Rechtstreeks vanuit onze hoofdstad

"Hoe was het?" vroeg Miriam, terwijl ze zich – half slapend – even oprichtte. "Oh, prima," antwoordde ik. "Ik heb zelfs een mooie, grote bos bloemen gekregen." Ze geeuwde, om me nog toe te voegen: "Het is toch het einde van een tijdperk." Ik mompelde haar na. Het einde van een tijdperk.

Een tijdperkje dan. We moeten ook niet overdrijven. Maar een beetje gek voelde het wel om voor de laatste keer uit te checken, mijn freelancepas in te leveren bij de portier en door de glazen schuifdeuren naar buiten te lopen. Een routine die ik de afgelopen jaren vele, vele honderden keren afwerkte. Vandaag dus voor het laatst.

Misschien is het na ruim zes jaar ook wel eens mooi geweest. Maar belangrijker: het gaat nu eenmaal zoals het gaat. SBS6 is aan het veranderen en dus verandert het 'vlaggenschip' Hart van Nederland mee. Dat de sfeerbepalende voice-overs van het programma daarbij verdwijnen, is goed te begrijpen.

De eerste tweeënhalf jaar deed ik bijna 700 uitzendingen. De jaren daarna waren dat er stukken minder omdat ik als achtervanger fungeerde, maar ik was er toch altijd nog een aantal dagen per maand. Een oergezellig bedrijf heb ik het vanaf dag één gevonden. Leuke mensen, fijne sfeer, heel veel lachen. God, wat heb ik veel gelachen bij SBS!

En verder heb ik genoten van het sparren over teksten met verslaggevers en eindredacteuren, die het op hun beurt lang niet altijd en lang niet allemaal leuk vonden als ik weer eens 'twee dingen' had op te merken. Van het klieren met editors – druiven, propjes en andere dingen gooien. En van het samen op de eerste verdieping naar 'De TV Draait Door' kijken tijdens het eten.

En natuurlijk heb ik genoten van het werk zelf. Het is prachtig om met je stem kleur te geven aan een mooie reportage of een typische 'uitsmijter' en om het programma even goed neer te zetten in de eerste seconden met een pakkende leadertekst. Hart blijft in dat kader – hoewel we het al maanden niet meer zeggen – voor mij toch ook verbonden met die legendarische beginzin: 'Rechtstreeks vanuit onze hoofdstad...'.

Hoe vaak heb ik díe tekst in de afgelopen jaren wel niet op feestjes en bij andere gelegenheden moeten doen. En omdat ik al snel begreep dat tegensputteren dan weinig zin had, bevestigde ik alle vooroordelen met de volgende standaard riedel, die inhoudelijk absoluut geen recht doet aan het format, die ik bovendien gejat heb van mijn goede vriend Bas van H., maar die wel altijd werkte:

'Rechtstreeks vanuit onze hoofdstad is dit Hart van Nederland! Met vandaag: omgewaaide prullenbak in Zoetermeer. De buurt is er kapot van.'

Bedankt allemaal! Het was fijn om onderdeel van Hart te zijn.