Een woest tollende homp vlees

"Wel godverdomme! Mongool! Ja, dat ben je! Je bent een kankermongool en je moet uit je doppen kijken! Uit je doppen! Je ziet me toch?" De oververhitte man maaide met zijn armen wild in het rond. Zijn buik, die een behoorlijke omvang had, zwiepte er als in slow motion net een fractie achteraan. Hij was daarmee feitelijk een woest tollende homp vlees, die al briesend en schuimend een scheldkanonnade afstak tegen een Amsterdamse taxi die achter het centraal station zojuist bijna over zijn tenen was gereden. "Kankermongool," schreeuwde hij nogmaals.

Op dat moment draaide de chauffeur van de bewuste taxi zijn raampje naar beneden, stak zijn hoofd naar buiten en riep de woesteling met een vet hoofdstedelijk accent en een metersbrede glimlach toe: "Hé, Sjaak! Jou heb ik lang niet gezien! Hoe is het met je?" De verwarring bij Sjaak duurde luttele seconden, terwijl zijn gezichtuitdrukking transformeerde van onweer naar ongemak. Uiteindelijk wist hij iets uit te brengen. "Kees," zei hij bedremmeld, terwijl hij probeerde ook een lachje te produceren. "Wat leuk om je te zien. Zit je nog steeds op de taxi, joh?"

'Al een aantal keer beetgenomen'

Paul is voor het eerst niet op de camping in Zuid-Frankrijk, zoals eerder gememoreerd, maar in Thailand. En alles is nieuw. Voor de meest voorkomende 'tourist traps' had ik hem gewaarschuwd, maar minstens één heb ik toch over het hoofd gezien. Vanuit Bangkok bereikte mij vanmiddag dan ook het volgende bericht:

"Al een aantal keer beetgenomen. Stonden met de tuk-tuk ineens voor een winkeltje?! Weten dus niet meer wie we kunnen vertrouwen."

Heerlijk herkenbaar voor iedereen die er wel eens is geweest: 'You want shopping?' Overigens luidde mijn belangrijkste advies vooraf: neem één keer een tuk-tuk voor de leuk en ga daarna voor taxi's met een werkende meter. Al met al ben ik overigens best jaloers. Ik zou Bangkok maar wat graag nog een keer voor het eerst beleven. Zelfs vanuit een tuk-tuk met roekeloze, onbetrouwbare chauffeur...

Een absoluut historisch moment

"Nog even een laatste vraag…" Paul aan de telefoon. "Ik heb gehoord dat je in Bangkok bij aankomst iets met contant geld moet betalen? Een visum of zo?" Ik antwoordde dat hij waarschijnlijk in de war was met de vertrekprocedure. Dan moet je op het vliegveld van Bangkok inderdaad contant de 'airport tax' afrekenen. "Wanneer vertrekken jullie?" vroeg ik. "Over een uur," reageerde Paul. "Realiseer je jezelf dat dit een absoluut historisch moment is?" informeerde ik retorisch. Paul beaamde desondanks.

Al honderd jaar gaan de vakanties van Paul naar hetzelfde huisje op dezelfde camping in Zuid-Frankrijk. En al honderd jaar probeer ik hem te bewegen ook eens andere plekken op deze wereld een kans te geven; ik schreef er al eerder verhalen over. Paul zei dan steevast: "Ik heb toch Google Earth!" Het leek hem gewoon helemaal niets. Alles buiten Europa – met uitzondering van de Verenigde Staten – stond gelijk aan erg ingewikkeld, waarschijnlijk smerig, op zeker onwelriekend en vooral ook onverstaanbaar. Waarom zou je jezelf zoiets aandoen?

En nu zit hij dus samen met Christien op Schiphol, te wachten op een vlucht naar Bangkok. Een wonder is het en niets minder dan dat. Het is wel te hopen dat ze zwembandjes hebben ingepakt, want Thailand in het regenseizoen... Hmmm… Misschien had de timing net een tikje strakker gekund.