat ze me min of meer had uitgelachen omdat ik sinas bestelde – terwijl de rest natuurlijk gewoon aan het bier was – toen ze opeens naast me stond. "Mag ik u iets vragen, meneer?" Terwijl ik nauwelijks de kans kreeg om te bedenken of ik inmiddels echt de leeftijd had bereikt waarop het 'meneer' onvermijdelijk was geworden, zei ze: "U bent toch mijn buurman?"

Het gezelschap waarmee ik me op het zonnige terras bevond, ontplofte. Ik stamelde in al mijn ongeloof nog iets van 'dat zou kunnen', toen ik zag dat ze gelijk had. Twee deuren verder woont ze. We hebben elkaar vaak genoeg gedag gezegd om de situatie minstens gênant te laten zijn. Ik had het echt niet opgemerkt.

Daar zat ik dan, meneer te zijn. Toch maar een biertje dus…