De Indonees van gisteren

Opnieuw een dagje ANP. Opnieuw met Jeroen en Tijo. De Indiër viel wat minder lekker dan de Indonees van gisteren...

Nieuw in het wereldje

Het gebeurde alweer een paar dagen geleden, maar zojuist schoot het opnieuw door mijn hoofd. Donderdag of vrijdag liep ik Geert-Jan nagenoeg tegen het lijf. Nagenoeg, omdat we elkaar op minder dan een meter passeerden, maar ik hem wel zag en hij mij niet. Geert droeg een baseballpet waarmee ik hem nog niet eerder had gezien. Een okergeel exemplaar dat hem beslist niet misstond.

En hij was in het gezelschap van een jongeman die zonder enige twijfel ook geen vaste verblijfplaats had, maar er nog verrassend fris uitzag. Misschien was hij nieuw in het wereldje. Ze waren gebiologeerd door een telefoon die Geert-Jan in zijn rechterhand hield. "Het is echt een mooi dingetje," hoorde ik hem opgetogen tegen zijn kompaan zeggen. Een brede glimlach op zijn gezicht.

Terwijl ik me afvroeg waar Geert de telefoon had geritseld, bedacht ik dat het vooral goed was om te zien dat hij nog onder de mensen was.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Tripjes met de buurvrouw

Lekker 'nasi goreng djawa speciaal' bestellen bij Pasar Makan. De altijd goedlachse Eddy, die helaas na een uur al weer vertrok. Ouwehoeren met Tijo over de Noordpool, Marc Cornelissen en de leukste verslaggevers van Hart van Nederland om mee te werken als nieuwslezende cameraman. Met Jeroen een rondje Vlaardingen, want wat ís het toch een gezellig dorp. En spannende verhalen over tripjes met de buurvrouw naar Rotterdam, die eindigen in een BOB-bus op het Liesveldviaduct. Met Marc over rookverboden, illegaal rokend uit het raam. En Marijn: "Breaking News! Ons land wordt met touwtjespringen mogelijk Europees Kampioen!" Het was nog waar ook.

Heerlijk toch, zo'n dagje ANP. Morgen weer...

Altijd sneller, langer, steiler

Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar ik raak nu toch wat uitgekeken op de Tour de France. Het nieuws over het ontslag van Rasmussen drong zojuist pas tot me door, nadat ik gisteravond laat nog opgetogen naar een herhaling van het Tourjournaal had zitten kijken. Naar die prachtige strijd op de flanken van de Aubisque. Naar de strijd tussen de gele en de witte trui. Naar het verlies van Contador en de magistrale winst van Rasmussen.

Wat een tragedie voor de Raboploeg. Voor mannen als Boogerd, die de afgelopen dagen de longen uit zijn lijf fietste voor zijn nieuwbenoemde kopman, maar die dat graag deed in zijn laatste Tour omdat het geel in de Ronde van Frankrijk nu eenmaal geldt als het hoogst haalbare binnen de wielersport. Voor mannen als Dekker, die zijn éérste Tour rijdt en een beste ook. En die nu direct met de neus op de feiten wordt gedrukt. Voor de Rabobank zelf.

De gebeurtenissen van de afgelopen twee weken voeren me in gedachten terug naar 1998. Toen de Tour voor het eerst verwerd tot een speelbal van Justitie. Toen Virenque met zijn Festina ongewild de toon zette voor een soort overdreven heksenjacht op alles dat maar enigszins riekte naar doping. Met invallen in hotels en ploegleiders in het gevang. Met renners die op staande voet de wacht werd aangezegd omdat ze tot het alleruiterste waren gegaan om te winnen.

Eerlijk gezegd interesseert het hele dopinggedoe me nauwelijks. Al jaren denk ik: geef het vrij! Als liefhebber van de Tour en van wielrennen in het algemeen ben ik vooral geïnteresseerd in het heroïsche gevecht. Zoals gisteren, toen Contador uiteindelijk slechter bleek geprepareerd dan Rasmussen. Wielrennen is entertainment en als kijker wil ik dat het altijd sneller, langer, steiler gaat. Dat maakt me overigens medeverantwoordelijk voor de malaise.

Wrange constatering. De Tour lijkt dood en het is mijn eigen schuld...

