Omdat een weblog fragmentarisch is en daardoor soms aan samenhang mist, maar vooral omdat het nu eenmaal de tijd van het jaar is, hierbij mijn 2005 in vogelvlucht.
JanuariHet nieuwe jaar begon in Te Anau. Een onooglijk plaatsje in Nieuw-Zeeland. Op het grensvlak van oud en nieuw lagen we in bed. Miriam sliep en ik keek naar een feestelijk programma op de Nieuw-Zeelandse tv. Op 1 januari reden we 's ochtends vroeg naar Milford Sound, een adembenemend fjordengebied. De enige weg ernaartoe is werelderfgoed en bepaald niet ten onrechte. De eerste dag van 2005 brachten we naar mijn mening dan ook gelijk al door op een plaats die in schoonheid niet meer overtroffen zou worden.
Half januari keerden we terug naar Nederland. We lieten de rust, de ruimte en – helaas – de regen van Nieuw-Zeeland achter ons. In de tweede week van het nieuwe jaar had ik een afspraak met Willem van Dijk in Dudok. Op donderdagmiddag om twaalf uur aten we een broodje in de veel te rumoerige ambiance van deze gelegenheid aan de Rotterdamse Meent, om te praten over de verkoop van mijn aandelen. Ik was inmiddels dertien dagen weg bij Intermax, na tien roerige jaren, maar de scheiding was nog niet helemaal rond. Het werd een opgefokt gesprek, waarin we allebei ons doel niet bereikten. Chagrijnig gingen we uit elkaar.
Ik herinner me dat ik niet lekker in mijn vel zat, die eerste weken. Mijn vaste regelmaat was verdwenen. Ik hoefde niet meer naar kantoor en Stads Radio was ter ziele, waardoor ik in één klap mijn twee grootste hobby’s miste. Hoewel ik op dinsdag 21 januari al mijn eerste klus binnenhaalde, moest ik duidelijk wennen aan het nieuwe leven. De zondag erop ging ik met Sebas naar de dierentuin. Het was een afspraak die al langer in de planning stond en opeens had ik tijd. Het was leuk om John en Jane weer te zien en het was heerlijk om met dat kleine mannetje langs de dieren te struinen.
Op maandag 24 januari sprak ik een demo in bij Wim Bénard in Vlaardingen. Die heeft nota bene drie weken geleden tot een eerste opdracht geleid. Het commentaar bij een voorlichtingsfilm van de gemeente Maassluis. De volgende dag vloog ik met Ludo naar Frankrijk, voor zes dagen als reisleiders in de sneeuw. Dat was de tweede keer op rij, in het kader van ons belang in Summit Travel en de zo noodzakelijke voeling met dat bedrijf. En bovendien vonden we het geen straf om een paar dagen te skiën. Dus gingen we op pad met de Bouwdienst van Rijkswaterstaat en sliepen we bij Ludo’s ouders in Châtel. Het waren geweldige dagen.
FebruariBegin februari lunchte ik met Jan Pons, die toen nog directeur was van Digital Port. Jan had een tijdje freelance voor Intermax gewerkt en daar was ik zeer op hem gesteld geraakt. We spraken over de mogelijkheden van een Digital Port Journaal op RTL-Z. Eind februari voerde ik daar nog een gesprek over bij IP in Hilversum, maar het project zou niet van de grond komen. Ook al omdat Jan later vertrok als directeur, net als ik op zoek naar nieuwe impulsen. Nog altijd zijn we overigens druk in de weer met elkaar. Samen met Vincent hebben we een ontzettend leuk concept ontwikkeld, dat inmiddels gerede kans van slagen heeft.
Week 6 werd gedomineerd door lunches. Verder was ik bezig met een onderzoek naar jongerenmarketing. De resultaten daarvan presenteerde ik een week later bij FUNX aan directeur Willem Stegeman. Na afloop voelde ik me licht bezwaard. FUNX was een klant van Intermax en hoewel mijn relatie met Willem veel verder terugging en ik hem destijds zélf als opdrachtgever had 'gescoord', werd ik toch overvallen door een naar gevoel. Bij die ene opdracht voor FUNX is het dan ook gebleven, al heb ik later nog wel wat demomateriaal van mijzelf als radiomaker laten horen – inclusief de voor sommigen legendarische filerap van dj Dirk – maar ik werd te bijna dertig bevonden.
In de laatste week van februari was er nog steeds gedoe over de verkoop van mijn aandelen. Eind januari had ik al aan Willem van Dijk laten weten akkoord te zijn met de prijs, maar nu lagen Peter, Ed en consorten weer dwars. De verkoop was aanvankelijk voor hén gearrangeerd en was de slotsom van twee jaar gedoe, waarin John Ludo en ik door diepe dalen waren gegaan bij onze pogingen om van deze mannen af te komen. De finish leek in zicht, maar wrang genoeg behoorde ik inmiddels tot de 'tegenpartij'. Zo voelde het ook in de communicatie met Willem. "Als zij niet verkopen," zei hij door de telefoon, "dan gaat de deal met jou ook niet door." Ik begreep het wel, maar vond het ook iets oneerlijks hebben.
