Als een klein kind maar blijven bellen

Het was op de Sarphatistraat ter hoogte van het Amstel Hotel. Ik fietste net de onlangs na een grondige renovatie opgeleverde brug over de rivier af, in de richting van SBS6. Achter mij klonk een fietsbel. Ting... Ting... Ting... Ting... Ting... Ting... Er leek geen enkele aanleiding voor.

Ting... Ting... Ting... Ik bedacht dat het vast een toerist was. Die zijn soms zo door het fenomeen fiets bevangen, dat ze als een klein kind maar blijven bellen. Meestal gaat het dan overigens om Britten. Met een slok op. Britten dus. Ting... Ting... Ting... Ting... Het begon vervelend te worden.

Ik wierp een blik over mijn schouder. Wat ik zag was geen toerist, maar een ouderwetse heroïnejunk op een racefiets. Hij keek me met verwilderde ogen aan, terwijl hij maar door bleef bellen. Ting... Ting... Ting... Ting... Er zat wel een zeker ritme in, dat moest ik hem nageven. Ting... Ting...

Ik trok mijn bovenlip op, ten teken dat het mooi was geweest. De junk keek me iets meewarig aan en becommentarieerde zijn eigen gebel met een kort, maar welgemeen klinkend: "Irritant, hè?"