'Mooi mannelijk kleurtje voor je!'

Of ik een metro-man ben, zoals soms wel eens wordt aangenomen, weet ik eigenlijk niet. Zeker is dat ik me allerminst bezwaard voelde toen ik vanochtend bij Oom's Supermarkt op het Marconiplein, waar ik wel eens eerder over schreef, vanochtend een roze aansteker in mijn handen kreeg geduwd. In ruil voor een euro, dat wel. Drie Surinaamse jongens die achter me stonden in de rij voor de kassa, vonden het een mooi tafereel. Ook Oom zelf kon er hartelijk om lachen. Hij grijnsde zijn tanden bloot en zei: "Kijk eens, mooi mannelijk kleurtje voor je!"

Vijfentwintig knalgele shirts

Dat je met vijfentwintig knalgele shirts - en dat is best een berg - bij de kassa van de Hema staat en dat de mevrouw daarachter je toch wat medelijdend aankijkt. En dat je je dan toch een beetje opgelaten voelt en eigenlijk wilt zeggen dat je ze niet zelf gaat dragen, maar dat ze voor een opname zijn. Maar dat je in plaats daarvan – overigens geheel niet naar waarheid – uitbrengt: "Ach ja, het is mijn lievelingskleur." En dat de Hema-mevrouw dan ook nog begrijpend knikt...

'Checken of jij er ook in staat!'

Editor Dave verkeerde in lichte paniek, zo leek het. Terwijl ik wat stond te keuvelen met een aantal van zijn collega's, riep hij me bij zich. Hij klikte onderwijl verwoed met zijn muis door een site die ik niet direct herkende als Google Earth. Ik heb er dan ook niet zoveel mee. Dit in tegenstelling tot mijn goede vriend Paul die, als je hem aanraadt om in zijn zomervakantie eens ergens anders heen te gaan dan naar Saint Tropez waar hij al decennia komt, zegt: "Ik hoef in principe zelfs helemaal niet meer de deur uit. Ik heb toch Google Earth!" Dave was duidelijk minder enthousiast. "Ik sta hier echt versteld van," riep hij uit. "Ik sta er gewoon in! Met naam, adres en telefoonnummer. Ik sta gewoon in Google Earth! Hoe kan dat?"

Mijn oog viel op een lijst, links op zijn scherm. Dave was blijkbaar bezig om zijn complete vrienden- en kennissenkring in het programma op te zoeken. "Sta jij er ook in?" vroeg hij, nog steeds behoorlijk opgewonden. Ik antwoordde naar waarheid dat ik werkelijk geen idee had, maar dat het me ook niet zoveel kon schelen. "We moeten even checken of jij er ook in staat," riep Dave uit. Ik gaf hem mijn kaartje, wenste hem veel succes en liep vervolgens naar de tweede verdieping om de vroege uitzending van Hart van Nederland voor te bereiden. Niet veel later was ik terug op de eerste, waar Dave nog altijd ongelovig naar het beeldscherm zat te turen.

"Je staat er in hoor," riep hij. Ik wierp een blik over zijn schouder en inderdaad: Sander Versluys BV, keurig aangegeven op het Rotterdamse Weena-Zuid. "Het lijkt wel alsof ze alle gegevens van de Kamer van Koophandel in Google Earth hebben gestopt," vervolgde Dave met de toonzetting van iemand die zojuist een groot complot heeft ontdekt. "Dat kan toch niet zomaar?" Ik zei dat ik het allemaal prima vond, zolang het maar niet om mijn huisadres en mobiele nummer ging. Dave leek even tot rust te komen. Een kort moment vloeide de opgewonden energie rond hem weg en leek hij vrede te hebben met zijn ontdekking dat je via Google Earth meer kan vinden dan alleen wat markante bouwsels of een alternatief voor je vakantie, zoals Paul.

Toen veerde hij weer op. "We moeten Ramon checken! Misschien staat die er ook wel in. Dit kan toch niet! We moeten Ramon checken..."