In de dagen die volgden ging het echter snel. Op maandag 21 februari kreeg ik de stukken van de notaris, op woensdag 23 februari waren de wijzigingen doorgevoerd en de maandag daarop zou de akte passeren. "Wie zijn er allemaal bij maandag?" vroeg ik aan Willem per mail. "Volgens mij iedereen," antwoordde hij. Ik nam me voor om ook aanwezig te zijn, maar zou daarin uiteindelijk niet slagen. Tot grote ergernis van John ("Ik vind dat je dat niet kan maken") liet ik verstek voor een afspraak met Bob Elbersen van Euro RSCG 4D. Opnieuw een klant van Intermax, opnieuw destijds door mij zelf binnengehaald. Maar dit keer voelde ik me niet bezwaard. Want wat Bob nodig had, kon Intermax niet leveren.
MaartDe eerste week van maart was ik weer op de radio! Internetradio wel te verstaan en dat maakte het eigenlijk alleen maar mooier. Bob had voor een week een presentator nodig voor de dagelijkse livestream bij een nieuw spelletje van de Nationale Postcode Loterij op het web. En dus babbelde ik dagelijks vanaf kwart voor vier een half uur over de goede doelen van de loterij, de prijzen die te winnen vielen en over verjaardagen van bekende Nederlanders. Verder belde ik met kandidaten die klaar zaten voor het 'moment suprème'. Want om vier uur stipt verscheen dagelijks de Mystery Guest. Aan de mensen thuis was het de taak om te raden welke bekende Nederlander het betrof.
De presentatie van Mystery Guest was enorm leuk om te doen. Enerzijds omdat presenteren me op het lijf geschreven is, maar vooral ook omdat het een internetspel met internetradio was. Ik had inmiddels voor mezelf besloten dat 'crossmedia' het toverwoord voor 2005 zou zijn en had me voorgenomen om als producent nieuwe concepten van de grond te tillen. Vanuit dat perspectief was deze klus een hele stimulans. De Postcode Loterij durfde het experiment aan, de bezoekersaantallen bleken niet weergaloos maar zeker ook niet desastreus en technisch werkte het allemaal. Mystery Guest stond daarmee model voor een nieuwe mediabeweging. Het was slechts een kwestie van tijd voor het bestel grondig zou veranderen, realiseerde ik me.
Toen de week voorbij was, nam ik met weemoed afscheid. Ik was gehecht geraakt aan de geïmproviseerde studio op het kantoor van 4D op Schiphol. Vanachter de microfoon had ik vrij zicht op enorme vliegtuigen die op nog geen vijftig meter voorbij rolden richting startbaan. Maar ook was ik een beetje van de mensen gaan houden. Er hing adrenaline in de lucht op de eerste verdieping. We waren met iets bijzonders bezig. Op zondag 6 maart was ik opnieuw op het vliegveld. Dit keer niet op Schiphol, maar op Rotterdam Airport. In alle vroegte vloog ik met mijn broer richting Barcelona. We gingen naar Andorra. Opnieuw een klus voor Summit Travel; reisleiders voor een groep van Microsoft.
Een paar dagen later werd ik in Andorra door Bob gebeld. Of ik terug wilde keren als presentator van Mystery Guest. Het team dat ze voor de klus hadden aangenomen, beviel niet goed. Ik voelde me vereerd, maar moest er wel even over denken. Eén van de presentatoren die 4D had geselecteerd, kende ik goed en ik twijfelde of het niet in de categorie 'matennaaierei' zou vallen als ik het aanbod van Bob accepteerde. Hij verzekerde me dat beide heren het zelf ook niet meer zagen zitten en daarop stemde ik in. Wel introduceerde ik Bas van Halderen als 'fallback', want er stonden afspraken in mijn agenda die ik niet meer kon verzetten.
Aan het eind van week 10 ging Thijs weer naar huis. Ik bleef in Andorra en wachtte op Miriam, die hem af zou lossen. In de week van 14 maart was het bijna hoogzomer in Soldeu. De zon scheen dat het een lieve lust was en de kwaliteit van de sneeuw werd al ras minder. Na twee dagen skiën had Miriam het wel gezien. De rest van de week zat ze bij te bruinen, terwijl ik zelf af en toe nog een tochtje maakte. De laatste dagen nam ik mijn nieuw aangeschafte camera mee. Actiebeelden in de sneeuw. Het filmpje is nog altijd ongemonteerd en ligt inmiddels te verstoffen in mijn videoarchief.