Degelijke Nederlandse zoenen

Toen ik eerder dit jaar als reisleider in de Italiaanse sneeuw zat met een grote groep accountants, waren onder hen ook vier Indiase expats. Die zagen voor het eerst in hun leven sneeuw en waren derhalve extra opgetogen, maar staan sowieso al bekend vanwege hun tomeloze enthousiasme. Eén van hen was een jonge vrouw, een bijtertje, met wie ik het direct uitstekend kon vinden. Ik nam haar als officieuze skileraar een aantal middagen onder mijn hoede en wist haar al op dag twee met goed gevolg van een rode piste af te jagen. Zeer tot mijn eigen genoegen. Ze heet Preeti, hetgeen door de gemiddelde Nederlander – nogal tegen het zere been – vaak verbasterd wordt tot 'Pretty'.

We spraken af contact te houden en vanavond kwam het er eindelijk van om wat te eten in Amsterdam. Het ging over werk, relaties, vakanties. Over een cursus Nederlands, waarvan ik vind dat ze die zou moeten volgen. En over stoppen met roken, wat voor míj weer heel goed zou zijn. Ik probeerde haar uit de tent te lokken met stevige statements over het kaste-systeem in haar vaderland en over gearrangeerde huwelijken. Maar ze gaf geen krimp en pareerde overtuigend. Tegenover me zat de modelvertegenwoordiger van een oprukkende natie die het Westen steeds vaker naar de kroon steekt. Een ambitieuze en vooral progressieve Indiase vrouw. Tot het moment dat we afscheid namen.

In al mijn onschuld gaf ik haar drie degelijke Nederlandse zoenen verdeeld over beide wangen. Een proces dat ze hoogst ongemakkelijk onderging. Zelfs in de donkere avondlucht was te zien hoe haar gezicht behoorlijk rood aanliep. "We would never do that in India," zei ze iets bedremmeld met die kenmerkende lokale tongval. Het was een kort moment stil. "But it's ok," voegde het progressieve bijtertje direct weer uitbundig lachend toe.

Als een volslagen debiel

Lekker weekje is het tot nu toe. 's Ochtends beetje uitslapen, paar uur rondlummelen, brunchachtige taferelen tegen een uur of half één, gevolgd door een ontspannen potje wielrennen op tv. In alle rust een douche zo tegen het einde van de middag, vervolgens – en da's minder – de ontknoping van de bewuste tourétappe missen, maar overigens wel volkomen relaxed naar Amsterdam.

Ik was een beetje vergeten hoe het ook weer voelde. En aan het einde van de week heb ik er vast ook weer genoeg van en volop zin om weer als een volslagen debiel achter mezelf aan te rennen. Maar voor nu is het heerlijk om te denken: Goh, lekker. Woensdag. Ik hoef niet eens naar Hart van Nederland...

'Ik ging bijna over mijn nek'

Station Schiedam Centrum, 14.58 uur. Bas aan de telefoon:

"Nou, het was echt verschrikkelijk. Ik zweer het je, Sander. Ik moest bijna kotsen, zo goor was het! Het was écht smerig... Ik zit dus in de trein en er komt een zwerver binnen. Echt zo'n vieze grote vent. Hij stonk een uur in de wind. Dus die ging een coupé verder zitten, maar even later zie ik hem weer aan komen lopen. Staat 'ie te morrelen aan een deur op het balkon. Later begreep ik dat het de toiletdeur was. Die zat op slot. Dus die gast verdwijnt weer en ik denk: het zal allemaal wel. Tot er niet veel later een lúcht voorbij komt drijven. Nou, het was echt heel smerig! Ik ging bijna over mijn nek. Ik trek dat niet om kwart voor zes 's ochtends. Dus ik zet alle raampjes open om het even flink door te laten waaien en ga op onderzoek uit. Wat blijkt nou? Heeft die gast in zijn coupé lopen pissen! Het was echt té vies. Toegegeven, ik heb ook wel eens in een coupé staan pissen, maar dat was in een nachttrein en niet over de bekleding!"

Humoristische en wijze Maud

Hapje gegeten met Maud, mijn favoriete radiobitch, supernieuwslezer en tegenwoordig ook eindredacteur, aangename, humoristische en wijze Maud, die ook nog eens de onbetwiste Queen of Gossip is – met een positieve ondertoon natuurlijk. Dat spreekt voor zich.