Moeilijke vragen overhevelen

Een afgrijselijke rendag vandaag. Vanaf het moment dat ik uit bed kwam tot heden. Vooral het onder de douche door rennen beviel slecht vanochtend. Ik sta veel liever een half uur tot drie kwartier onder het warme water, om zo mijn weinig matineuze gemoedstoestand nog enigszins weg te spoelen. Maar daarvoor was geen tijd vandaag! Bellen, afspraken, mailen, bellen en rennen.

Ik ben druk met een online project voor de provincie Noord-Holland rond de Statenverkiezingen, dat in de eerste week van januari af moet zijn en ik kan inmiddels onthullen dat filmpjes produceren in de laatste dagen van het jaar niet meevalt. Omdat de ene helft van Nederland - al dan niet in het buitenland - vakantie houdt en de andere helft verwoedde pogingen doet om moeilijke vragen naar 2007 over te hevelen.

Op dit moment vooral gezocht: een kanariegele limo.

Een belletje laten rinkelen

Ik kan niet nalaten om even melding te maken van de hilarische beelden die ik zojuist zag van een stomdronken Bonnie St. Claire bij de herhaling van de door Matthijs van Nieuwkerk gepresenteerde 'Top 2000 à gogo'. Bonnie maakte haar reputatie weer eens meer dan waar tijdens een individuele strijd met comediant Thomas van Luyn - die overigens verrassend onderkoeld op de strapatsen van zijn tegenstreefster reageerde - waarin het koppel namen van artiesten en nummers op moest diepen uit het geheugen, naar aanleiding van spitse vragen.

Dat Bonnie daar toch een aantal keer in slaagde, mag een wonder heten. Mij blijven vooral de beelden bij van een zwaar benevelde zangeres, die verwoedde pogingen doet een belletje op de desk voor zich te laten rinkelen, teneinde het recht te verwerven als eerst op de gestelde vraag te mogen antwoorden. Om - als dat dan uiteindelijk lukt - te roepen: "Ik weet het wel! Maar ik heb even bedenktijd nodig!"

'Niet zomaar een bezemkast opentrekken'

Er hing een uitgesproken opgewonden sfeer afgelopen vrijdag bij SBS. Er stond een kerstfeestje gepland en dat was al dagen hét gesprek. Herinneringen aan voorgaande edities werden opgehaald, meestal gelardeerd met flink wat ranzige details. "Op zo'n feestje moet je echt niet zomaar een bezemkast opentrekken," sprak iemand me ernstig toe. Het was een overbodige waarschuwing. Met het oog op een straf Hart-schema de komende weken, had ik besloten mijn stem te sparen en gewoon naar huis te gaan.

De volgende dag zag ik vooral zwaarvermoeide hoofden aan het Amsterdamse Rietlandpark, terwijl ook de eerste roddels mij bereikten. Over gesneuvelde relaties, gelegenheidsverbonden en wellicht zelfs ontluikende liefdes. Inmiddels lijkt het slagveld wat overzichtelijker. Het mooiste verhaal is ongetwijfeld van de vrouw die in lichte paniek op zaterdagochtend naar SBS belde om te informeren waar haar ega was gebleven. Hij was in ieder geval niet aan het werk, heb ik me laten vertellen.

Vooral vliegende koekblikken

Vandaag de laatste vluchten vastgelegd voor de aanstaande vakantie. Het was een flinke puzzel om alles rond te krijgen. Vooral de verbinding tussen Sint Maarten en Guadeloupe leverde kopzorgen op. Maar het is rond, dankzij exotische maatschappijen als Air Antilles, Liat en Winair. Zij schijnen overigens vooral vliegende koekblikken te exploiteren, die - volgens de Lonely Planet - tegelijk verrassend weinig verongelukken. Tenminste, als je het grote aantal vliegbewegingen in de Cariben in ogenschouw neemt. Dat klonk mij eerlijk gezegd als een iets vergoeilijkende en daarom wat verdachte geruststelling in de oren...

