'Het ziet er een beetje vreemd uit'

Ik zag iemand wegschieten onder de auto die het dichtst stond geparkeerd bij de plek waar ik mijn fiets neerzette. Recht voor de deur. Ik droeg twee pizza’s van Albert Heijn bij me, een pak toiletpapier van Page en een blikje Red Bull, maar dat is verder weinig relevant. Ik wil maar zeggen: ik had net wat typische weekendboodschappen gedaan.

Terwijl ik mijn fiets snel op de standaard zette en de pizza’s tijdelijk stalde op de bagagedrager van een nevenstaand rijwiel – zodat ik de handen min of meer vrij had – boog ik me richting de auto in kwestie. Er lag een jongen in een rood trainingsjasje, half onder de wagen, half in de goot. Een jaar of veertien? Zoiets.

Ik schraapte mijn keel: "Ehm, mag ik vragen wat je daar aan het doen bent?" De jongen, die kennelijk in opperste concentratie verkeerde voor het één of ander, keek verbaasd op. Even was het stil. Toen fluisterde hij: "Verstoppertje!" Ik knikte. "Oh, ok," zei ik, nu zelf ook met iets minder stemverheffing. "Het ziet er een beetje vreemd uit. Vandaar."

De jongen knikte begrijpend en lachte me vriendelijk gedag. Keurig mannetje, dacht ik, terwijl vanaf het speelpleintje aan de overkant van de straat werd geroepen: "Stefan, buut! Achter die groene auto! Bedankt meneer!"