De laatste verdwaalde bacterie

Hij was gekleed in een onberispelijk gestreken witte broek en een roze overhemd, waarvan de mouwen casual waren opgestroopt. Om zijn pols zat een veel te groot horloge, dat ongetwijfeld een fortuin had gekost. Zij vormde echter de hoofdact. De vrouw droeg een pakje van Chanel dat haar lange slanke benen - eerlijk is eerlijk - goed deed uitkomen en haar voeten waren gestoken in Louboutins met hakken die tot in de hemel reikten.

Wat hen naar de eenvoudige strandtent had gebracht waar wij al zaten te eten, bleef een raadsel. Het was zoiets als een ijsberenpaar op safari in Kenia. Het voorkomen van dit overduidelijk gegoede Russische paar detoneerde werkelijk in alles met de omgeving die ze voor hun diner hadden uitgekozen. Want eigenlijk was het predikaat 'strandtent' nog te veel eer.

De uitspanning bestond uit een hokje van golfplaat, waarnaast een flinke barbecue was geplaatst en een aantal tafels en stoelen in de open lucht. Vis en schelpdieren stonden er op het menu, die voor een prikkie smakelijk werden bereid en werden uitgeserveerd met een bakje lauwe witte rijst. Verser dan vers, maar ook zeer eenvoudig. What you is what you get; het zaakje had nul pretenties.

Het duo stond een tijdlang te twijfelen bij de entree. Direct al was duidelijk dat zij het beslist niet zag zitten. Hij praatte op haar in en het duurde zeker tien minuten voordat er iets van overtuiging in haar trad. Vervolgens schuifelde het stel langs de barbecue richting één van de weinige nog lege tafels, achteraan vlakbij de zee. Zij had de grootste moeite op haar naaldhakken in de kiezels en klemde zich dan ook stevig vast aan haar man om een valpartij te voorkomen.

We keken geamuseerd naar het toch enigszins bizarre tafereel en zagen hoe de twee langzaam hun bestemming naderden. Eenmaal aangekomen bij het bewuste tafeltje ontstond iets van een oproer. Het was duidelijk dat de setting niet naar de zin was van mevrouw Louboutin en vrijwel direct maakten ze dan ook rechtsomkeert. Een gang die al net zoveel tijd in beslag nam als de heenweg, waarbij zij opnieuw haar uiterste best deed om niet onderuit te gaan.

Ze verdwenen uit het zicht en we waren het Russische jetset-paar al lang en breed weer vergeten, toen ze een klein half uur later opnieuw acte de présence gaven. Nu was er eerst luidruchtig overleg met de Vietnamese uitbater van het zaakje, die na wat vijven en zessen met zichtbare tegenzin een legertje helpers optrommelde uit het golfplaten hokje. Gewapend met poetsdoeken en sop namen ze een inmiddels vrijgekomen tafeltje wat dichter bij de straat onder handen.

Terwijl de Rus in de witte broek aanwijzingen gaf, werd het geheel grondig gereinigd. Mevrouw Louboutin aanschouwde het tafereel van een afstandje met een bijzonder zure uitdrukking op haar gezicht. Toen de schoonmaaktroepen eenmaal waren vertrokken, keek hij vragend in haar richting om vervolgens met veel gevoel voor theater het plastic bakje met tissues dat op tafel stond leeg te trekken en het hele karwei nog eens dunnetjes over te doen.

Het laatste stukje papier hield hij opzichtig boven zijn hoofd, om zijn vrouw te bewijzen dat het nog altijd stralend wit oogde en de kust voor haar dus veilig was. Ze liet zich uiteindelijk overtuigen en strompelde - ditmaal ondersteund door een Vietnamees, die ze overduidelijk ook al wat onfris vond - richting de plaats van handeling. Na een laatste aarzeling liet de vrouw haar Russische achterwerk dan toch maar neerkomen op het daarvoor bestemde zitmeubel.

De man had ondertussen een vers bakje tissues georganiseerd en bleef, terwijl hij haar onophoudelijk trachtte gunstig te stemmen, met grote ijver het tafelblad boenen. Toch hield zij haar beide armen ongemakkelijke in de lucht, om maar te voorkomen dat ze in aanraking zou komen met de laatste verdwaalde bacterie aldaar. De eerste bestelling die haar echtgenoot plaatste, betrof een fles wodka. Tot onze verbazing bleek die echter niet bestemd voor consumptie, zoals je van een Rus zou verwachten.

De witte broek schonk een glas vol, nam een stukje papier en doopte het in de vloeistof. Categorisch reinigde hij voor de derde maal het volledige tafelblad, maar nu met alcohol en vervolgens ook het bestek op dezelfde wijze. Tegen de tijd dat hun nog lege borden aan de beurt waren, was van de aanvankelijke liter drank hooguit de helft over. En nog was het niet schoon genoeg, te oordelen naar de armen van de vrouw, die in het luchtledige bleven hangen.

De bom barstte toen een halve kilo kokkels arriveerde. Of het een verdwaalde zandkorrel betrof of het ongemak waarmee het Vietnamese jongetje dat met de klus belast was de schaal op tafel zette, bleef onduidelijk. Zij weigerde in elk geval categorisch een hap te nemen, die haar overigens door haar wederhelft op een gedesinfecteerde vork werd voorgehouden. Hij haalde uiteindelijk zijn schouders op en begon luid smakkend toch maar te eten, terwijl zij verveeld om zich heen keek.

Het zou nog drie minuten duren voor het duo - een halve fles wodka en een vrijwel onaangeroerde schaal kokkels achterlatend - definitief van het toneel verdween. Misschien was het een reflex of wellicht hield de vrouw gewoon meer van dieren dan van Vietnamese strandtenten. Ik vond het sowieso moeilijk te rijmen met haar kennelijke smetvrees. Maar feit is dat ze in een onfortuinlijke samenloop van omstandigheden haar hand uitstak naar een enorme rat die juist op dat moment langs haar peperdure schoenen scharrelde.

Toen het eenmaal tot haar doordrong waar ze mee bezig was, gilde de vrouw het uit van angst. Binnen een nanoseconde sprong ze op en rende ze verrassend soepel en vooral met een enorme snelheid weg, terwijl ze naar het verbouwereerde Vietnamese personeel riep: "I think it was a dog! I think it was a dog!" De witte broek schoof nog een laatste hap naar binnen en droop eveneens af.

"I don't like these people," vertrouwde de uitbater ons niet veel later toe, terwijl de tranen van het lachen over mijn gezicht stroomden.

[Zie ook: Dossier Vietnam]