Bedankt Maud, voor het eten en het lachen. Snel weer!

'Dat kan je shaken, bitch!'

Ze was een wat verfomfaaide Surinaamse. Zeker veertig kilo te zwaar ook. Ik schatte haar begin twintig. Gestoken in een veel te strak zittende blauwe polo die onder de mayonaise- en curryvlekken zat, hing ze onderuitgezakt in een stoel die schuin voor de frituur was geplaatst. Recht tegenover de balie. Met de achterkant van een pen probeerde ze tussen een weelderige dos met dreads door haar hoofdhuid te krabben. Het lukte. Ik stond bij Smuller's op het Amsterdamse Centraal station en had honger. En haast. Maar het duurde even voor ze me had gezien. Ze trok uiteindelijk haar linker wenkbrauw op als teken van wederzijds begrip en sjorde niet lang daarna haar logge lijf uit de stoel om zich met zichtbaar ongemak in mijn richting te slepen.

"Goedenavond meneer," zei ze beleefder dan ik had verwacht. "Dag mevrouw," reageerde ik gepast. "Tupac," vroeg ze. "Dood of levend?" Ik staarde haar verbaasd aan. "Kent u Tupac?" vroeg ze. Ik knikte. "Ja, natuurlijk ken ik Tupac. En die is hartstikke dood!" Haar ogen begonnen te twinkelen, ze draaide haar bovenlichaam een kwartslag en richtte zich tot een Marokkaanse collega, die – net als zij even tevoren – onderuitgezakt in een stoel hing en die ik nu pas opmerkte. "Zie je nou wel," schreeuwde ze uitbundig, terwijl ze vanuit haar enorme heupen een overwinningsdansje inzette. "Die Tupac van jou, die komt écht niet terug! Dat kan je shaken, bitch!" De Marokkaanse liet alleen een kennelijk ongeïnteresseerde zucht horen.

Na een kort moment van euforie was ik dan toch eindelijk echt aan de beurt. "Wat mag het zijn meneer?" vroeg ze. Iets verdwaasd bestelde ik alsnog een patatje met.

Even over het hoofd gezien

Daar stond ik dan in vol ornaat – bepakt en bezakt met fruitsapjes en een stoommaaltijd van Albert Heijn – voor de schuifdeuren van toren negen. Terwijl ik bij SBS binnenstapte, ging mijn telefoon. Het was Pieter. Wat ik kwam doen. Het duurde een kort moment voor ik me realiseerde waar het mis was gegaan.

Oorspronkelijk zou Paul trouwen vandaag en daarom had ik Pieter twee maanden geleden al gevraagd of hij mijn uitzendingen wilde overnemen. De bruiloft van Paul ging uiteindelijk niet door, maar dat gold dus ook voor mijn bijdrage aan Hart van Nederland. En dat had ik even helemaal over het hoofd gezien.

Terug naar huis dus. Met mijn stoommaaltijd. Stom!

Een stralend witte bruid

Het scheelde maar een fractie of ik gooide twee keurig afgemeten fluitjes over een stralend witte bruid. Ze kon nog net op tijd wegstappen. Het was de ultieme afgang geweest, die me goddank bespaard bleef.

Niels (V.) en Ramona trouwden vandaag in Heemstede.

Opniew Italiaans georiënteerd

Het deed me denken aan een reis door Australië, jaren geleden. Toen ik twee weken lang – toerend in de bush – mijn hersens pijnigde over de vraag hoe ook weer die geweldige Italiaan in New York heette, waar we jaren daarvoor eens hadden gegeten. Het duurde tot Sydney voor de verlichting kwam en wel in een filiaal van de vermaarde boekhandel W.H. Smith, met dank aan Lonely Planet. Lombardi's!

Daarstraks had ik weer zo'n momentje. En opniew Italiaans georiënteerd. Want hoe heette ook weer de wielrenner die ooit één keer de Tour won, een aantal jaar geleden veel te vroeg overleed en die vanwege zijn flaporen ook wel liefkozend 'het olifantje' werd genoemd? Wat een opluchting toen ik net de naam op het scherm zag na een korte zoekactie via Google. Marco Pantani! Natuurlijk.

Het is als je blaas legen na een urenlange busreis zonder toilet aan boord. Ronduit heerlijk...