[Zie ook: Dossier Cariben]

Een nummer van Corry Konings

Net terug van het kerstdiner, stond ik zojuist nog even te roken op het balkon. De Poolse overburen deden een dansje, zag ik tussen hun halfopen lamellen door. Op een nummer van Corry Konings. Over integratie gesproken...

'Er staan agenten verderop!'

"Ha! Ik hoopte al dat ik jou nog voor de kerst zou tegenkomen!" Met een brede glimlach kwam hij op me afgelopen. Zijn gezicht was ingevallen, maar verder zag hij er opvallend goed uit. Zijn haar was netjes geknipt, de kin gladgeschoren en hij droeg een nieuwe tweedehands jas. Halflang en donkerblauw. Het stond hem goed. "Geert-Jan, wat leuk om je te zien," zei ik gemeend. "Hoe is het met je?"

We keuvelden wat over de koude wind, de overvolle winkelstraten en de naderende kerst. Ondertussen moffelde ik hem twintig euro in zijn linkerhand. "Voorzichtig," waarschuwde hij. "Er staan een paar agenten verderop!" Bedelen is in Rotterdam verboden en dus was Geert op zijn hoede. "Ga je nog iets leuks doen de komende dagen?" vroeg ik hem. "Vooral uitrusten," antwoordde hij.

Ik wilde hem al gedag zeggen toen hij een verhaal begon: "De kerst voelt voor mij wat beladen. Twee jaar geleden rond deze tijd zijn mijn vrouw en kind omgekomen bij een ongeluk. Zo ben ik ook op straat terecht gekomen." Ik keek Geert-Jan verbaasd aan. "Dat verhaal kende ik nog niet," zei ik. "Ik loop er ook niet mee te koop," reageerde hij. "Maar omdat ik jou goed ken, vind ik het geen probleem om erover te praten."

Toen ik even later op weg was naar huis, realiseerde ik me dat Geert-Jan me voor de zoveelste keer een verhaal op de mouw had gespeld. Ik kende hem al veel langer dan twee jaar. Ook vier jaar geleden al stond hij straatkranten te verkopen bij de uitgang van parkeergarage Weena. Ik glimlachte. Hij had me weer te pakken...

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Lekker marktaandelen doorspitten

Ik ben een kijkcijferfreak. Altijd al geweest. Een bezoekje aan Kijkonderzoek.nl hoort dan ook tot mijn vaste ochtendroutine. De cijfers intrigeren me. Dat heeft iets te maken met het zoeken naar bevestiging. Bevestiging dat een programma waar ik de avond ervoor met afgrijzen naar heb zitten kijken, ook heel slecht scoort. Of andersom. In ieder geval is er een direct verband met mijn kijkverslaving, die al even alom tegenwoordig is.

Sinds ik voor SBS werk, klinkt mijn voorliefde voor kijkcijfers misschien niet eens zo onlogisch. Voorheen viel deze hobby toch een beetje in de categorie rariteiten, samen met mijn interesse voor landkaarten. Heerlijk om gewoon wat te bladeren in de Times Atlas of the World, zoals het lekker is om marktaandelen door te spitten. Maar tegenwoordig kan ik me van kijkcijfers ook echt beter gaan voelen. Of juist niet.

Vooral als de vroege editie van Hart van Nederland lekker scoorde en RTL Boulevard juist een mindere dag had, begint mijn ochtend met een glimlach. Bij de late editie van Hart heb ik dat minder, omdat daar toch wel massa's mensen naar kijken. Maar 1,8 miljoen, zoals gisteravond, is op een reguliere woensdag wel wat uitzonderlijk. Je zult begrijpen dat ik mijzelf vanmorgen nauwelijks hoefde te motiveren voor de rest van deze ge-wel-di-ge dag!

