Toch even Grieks benauwd

Cruisen. Het staat haaks op de vakanties zoals we die normaal gewend zijn. Waar we doorgaans een vliegticket boeken naar een verre bestemming en dan maar zien wat er op ons pad komt, ligt nu niet alleen de route vast maar zijn ook alle tijden vooraf bepaald. De tijden van aankomst en van vertrek wel te verstaan. Op een dag als vandaag - we zijn op het Griekse eiland Santorini momenteel - is dat niet zo'n probleem. We meerden rond half acht vanochtend aan en dienen ons uiterlijk om half negen vanavond weer te melden. Die tijdspanne is ruim voldoende om foto's te maken van witte huisjes en kerkjes met blauwe koepels en - in het geval van Miriam - nog twee jurken en een tas aan te schaffen. Gisteren lag dat net even anders.

We arriveerden vroeg in de ochtend in Katakolon, zo'n veertig kilometer van Olympia en zouden uiterlijk om half twee weer het ruime sop kiezen. En omdat we ons natuurlijk niet laten verleiden tot georganiseerde excursies (omdat we een hekel hebben aan groepen, omdat ons tempo gewoon veel hoger ligt dan dat van de gemiddelde bejaarde en omdat we uit principe geen honderd dollar neertellen voor een busritje van een half uur en een sukkeldrafje achter een mevrouw die een bordje omhoog houdt met het cijfer negentien) besloten we de trein te nemen. De heenreis verliep soepeltjes, maar de terugreis bezorgde ons toch even wat angstige momenten. Twaalf uur zouden we weer vertrekken uit Olympia. Maar ja, dit is Griekenland!

Toen er om kwart over twaalf nog steeds geen trein te bekennen viel, kregen we het toch even Grieks benauwd. Tien voor half een. Vijf voor half een. Half een. In mijn hoofd ging ik onze opties na. Een taxi? In de verste verte niet te bekennen. Een local verleiden tot een ritje? De enige locals onder handbereik begonnen net aan hun vierde biertje. Vliegen naar Santorini in het allerergste geval? Miriam zocht voor de zekerheid vast het nummer op van de Port Authority in Katakolon. Niet dat het veel zou uitmaken, want kapitein John was de dag ervoor zeer duidelijk geweest: wie om half twee niet aan boord was, kon het bekijken. Juist op dat moment hoorden we in de verte het geboemel en getoeter dat ons als muziek in de oren klonk. Een zucht van verlichting en een klein kwartiertje speling was de eindscore.

Schattig treintje overigens waarin we zaten. Schattig personeel ook. Voor ik het wist zat ik bij de machinist en de conducteur op de bok, helemaal voorin. Want tja, dit is Griekenland! Daar kan dat gewoon. Peukie d'r bij, ook geen probleem ondanks een officieel rookverbod. Misschien is het echt geen slecht idee om hier weer de Drachme in te voeren. Want regeltjes en tijdschema's? Hmmm... Niet echt aan de Grieken besteed, zoveel is zeker.

'Please refrain from hand shaking'

Eergisteren vertrokken we uit Rome en vandaag zijn we in Dubrovnik gearriveerd. Onze eerste dagen op zee zitten er dus op en het moet gezegd: de m/s Noordam is een prachtig schip. Het interieur ademt de sfeer van maritieme weelde. Een beetje in Titanic-stijl. Veel hoogpolig tapijt, rustieke kleuren, koper en kroonluchters. De dekken zijn van prachtig teak. Je wordt er bovendien in de watten gelegd. Er is dan ook bijna net zoveel bemanning als er passagiers aan boord zijn. De voedselvoorziening is van een bijzonder hoog niveau en dineren geschiedt op stand. Geen buffetten, maar restaurants met bediening. Strikte kledingvoorschriften gelden er bovendien. We treden dan ook aan in respectivelijk kostuums met stropdas en stijlvolle jurken.

De gemiddelde leeftijd? Tja, die is wel wat aan de hoge kant. Je kunt eigenlijk rustig stellen dat we tijdelijk in een drijvend bejaardenhuis verblijven. Alleraardigste oudjes overigens. Gegoede burgerij bovendien. Maar we vallen al met al wel op door ons gebrek aan rimpels en onze soepele tred. Niet dat onze bejaarde medepassagiers zich overigens alleen in een rolstoel voortbewegen. Allerminst! Op dek drie wordt zelfs stevig gewandeld. Dat begint in alle vroegte, kent een piek tegen het middaguur en komt rond drie uur dan weer goed op gang. Hele hordes oudjes proberen er - in sportkledij - steunend en transpirerend de pas in te houden.

Wellicht heeft het te maken met de gemiddelde leeftijd, die dus wat aan de hoge kant is, maar er heerst bij Holland America Line een enorme angst voor bacterien. Om de paar meter tref je een standaard met desinfecterende gel voor de handen. Daarvan wordt gretig gebruik gemaakt. Dat de angst wel wat doorslaat af en toe, moge blijken uit het volgende: wij ontvingen gisteren een verzegelde enveloppe met de uitnodiging om vanavond cocktails te drinken met kapitein John Scott. Onderaan de persoonlijke en schijnbaar felbegeerde uitnodiging staat de volgende zinsnede: "As a general precaution, please refrain from hand shaking at this event in an effort to avoid transmission of common person to person germs."

We hebben bedacht dat we kapitein John ter compensatie dan maar een goede lik in zijn nek geven...