Die altijd aanwezige angst

Ik zat rechtop in mijn bed. Klaarwakker. Instinctief wist ik dat het foute boel was. Het moet iets geweest zijn in het onderbewuste, want ik kon me beslist niet herinneren dat ik de wekker op mijn telefoon eerder had uitgezet. En nog steeds niet overigens. Het was kwart over vijf. Hoewel onmogelijk vroeg, was het in dit geval toch zeker drie kwartier te laat. Het is die altijd aanwezige angst. Vanochtend werd 'ie werkelijkheid, al was ik uiteindelijk nog net op tijd in Rijswijk.

Deze week de ochtendshow op CITY FM Noordoost. Wedden dat ik morgen keurig op tijd naast mijn bed sta?

Modelletje zonder poespas

"U komt voor..?" De verkoper trok er een heel moeilijk gezicht bij. Ik keek om me heen en zag – zover het oog strekte – honderden, zo niet duizenden gloednieuwe rijwielen in de enorme winkel geparkeerd. "Een fiets," zei ik dan ook met licht dédain. De man zuchtte. "Een fiets," herhaalde hij half mompelend. "Had u al wat in gedachten dan?"

Ik wees naar schuin achter en zei: "Je hebt daar in de hoek een lekker eenvoudig modelletje zonder poespas voor tweehonderd euro." Hij keek subiet op. "Tweehonderd euro?" riep hij net te luid en nu op zijn beurt met een ondertoon van minachting. Ik knikte. "Och, och, och," mompelde de man terwijl we samen naar schuin achter liepen.

"Anders nog iets?" vroeg de verkoper kortaf toen we weer bij de kassa stonden. "Nee hoor en u hoeft er ook geen tasje omheen te doen," reageerde ik. "Hij gaat zo wel mee." Een kort moment was ik bang dat hij me zou slaan.

Een denkbeeldige penaltystip

De stemming was iets jolig bij SBS. "Waar is die voetbal eigenlijk?" vroeg Maureen tijdens haar voorbereidingen voor de late Hart. Het rode, plastic gevaarte kwam al snel te voorschijn. Het is één van de twee ballen overigens op de Hart-redactie waarmee wel vaker wat tijd wordt gedood of frustratie afgereageerd.

Maureen pakte de bal en schopte er wat onhandig tegenaan. Waarop Hilde zich mengde in de strijd. Het was duidelijk dat zij wel even een demonstratie zou geven. "Jij moet 'm tegenhouden," riep Hilde, terwijl ze Maureen positioneerde en zelf achteruit liep naar een denkbeeldige penaltystip. Van dichtbij keek ik geamuseerd toe.

Met een goedgeplaatste pegel knalde Hilde de bal even later recht in het gezicht van een verbouwereerde Maureen. Die wankelde een aantal meter achteruit, om – inmiddels van de eerste schrik bekomen – opgelucht te concluderen dat de schade gelukkig beperkt was gebleven. Er zat alleen wat lipgloss op de bal.

"Nog een keer," riep Hilde enthousiast terwijl ze al aanlegde. "Maar nu moet je 'm te-gen-hou-den!"

Niet eens zozeer woede

Mijn fiets is weer eens gejat! Ik had 'm gisteren bij IN10 voor de deur laten staan en kon 'm vanmiddag opeens niet meer vinden. Het ergste is dat ik niet eens zozeer woede voel, als wel berusting. Morgen maar een nieuwe fiets kopen. Er zit niets anders op...

In korte broek op sandalen

Er was applaus. En hoewel ik vooraf al wist dat we erg goed waren geslaagd, had ik applaus toch niet verwacht. De ultieme beloning van een uiterst kritisch gezelschap. Vandaag was de eerste viewing van de KPMG-video in Amstelveen.

Toen ik niet veel later op Schiphol een treinkaartje uit de automaat stond te trekken voor mijn reis terug naar Rotterdam, schoof een overdreven gebruind duo mijn linker blikveld binnen. Ik schatte ze midden vijftig. Zonder enige twijfel waren ze net te lang all-inclusive in Turkije geweest. Hij was in korte broek op sandalen en stak wat al te zomers af tegen de grauwe Hollandse lucht. Zij had een wit zomerjurkje aan, waar je net niet doorheen kon kijken. En dat was maar goed ook.

