'Ben jij een echte Rotterdammer?'

We reden van het Rotterdamse Weena op en neer naar Capelle. Vanwege een misverstand en een daardoor ontbrekend vitaal onderdeel voor opnames die vandaag stonden gepland. Het was zo’n groene taxi die rijdt op aardgas, waarvan de plaatselijke taxicentrale er tegenwoordig een aantal heeft. De bestuurder droeg een olijk gezicht met zich mee. Hij oogde jong voor zijn 48 jaar. Een optimistische, goedlachse man vond ik hem. Op zich al vrij uniek voor een taxichauffeur, nietwaar? Bovendien had hij een zeer prettige, zachtronde stem. En daar ben ik gevoelig voor, aangename stemmen.

Het was al met al geen vervelend ritje, het feit dat een communicatiestoornis de aanleiding vormde en ik daardoor wel iets bovenmatig gestrest was daargelaten. Op de weg terug kwamen we te spreken over onze respectievelijke woonsituaties. Routinematig lichtte ik mijn eigen bijzondere constructie toe, waarna ik informeerde: "En jij? Ben jij een echte Rotterdammer?" Tot mijn ergernis klonk er iets van aarzeling door in de vraag. Het was overduidelijk dat de man Marokkaanse roots had, maar stond dat het zijn van een echte Rotterdammer in de weg? Ik wist het even niet zeker.

Bij de man zelf geen spoor van twijfel. Hij antwoordde met een metersbrede lach: "Ja, wat wil je? Ik was veertien toen ik hier kwam. In 1977 was dat. Dit is mijn stad! Ik heb een huis in het centrum, in een zijstraat van de Middellandstraat. Altijd gewoond daar, door de jaren heen. Prima plek hoor, maar het is niet meer zoals het was. Het is allemaal toch wel een beetje achteruit gegaan, als ik eerlijk ben. En dat klinkt natuurlijk heel erg van 'vroeger was het beter', maar weet je? Vroeger had je tenminste nog Nederlandse buren!"