Het gevoel dat het goed is zo

Vandaag hebben we mamma begraven. Bij mijn zusje.

Het was een hele verdrietige week, surrealistisch, maar ook heel warm en bij vlagen zelfs erg leuk. Het was geweldig om zo dicht bij elkaar te zijn en al met al overheerst het gevoel dat het goed is zo. Na de dood van Josje in 1992 is mamma nooit meer echt gelukkig geweest. Ze heeft nog wel veel genoten, maar nooit meer totaal onbevangen.

Het was geweldig vandaag te zien en te horen dat Fennie voor heel veel mensen belangrijk is geweest. Maar ze was dan ook niet zomaar iemand. Ze was de allerliefste en de allerleukste van de hele wereld. Het was mooi vandaag. Precies goed. Niet standaard, zoals zij dat ook niet was.

Miriam en ik hebben inmiddels besloten dat we alsnog onze reis vervolgen. Aan drie maanden komen we niet meer, maar met een vertrek rond de jaarwisseling moet het mogelijk zijn er toch nog een maand of twee uit te slepen. Ik vind dat we ze wel hebben verdiend.

[Zie ook: Dossier Centraal-Amerika]