Twee boekenkasten van het type Billy. Een jaar of tien oud. Ik had ze - in gedemonteerde staat - nog staan en ze leken me geschikt om troep in op te bergen. Niet zozeer boeken, maar vooral administratie, mijn audio- en videoarchief en wat er verder zoal placht rond te slingeren in huis. Toen ze eenmaal stonden, leek het slim om een derde Billy te introduceren. De muur bood in ieder geval voldoende ruimte. Dat ik uiteindelijk thuis kwam met twee smalle Billy's in plaats van één brede en dat de kleur ook niet overeen kwam met hetgeen ik al had, is een verhaal op zich.
Het gaat nu even om het montageproces. Dat blijkt Ikea in de loop der jaren te hebben aangepast. Ging er vroeger dwars door de zijwanden een stevige bout om de kast op drie plaatsen bijeen te houden, inmiddels is er een systeem waarbij je aan de binnenkant van de zijwanden een soort boutje moet bevestigen. Een boutje dat daarmee onzichtbaar is, zodra de kast in elkaar is gezet. Ik vond het een mooie vinding, maar was toch even danig van slag. Waar was het bekende Ikea-sleuteltje gebleven waarmee ik ben opgegroeid? Dat handige zesvlaks draaiding, waarmee ik ook de oude Billy's had opgetuigd.
De nieuwe oplossing was vanuit esthetisch perspectief dan wel een hele vooruitgang, maar handig vond ik het allemaal niet. Het kostte me tenminste de grootste moeite om de boutjes met de hand in te draaien. Daarbij ontstond aan mijn rechterduim bovendien als snel een grote blaar, veroorzaakt door het irritante hardplastic omhulsel dat Ikea om het grootste deel van de schroefdraad had gewikkeld. Ik had juist bedacht dat ik er een boze e-mail over zou schrijven, toen me bij de allerlaatste bout opviel dat het feitelijk gewoon een schroef was. Met een kruiskop.
Inmiddels hangen de vellen aan mijn duim. Maar de kasten staan...
