Mijn favoriete dakloze en ik

Toen ik zondag terugkwam van een weekje weg, werd ik als bij toeval in beslag genomen door mijn eigen weblog. Ik raakte verzeild in de reeks verhalen die ik sinds eind 2004 schreef over Geert-Jan, een Rotterdamse dakloze die jarenlang deel uitmaakte van mijn dagelijks leven.

Onbedaarlijk moest ik lachen om mijn eigen proza. Een gekke gewaarwording. Alsof ik vanuit een parallel universum opeens mijn eigen leven beschouwde. En dat van Geert-Jan.

Vaak heb ik me afgevraagd of hij nog in leven is. Onze laatste ontmoeting dateert van dik drie jaar terug. In en om de Karel Doormanstraat – lang zijn vaste werkterrein – is hij in ieder geval niet meer te vinden. We zijn elkaar uit het oog verloren, mijn favoriete dakloze en ik.

Zondag besloot ik een serieuze poging te zullen doen hem op te sporen. Inmiddels weet ik dat Geert medio vorig jaar nog onder de mensen was, in een time-outvoorziening in de Achterhoek.

De eerste stap is gezet. Ik mis die rare kwast een beetje…

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]