Mijn eerste grote liefde

We schreven nog. Brieven. Ik was het eerlijk gezegd vergeten. Hele epistels gingen er over en weer. Brieven aan oma, brieven thuis - over tegenvallende schoolprestaties en andersoortige crises. Brieven aan het bestuur van de lokale omroep over het gebruik van studio twee en de halstarrige opstelling van het hoofd techniek, aan leraren over vermeend onjuist geformuleerde vragen in proefwerken en brieven aan vriendinnetjes. Vooral de correspondentie met mijn eerste grote liefde is omvangrijk. Van mijzelf vind ik alleen wat kladjes terug, maar haar reacties zijn waarschijnlijk allemaal bewaard gebleven. Vijftien waren we. En het ging over niets. Maar juist dát raakt me als ik ze teruglees:

'Ik hou van je en nu ga ik verder met Duits. Latijn schrijf ik morgen wel over.'

Heerlijk.

Sterke Peer en de waterput

Het is grote opruiming bij mij thuis. Reusachtige stapels papier, die nog te voorschijn kwamen bij de recente verhuizing van Miriam uit onze oude woning, probeer ik tot redelijke proporties terug te brengen. Vooral veel schrijfsels kom ik tegen. Schrijfsels uit vervlogen tijden. Zo nu en dan zit er iets aardigs tussen dat ik al lang was vergeten en dat ik soms niet eens meer herken als werk van mijzelf. Het onderstaande dateert van begin jaren negentig:

'Ik zal u het verhaal vertellen van Sterke Peer en de waterput, aangezien hij daar zelf niet meer toe in staat is. De genoemde waterput lag op een marktplein en niemand wist hoe diep hij was. Om daar achter te komen, bedacht Sterke Peer een list. Het was deze list die hem noodlottig zou worden. Peer legde een eikenhouten balk over de put en ging daar vervolgens aan hangen. Een ander greep zich aan zijn voeten vast en zo verder. Tot Peer bij de zevende man even in zijn handen moest spuwen.'