"Ze moeten hier toch ergens gewoon een loket hebben," mopperde de mannelijke wederhelft, terwijl hij zichtbaar gedesoriënteerd in een vertwijfelde tred zijn bagagekarretje voortduwde. "Al die machines, daar snap ik helemaal niets van," kreunde hij. Zij sjokte er achteraan en tjilpte alleen maar dat ze het ook niet wist. Vlak naast mij kwamen ze tot stilstand. "Zoekt u het loket?" vroeg ik behulpzaam. De man keek verrast op, terwijl mijn hand al in de juiste richting wees. "Daarachter zijn de loketten."

Zij stond op het punt me hartelijk te bedanken, maar hij wierp tegelijk een analyserende blik op mijn handelingen aan de automaat. "Dat moeten wij toch ook kunnen," zei hij uiteindelijk tegen zijn vrouw. "Daar zijn de loketten," herhaalde zij nog mijn laatste zin, maar hij was al gevat door het idee van zelfwerkzaamheid. "Ik wil u best even helpen hoor," bood ik aan. Hij vond het een goed idee. "We zijn nog nooit met de trein geweest weet u," tjilpte zijn vrouw een soort verontschuldiging. "Echt nog nooit!"

Ik lachte. "Dat ga je thuis zeker vertellen?" lachte de man terug. "Ik ga er een stukje over schrijven," zei ik. Hij knikte, alsof dat een heel logisch antwoord was.

Donderdag is het D-day

Editor Jan Kees heeft vorige week – terwijl ik zelf aan de andere kant van de wereld zat – de basis gelegd voor de KPMG-video. En ik was bijzonder gelukkig toen ik maandag het resultaat zag. Inmiddels zijn we twee dagen schaven verder. Morgen nog een dagje puntjes op de 'i', want donderdag is het D-day. Fingers crossed!

De klassieke groepsopstelling

Het energieniveau was nog dermate laag, dat ik gisteren al besloot om vandaag niet voor dag en dauw mee te gaan zeilen met de Hart-redactie. Aan het eind van de middag ben ik nog wel samen met eindredacteur Heidi naar Friesland gereden voor de afsluitende barbecue. Piet Paulusma, die de dag had georganiseerd, nam er ook zijn dagelijkse weerbericht op. En dus stonden we op een zeker moment – in de klassieke groepsopstelling – met vijftig man 'oant moarn' te schreeuwen.

Je weekend kan eens een hoogtepunt hebben, nietwaar? :-)

Het summum in wielrenland

Ik heb maar weinig op met sport. Sowieso heb ik nauwelijks de behoefte om zelf op loopbanden, met gewichten of in teamverband met een bal aan de slag te gaan. En ook op televisie kan sport me niet echt boeien. Er is een paar uitzonderingen. Zoals schansspringen. Dat vind ik heerlijk om urenlang naar te kijken. De afdaling en de Super-G bij het skiën zijn ook geweldig. En vooral fietsen. Prachtig!

Vandaag begint de Tour de France, het absolute summum in wielrenland. Zelfs in de wetenschap dat het hele peloton weer lustig de grenzen van de dopingregels heeft opgezocht, met de overtuiging dat het volgende schandaal al weer op de loer ligt en met de recente bekentenissen van oud-winnaars als Bjarne Riis en topsprinters als Erik Zabel nog vers in het geheugen, kan geen enkel evenement tippen aan de Tour.

Het wordt weer drie weken demarreren en ravitailleren. Recupereren en pareren. Linkeballen, geparkeerd staan en kloppen op de meet. Heerlijk!

'Een gezellige vlucht hoor'

"Zat u gisteren ook al niet bij ons in het vliegtuig?" vroeg de KLM-stewardess met lichte verbazing. "Helaas wel," antwoordde ik. "Het was een gezellige vlucht hoor," vulde ik snel aan, "maar ik had best wat langer in New York willen blijven."

Ze knikte begrijpend.

Energie die ongeëvenaard is

Ik moet toegeven dat het – zelfs na een veel te korte nacht – wel weer erg cool is om wakker te worden in New York. Dat was best een tijd geleden. De stad geeft een zekere energie af die ongeëvenaard is. Ingeklemd tussen 5th Avenue en Broadway, ligt ons hotel bovendien midden in de actie. Alleen al het beeld van de ontelbare gele taxi's die voorbij razen, geeft je het gevoel dat je onderdeel bent van een 'blockbuster movie'.

