Zouden ze nog bestaan?

Goddank, het was uitgestorven. Eén klant slechts die vlak voor mij een nummertje scheurde van het apparaat dat een prominente plaats innam in de hal van het plaatselijke postkantoor. Zelf had ik volgnummer 223 te pakken. Twee medewerksters achter de balie waren nog verwikkeld in wat alledaags gekeuvel, terwijl de andere klant en ik wat ongemakkelijk over ons voetbed schoven. Een korte blik over en weer. Iets van verstandhouding. Tja, zo gaat dat op een postkantoor, sprak er uit. We haalden synchroon even de schouders op.

Het duurde nog een minuutje al met al, voordat mijn lotgenoot en ik leken te worden opgemerkt. Het gesprek tussen de dames verstomde, waarna de flatscreen boven hun hoofd als bij toverslag aangaf dat wij ons simultaan konden vervoegen bij respectievelijk balie 2 en 3. De medewerkster die mij zou helpen had een open blik. Er kon zowaar een glimlachje af. Het gaf me enige moed, al bewoog ik zonder twijfel behoedzamer dan normaal en bereidde ik in gedachten een soort fluisterstem voor.

"Dag mevrouw," zei ik op half volume. Even was er de aarzeling. Ik bracht mijn gezicht wat dichter naar het hare. Zouden ze überhaupt nog bestaan? De gedachte schoot even door mijn hoofd. Je moest er tegenwoordig vast voor betalen! Snel scande ik nog de ruimte, om te zien of de kust veilig was. Mijn schichtige blik botste op de klant bij balie 2, die druk doende bleek met zijn eigen baliemevrouw. Het was nu of nooit! Een kort kuchje nog, voordat de vraag krakend mijn keel verliet:

"Heeft u voor mij misschien een stapeltje giro-enveloppen?"