Twee weken island-hoppen in de Cariben

Wuivende palmen, parelwitte stranden en een azuurblauwe zee. Natuurlijk ook foeilelijke resorts en net te veel Amerikanen om het echt gezellig te houden, maar toch... Zojuist een vlucht naar Sint-Maarten geboekt, dat we als uitvalsbasis gebruiken voor twee weken island-hoppen in de Cariben, vanaf half januari. Eerst even op adem komen, dan door naar Saba, Guadeloupe en Sint-Lucia, om vervolgens via Sint-Maarten weer terug te vliegen naar huis. Ik geloof dat ik er nu al behoorlijk aan toe ben.

[Zie ook: Dossier Cariben]

Dossier Cariben

27/01/07
Schattig is een understatement

24/01/07
Excentriek onderdeel van het Koninkrijk

23/01/07
Hij had liever de 'change'

22/01/07
Onvervalste Caribische tongval
'Dont't you want to fly with me?'
Vooral een flinke lik verf nodig

19/01/07
Vertrouwde geur van rottend gewas

18/01/07
'Ik vind het wel lekker zo'n windje'
Naar elkaar gezwaaid in de ochtend
Een rij prachtige hagelwitte tanden

16/01/07
'Dit is het nieuws, goeienavond!'

15/01/07
Uit de kluiten gewassen terminal
Totaal afgemat op vakantie

26/12/06
Vooral vliegende koekblikken

21/12/06
Twee weken island-hoppen in de Cariben

Redelijk onopgemerkt voorbij gegaan

Gisteren was ik jarig. Eenendertig geworden. Nieuw scheerapparaat gekregen en wat alleraardigste sms-jes. Verder is het godzijdank redelijk onopgemerkt voorbij gegaan. Ik ben niet zo van de verjaardagen. Of ik een verlanglijstje wilde maken, mailde mijn moeder vorige week. Een verlanglijstje! Ik moest er nogal om lachen. Het wordt nu een boekenbon, geloof ik. Mijn vader - die ik eergisteren aan de telefoon had - was zich überhaupt niet van enige verjaardag bewust. Zo gaat dat bij ons. Zit in de genen...

'Dat staat niet in mijn functieomschrijving!'

"Ja, hallo met Richard Zwamborn. Ik kom net uit Zoetermeer en ik zou om half vier bij u zijn, maar dat red ik niet. Want de trein heeft vertraging. Het gaat om een psychologische test. Ik weet zelf eigenlijk niet waar dat allemaal voor nodig is, want volgens mij mankeert er niets aan mij of aan mijn werk. Maar van personeelszaken vonden ze het toch wel een goed idee. Dus ik heb eerst nog gezegd: mij niet gezien, ik doe dat niet! Maar dan zou ik een aantekening krijgen in mijn dossier en die mevrouw – die ken ik wel en dat is absoluut geen aangenaam type – die zei dat ze dat als een soort werkweigering kunnen beschouwen. Dus ja, dan stem je maar in. Onder protest, dat wil ik er wel heel duidelijk bij zeggen!

Want ik snap ten eerste al helemaal niet waarom het werkweigering zou zijn. Ik ben toch goddomme niet aangenomen om psychologische tests te maken? Ik heb wel wat beters te doen. Dat staat ook helemaal niet in mijn functieomschrijving! En ook andere collega's, die hebben volgens mij nog nooit zo'n test gedaan. Maar van de vakbond vonden ze het toch wel verstandig als ik in zou stemmen, dus ben ik op weg nu. Maar ik zeg u al: met mij gaat alles prima! Dit is gewoon weer zo'n geintje van ze. Dat doen ze de hele tijd. Als ik niet beter zou weten, dan zou ik bijna denken dat er iets achter zat.

