Werken aan mijn testosteronpeil

Het idee was ontstaan na een etentje met Joris. Die had ik tot dat moment zeker tien jaar niet gezien, terwijl we eens toch de allerbeste vrienden waren. Ach, zo lopen die dingen in het leven, dacht ik nog. Maar daags na onze hernieuwde ontmoeting, vond ik het toch jammer. Jammer bovendien dat ik behalve Joris nog een aantal andere mensen van vroeger min of meer uit het oog was verloren. En zo ontstond in samenspraak met Niels het idee voor een reünietje. Niet te hoogdravend, gewoon wat mannen van weleer op een gemiddelde zaterdagavond.

Op Bram na – die we niet meer konden traceren – reageerde iedereen enthousiast. De enige wanklank kwam van iemand die niet op de lijst met genodigden had gestaan. Het was een vrouw van weleer die zich bij mij beklaagde over de samenstelling van het gezelschap. Waarom was zij niet uitgenodigd en waarom überhaupt uitsluitend mannen? Eerlijk is eerlijk: mij boeit het allemaal niet zo. Ik vind vrouwen geweldig en het kostte me dan ook enige moeite om echt te overtuigen.

Dat ik voor komend weekend sowieso moet werken aan mijn testosteronpeil, bleek ook tijdens een telefoongesprek met Niels eerder vandaag. De vraag drong zich onderhand op waar we zouden gaan eten. Zelf had ik zin in sushi, maar Niels wilde vlees. Een flinke biefstuk leek hem wel passend. "Je gaat toch niet met een stel gasten sushi eten?" beet hij me toe. "Wat een nichtenplan!" Oh, ja. Sorry. Rauw vlees en daarna vechten. Ik moet het ergens opschrijven, voor ik het vergeet...