Over anderhalf uur een kort interview draaien. Nu eerst een lekkere warme douche...

Naar alcohol riekende Amerikanen

Dat je op Schiphol staat met camera, geluid, statief en de hele rimram en dat je carnet niet in orde blijkt. En dat er dan een vriendelijke douanebeambte is die je – eigenlijk geheel tegen de regels – uiteindelijk toch wil helpen. Dat je cameraman zich vervolgens achter de douane realiseert dat hij zijn jas en enige trui bij de check-in is vergeten. Dat je vliegtuig naar Istanbul een uur vertraging blijkt te hebben en dat je in Istanbul zelf in een bizarre file terecht komt.

Dat je de volgende ochtend ontdekt dat de Turkse autoriteiten – ondanks herhaalde toezeggingen – er toch niet in zijn geslaagd om je vergunning om op straat te mogen draaien, in orde te maken. Dat je dat vervolgens dan maar illegaal doet, daarna opnieuw in een file terecht komt en je vliegtuig richting Amsterdam nog maar net haalt. Dat je vlak voor de landing in Amsterdam hoort dat je aansluitende vlucht richting New York al is vertrokken en dat je eenmaal bij de transitbalie, na tien minuten wachten alsnog gemaand wordt om als een gek naar gate E18 te rennen, omdat het toestel alsnog staat te wachten. Maar dat je dan natuurlijk niet die plaats krijgt met extra beenruimte, bij de nooduitgang, waar je een dag eerder al voor was ingecheckt, maar dat je gepositioneerd wordt tussen twee behoorlijk naar alcohol riekende Amerikanen, die net te zeer om een praatje verlegen zitten.

Dat je in New York hoort dat al je bagage nog in Amsterdam staat en dat het – los van gedoe met ontbrekende deo's en schoon ondergoed – onmogelijk blijkt om dan maar een camerastatief te huren, omdat het Onafhankelijkheidsdag is in de VS en alle zichzelf respecterende winkels gesloten zijn. Dat je dan opnieuw in een enorme file terecht komt richting Manhattan, ook nog eens teveel betaalt voor je taxi en uiteindelijk uitgeput in een hotel arriveert waar niet de juiste reservering blijkt te zijn gemaakt.

Dat dus. Positieve vibes, mensen! Morgen lekker weer terug naar Nederland...

Oproep tot het avondgebed

Istanbul, waar Europa en Azië elkaar ontmoeten. Ik had er een heel ander beeld bij, moet ik bekennen. Het blijkt een hele westerse stad. Vanuit ons hotel kijken we uit over de Bosporus, waar ontelbare schepen zich klaarmaken voor een tocht richting Zwarte Zee. Tegen de tijd dat de zon verdween achter de heuvels in het westen, klonk vanuit een nabijgelegen moskee de oproep tot het avondgebed. Jammer dat we hier morgen maar een paar uur zijn...

Pure lichaamseigen adrenaline

Terwijl ik door mijn agenda blader, zie ik dat het alweer drie weken duurt inmiddels. Drie weken pezen, doorhalen, racen. Nauwelijks slapen, functioneren op basis van pure lichaamseigen adrenaline. Het hele weekend tapes gespot, zondag nog een paar uur met Chantal zitten schaven aan acht chroma-clips. Gisteravond om half één thuis na een late Hart, vanochtend om negen uur in de set om editor Jan-Kees te briefen en vanmiddag door naar Brussel om nog wat quotes te halen, met cameraman Jesse en visagiste Suzanne. Mijn - inmiddels - favoriete fotograaf Roel was er ook.

Ik ben nog niet gepakt voor de komende dagen en dat terwijl ik om negen uur alweer op Schiphol moet zijn. Morgen eerst met Jesse naar Istanbul en woensdag door naar New York. De afgelopen dagen werd ik bijkans gek van het gedoe met formulieren en aansprakelijkheidsverzekeringen die – vooral in de VS – nodig zijn om überhaupt met een camera op straat te mogen verschijnen. Maar het is onder controle. Vanmiddag in de auto – onderweg naar Brussel – even een extra uurtje slaap gepakt. Sorry Suzanne, dat ik een beetje 'moody' was. De vibes zijn inmiddels weer ok!

De komende dagen moet ik overigens zelf poederen. Gelukkig heb ik een spoedcursusje gehad...