Maar half vier, dat gaat dus echt niet lukken. Moeten we anders misschien een nieuwe datum prikken? Ik ben overigens wel erg druk de komende weken. Wat zegt u? Ja, dat weet ik niet precies, want de trein heeft vertraging, maar half vier wordt het zeker niet. Ik denk kwart over vier op z'n vroegst. Wat? Ok, dan zie ik u dan. Oh, wacht, nog één ding. U gaat toch niet aan mijn baas doorgeven dat ik te laat ben, hè? Ok, want dan zou ik er niet zo best op staan, vrees ik. En ik wil niet dat er rare verhalen over mij de ronde gaan doen. Daar hou ik niet van. Bedankt! En tot straks dan maar."

Richard klapte zijn telefoon dicht en richtte een chagrijnige blik op het voorbijrazende landschap.

Enorme stapel kookboeken voor de neus

De afgelopen jaren wisten we de feestdagen professioneel te ontwijken. Om er vervolgens achter te komen dat bijvoorbeeld ook in Australië en echt overal in Azië gewoon kerst en nieuwjaar wordt gevierd. Maar een vakantie vormde in ieder geval een goed excuus om niet met de familie aan een kerstdiner te eindigen. Niet dat er ook maar iets tegen die familie is hoor. Nee, het is vooral de kerst. Die voelt zo obligaat. Net als oud & nieuw. Daar heb ik een zo mogelijk nog grotere hekel aan. Met warme gevoelens denk ik dan ook terug aan 31 december 2004 bijvoorbeeld, toen we om elf uur 's avonds in slaap vielen in het Nieuw-Zeelandse Te Anau, waardoor de start van het nieuwe jaar in eerste instantie volledig aan me voorbij ging.

Maar goed, dit jaar komen we er dus niet onder uit. Een vakantie lukt pas half januari en dus zal ik de komende weken even moeten doorbijten. Hoewel, het valt uiteindelijk wel mee. Op tweede kerstdag en 1 januari moet ik gewoon werken en dus blijft eigenlijk alleen eerste kerstdag over. Dan zijn we bij de ouders van Miriam, in gezelschap van een flinke hoeveelheid oma's, opa's en ander familiespul. Ik heb afgedwongen dat ik het dessert mag maken. En dat levert wat stress op, eerlijk gezegd. Want de bessengelei die ik vorig weekend uitprobeerde zakte zelfs na een hele dag stijven in de koelkast als een plumpudding in elkaar. Om over mijn pogingen om custard voor een trifle te maken, nog maar te zwijgen. Het werd een soort roerei op het laatst.

De bessen zijn inmiddels definitief door Miriam afgeschoten en de trifle – die dit weekend wél lukte, maar níet in mijn smaak viel – is ook van tafel. En dus zit ik met een enorme stapel kookboeken voor de neus. Te peinzen over de vraag of het frambozenpavlova moet worden of Jamaïcaanse gebakken banaan, met een knipoog naar de tropen waar we eigenlijk hadden moeten zijn. Misschien een rabarber-rozijnenpie? Het zal wel lastig zijn om überhaupt rabarber te vinden in de winter. Een mango-ijstulband misschien? Sinaasappelsoufflé? Of abrikozentaartjes? Crème caramel? Marmeladepudding? Chocolademousse? Cassata? Flensjes met appel en calvados? Of een kiwisorbet?

Ik kan natuurlijk ook gewoon een bak Hertog-ijs halen...

De bierbuik van Patrick Lodiers

De Lama's waren erg leuk! De bierbuik van presentator Patrick Lodiers was misschien iets opzichtig. En dat hij er af en toe aan stond te krabben, waardoor het behaarde vlees onder zijn rode t-shirt ook echt zichtbaar werd, was minder smakelijk. Maar verder heb ik vooral gelachen!

'De rest ligt allemaal te neuken!'

