Blik over mijn eigen benen

Halverwege een min of meer door nostalgie ingegeven fietstochtje, zat ik eerder deze week op een bankje voor de Vlaardingse snackkot van Harteveld in de laatste avondzon met een patatje pinda, toen mijn blik over mijn eigen benen naar beneden gleed. Vanwege het uitgesproken zomerweer droeg ik slippers. Daardoor was pijnlijk zichtbaar wat mijn vriendinnetje al jaren roept en ik – eerlijk is eerlijk - zelf eigenlijk ook wel wist: ik heb echt hele lelijke voeten!

De friet was overigens uitgesproken goed. De pindasaus zelfs nog iets beter...

De lokroep van een exotisch dier

Het suizen van zomerbanden over opgewarmd asfalt. Een enkele auto raast nog voorbij. Verder alleen het getik van de voetgangerslichten, bestemd voor slechtziende wandelaars die in geen velden of wegen zijn te bekennen. In de verte klinkt het schrille geluid van een vuvuzela, als de lokroep van een exotisch dier.

De nacht valt over de Schiedamse stadssavanne.

Voormalig vicepremier in spijkerbroek

Hij oogde minder uitgerust dan ik op voorhand zou hebben gedacht. Maar het kan ook zijn dat ik me al te zeer liet afleiden door zijn grijze slapen. Hij was sowieso opvallend casual gekleed, vond ik. Een wit shirt met iets van een trui erover. Volgens mij ook een spijkerbroek.

Heel even hadden we oogcontact. Daarna speelde hij wat met zijn telefoon, onderwijl nonchalant op zijn rijwiel leunend. Ik vond het stoer dat hij de fiets had gepakt, ondanks de regen die bij vlagen een tropisch karakter had.

Heel even overwoog ik hem bij het verlaten van het pontje tussen Amsterdam-Noord en het centraal station nog een bemoedigende blik toe te werpen. In plaats daarvan probeerde ik me slechts in te beelden hoe het zou zijn om als voormalig vicepremier in een spijkerbroek, op de fiets bij je opvolger te gaan kijken.

En wie er op de kinderen paste. Dat speelde natuurlijk ook door mijn hoofd.