'Tien jaar zat ik achter de tralies'

"Ik was officier in het Zuid-Vietnamese leger. We vochten tegen de Vietcong. Voor de goede zaak, zo ervaarde ik dat. Het was een zware strijd, die we helaas verloren. Ik kon dat niet verkroppen. Ze noemden het de bevrijding, maar het was geen bevrijding. Ze hebben gewoon ons land ingepikt! Toen de Amerikanen in 1975 vertrokken, voelde dat bovendien als verraad. Ik kan het niet anders stellen. Zij gingen naar huis en wij bleven achter."

"We werden allemaal opgepakt en gevangen gezet. Tien jaar zat ik achter de tralies, onder barre omstandigheden. Dat was zwaar, onmenselijk zwaar. Ze hebben ons ronduit beroerd behandeld. Maar het moeilijkst vond ik het nog dat ze mijn vrouw en kinderen aan hun lot hebben overgelaten. Ons huis werd ons afgenomen, ons land onteigend. Mijn gezin stond van het ene op het andere moment op straat. En ik kon er niets tegen doen."

"Toen ik vrij kwam hebben de Amerikanen het geprobeerd weer goed te maken. We mochten op hun kosten naar de VS verhuizen en kwamen in Californië terecht. Daar wonen we nu al ruim vijfentwintig jaar. In 2001 was ik voor het eerst weer hier. Ik was bang, dat zal ik eerlijk toegeven. Bang dat ze me niet nog eens zouden laten gaan. Maar de drang om mijn familie terug te zien, heeft het toch gewonnen van de angst."

"Die angst bleek uiteindelijk ongegrond en dat was een enorme opluchting. We waren welkom. Toch voelde het als een deceptie, dat eerste bezoek, omdat alles hier nu communistisch is. Dat deed pijn en dat doet het eigenlijk nog steeds. Het maakt dat de strijd die we destijds streden, een volstrekt zinloze is geweest. Dat de jaren die ik in gevangenschap heb doorgebracht feitelijk voor niets zijn gebleken. Toch kom ik nu weer regelmatig, want dit is en blijft tenslotte mijn vaderland."

Zomaar een ontmoeting bij de groenteboer in Can Tho, waar ik een kilo druiven kocht...

[Zie ook: Dossier Vietnam]