Ons theaterseizoen is weer begonnen. Gisteravond naar Jan-Jaap van der Wal geweest in Schiedam. Echt wel een paar stevige dijenkletsers (Tegen een jongen op de eerste rij over de seksuele moraal van de huidige generatie pubers: "Hoe oud ben jij? Veertien? Wel klote dat je hier zit dan, want de rest ligt allemaal te neuken!"), maar vooral met heel veel moraal. Iets te lange en iets te politiek correctie verhalen over Afrika bijvoorbeeld. Toegegeven, de zaal was op sommige momenten muisstil bij weer zo'n emotioneel vertelsel. Maar het trucje dat Van der Wal vervolgens zeker vier keer toepaste, om een stilte van enkele seconden te laten vallen na zo'n minuten durend betoog en deze te doorbreken met een snoeiharde relativerende grap, ging toch wel wat vervelen op een zeker moment.

In de rij bij de garderobe hoorde ik na afloop een jonge vrouw achter mij in onvervalst Schiedams tegen haar date zeggen: "Ik kan um natuurluk allenig van de televisie. En dan is ut bes wel leuk om te hooooruh waarover of dat 'ie allemaal naaaadenk. Hij heb bes wel diepuh gedachtus!"

Morgen de Lama's on tour...

Te veel weg van een inquisitie

Een jaar of vijf geleden leidde een frivool idee van mijn Australische nichtje Emily en mijzelf tot een kleine rel in het huis van mijn oom Peter op Tasmanië. Tijdens een wandeling over het strand van Blackman's Bay, het was aan het eind van de middag en de zon stond op het punt om onder te gaan, bedachten we dat het hoog tijd was om onze beide vaders eens te confronteren met de vraag wat nou de echte reden was voor het feit dat ze al tientallen jaren geen contact meer hadden met hun broer Harry. Het had ons altijd gefrappeerd en de antwoorden op vragen die we erover stelden - zij in Australië en ik in Nederland - waren meestal vaag en strekten niet veel verder dan een grapje over de voorliefde van Harry voor zijn gitaar. Tenzij mijn oom Harry ontzettend slecht speelde, kon ik me niet voorstellen dat een gitaar echt voor de breuk had gezorgd.

Bij terugkomst in het huis van mijn oom ging het er net even te dwingend aan toe. De uitgelaten sfeer op het strand had ervoor gezorgd dat onze ondervraging te veel weg had van een inquisitie. Peter en mijn vader reageerden furieus. De irritatie was nog zeker een dag voelbaar en het onderwerp was opnieuw afgedaan. Het was dan ook een aangename verrassing toen Peter me bij zijn laatste bezoek aan Nederland, een paar maanden geleden, vlak voor zijn vertrek liet weten dat hij bij Harry op bezoek was geweest. Ik reageerde verbaasd, maar vond het vooral mooi en durfde overigens niet verder te vragen. Het feit dat hij het me persoonlijk liet weten moest op zich al een behoorlijke stap zijn geweest. Een echte Versluys heeft in de regel namelijk niet het hart op de tong. Ik geloof dat ik hem bemoedigend toeknikte. De referentie aan de zwarte dag in Australië was begrepen.

Tijdens een verveeld rondje Hyves, een paar weken geleden, tikte ik mijn eigen achternaam in. Benieuwd naar naamgenoten. Het leverde weinig opzienbarends op. Vervolgens nog eens mijn achternaam, maar dan met puntjes op de i-grec. Zo had ik namelijk geheten als mijn vader ze vlak na mijn geboorte niet was vergeten bij aanmelding op het stadhuis. En ik weet niet waarom, maar mijn oog viel direct op ene Sharon halverwege de eerste pagina met zoekresultaten. Een paar minuten later kon ik niet anders concluderen dan dat ze een dochter van Harry moest zijn. Terwijl ik - als je het me vooraf had gevraagd - wel had geweten dat ik nog ergens drie vergeten nichtjes heb, maar zeker niet dat één van hen Sharon heet. Inmiddels zijn we Hyves-vrienden en begin komend jaar staat een ontmoeting gepland. Razend benieuwd ben ik naar haar versie van het verhaal met de gitaar.

Ik heb het nog niet aan mijn vader verteld, moet ik bekennen.