Rechter mondhoek op half zeven

Hij stond met twee grote bakken violen wat onhandig te zijn bij de lift in de hal. "Dat ziet er vrolijk uit," zei ik opgewekt. Hij haalde zijn schouders op. "Ach ja, het is lente," reageerde de man. "Heb je de lente in het hoofd?" vroeg ik ter bevestiging. "Nee, joh! Nee hoor," reageerde hij met grote stelligheid. "Ik heb iets anders in mijn hoofd." Een vale glimlach en een ongemakkelijke stilte volgden. Als het maar geen hersentumor is, flitste het nog door mijn eigen brein.

Het bleek een herseninfarct. Acht jaar geleden. Sindsdien had de man altijd een stekende pijn in zijn volledige rechter lichaamshelft. Het viel me nu ook op dat hij moeilijk sprak. Zijn rechter mondhoek hing op half zeven. Bijna zei ik zoiets als dat het toch fijn was dat hij nog in staat was met plantjes te zeulen, zoals je nagenoeg automatisch op zoek gaat naar het lichtpuntje in iemands misère. Maar toen bedacht ik dat ze hem waarschijnlijk gestolen konden worden.

Die klootviolen.