Moeite om zijn achterwerk in bedwang te houden

In Schiedam kijk ik door de ramen voor het Frans balkon recht op een skatebaantje. En daar is altijd reuring. Meestal van jongetjes. Met petjes. Ze komen in groepjes. Vandaag zijn ze met zes. Twee op een board, twee op een fiets, één op skeelers en één die er gewoon maar wat bij hangt. De laatste is een net iets te dikke jongen. Ik neem gemakshalve maar aan dat hij aanwezig is om mee te liften op het imago van zijn sportieve vrienden. Hij heeft hoogblond, stekelig haar en draagt een knalgeel t-shirt. Bij het lopen heeft hij moeite om zijn achterwerk in bedwang te houden. Het is dan ook nogal fors.

Even heb ik met hem te doen. Het is zo'n jongen die we allemaal wel kennen. Van vroeger. Van school.

Dan komen twee meisjes aangelopen. Volledig gestyled. Haar gedaan. Lippen gestift. Korte rokjes. Katalysator voor het verzamelde testosteron dat de jongemannen op het skatebaantje ongetwijfeld in een voortdurende wurggreep houdt. De consternatie is in ieder geval groot wanneer het vrouwelijk schoon wordt opgemerkt. De skaters vallen spontaan van de 'ramp', de jongens op crossfietsen rijden frontaal op elkaar in en het mannetje op skeelers gaat recht voorover. Op z’n knieën. Op het asfalt. Hij draagt geen beschermers, zie ik. Wel een korte broek.

Vijf verbouwereerde gezichten. Vanuit hun benarde positie zien de slachtoffers hoe het tweetal plaatsneemt aan weerszijden van de iets te dikke jongen in het geel. De meisjes slaan een arm om hem heen. Hij grijnst zijn tanden bloot. Het tafereel ademt iets van gerechtigheid.

Het bloed aan de knieën van het mannetje op skeelers schittert in de avondzon.