AprilDe eerste volle week van april werd nog volop in beslag genomen door Mystery Guest. Ik nam de show zelf vier keer voor mijn rekening, maar op maandag presenteerde Bas. Met Vincent en Rolf van – toen nog – In1, gebruikten we die maandag voor onze eerste officiële opnames. Een filmpje in opdracht van broodproducent Zeelandia. In het centrum van Rotterdam gaf Rolf verschillende jongeren een tientje om iets te eten naar keuze te halen. Bijna allemaal kwamen ze terug met patat of burgers. 'Brood is dood' luidde de uitdagende conclusie van het vlot gemonteerde item dat het eindresultaat was.
De samenwerking met In1 begon steeds steviger vormen aan te nemen. Met Vincent was ik al tijden op goede voet. We hadden veel gezamenlijke projecten gedaan tijdens mijn jaren bij Intermax en daaruit was een bijzonder prettig contact voortgekomen. Hij was in augustus 2004 na Miriam ook de eerste die ik van mijn aanstaande vertrek vertelde. Hoewel ik John en Ludo plechtig had beloofd om nog niemand op de hoogte te brengen, kon ik richting Vincent eenvoudig mijn mond niet houden. Het werd een openhartig gesprek in Prachtig, onder de Erasmusbrug, waar we de basis legden voor een succesvol 2005 op crossmediaal gebied.
Het was medio april toen we besloten om ook letterlijk wat dichter op elkaar te gaan zitten. Ik was zelf de keukentafel meer dan zat en verlangde naar een kantooromgeving, naar iets meer regelmaat en mensen om me heen. In1 betrok wegens snelle groei een verdieping van een statig pand aan de Rotterdamse Veerhaven en ik verhuisde mee. Op vrijdag 22 april werd ik voor het eerst voorzichtig als strategisch partner aan de rest van het personeel gepresenteerd, tijdens een workshop van In1 in de bioscoop van het nieuwe pand. De volgende dag had ik een reünie van het Groen van Prinsterer in Vlaardingen. De zon scheen, terwijl ik oud-klasgenoten toelachte. Ik eindigde uitgelaten in de Now&Wow met Niels (V.) en Wouter.
MeiVlak voor onze vakantie naar Laos, sprak ik begin mei met Johan Groeneveld van het ANP. Aan Bas, die daar al langer nieuwslezer is, had ik laten weten wel iets te voelen voor een 'rentree'. Jaren eerder was ik als presentator van het nieuws al lange tijd actief geweest voor Stads Radio Rotterdam en daarna de Centrale Nieuws Service, die zelfs voorloper is van het huidige ANP Radio. Destijds had ik Bas geïntroduceerd als aanwinst en nu gebeurde het omgekeerde. En dus zat ik op dinsdag 3 mei aan het begin van de middag in Rijswijk. Johan vroeg wie er dat weekend voor Feyenoord hadden gescoord en hoewel ik daarop geen antwoord kon geven, mocht ik toch aan de slag.
Wel moest ik nog een leestest doen. De maandag erop was ik dan ook opnieuw aan de Handelskade, nu voor een ontmoeting met Jeroen d’Hamecourt. Jeroen behoorde toch wel tot mijn helden en daarom had de afspraak een extra lading. "Ben je zenuwachtig?" vroeg hij schijnbaar ongerust. "Een tikje gespannen," probeerde ik hem ongedwongen toe te lachen. Ik worstelde met de minidiskrecorder en was lang niet tevreden over het proefbulletin dat ik had opgeboerd, maar Jeroen vond dat ik 'intelligent' had voorgelezen.
Op donderdag 12 mei zaten we aan het einde van de middag in het vliegtuig. China Airlines, op weg naar Bangkok. Een uur of tien voor de boeg. Na tien minuten al geworstel met de veel te smalle stoel en het gebrek aan beenruimte. En na een uur behoefte aan een 'personal entertainment set', die op vluchten van China Airlines naar Thailand helaas niet ontbreekt. We zworen dat het de laatste keer zou zijn dat we met deze maatschappij hadden gevlogen en we houden woord! Mogen vliegen we naar Bangkok met Eva Air. Schijnt overigens net zo’n kwelling te zijn.
In Bangkok gebruikte we flink wat tijd om Aziatische kunst te kopen. Op de een drukke weekendmarkt en bij een winkeltje op Thanon Silom tikten we twee bronzen Boeddhahoofden, twee knielende hardhouten monniken en een Boeddha in lotushouding op de kop. Het zou uiteindelijk nog tot begin november duren voordat we het spul in huis hadden. Maar inmiddels staat het hier. In de weg, dat wel, maar het zijn fraaie stukken. Van Bangkok vlogen we door naar Vientiane in Laos. Eén van de laatste communistische bolwerken op aarde. Opmerkelijk dan ook dat je ter plaatse een visum dient af te rekenen met Amerikaanse dollars.
Tijdens onze reis door Laos en met name tijdens ons verblijf in Luang Prabang maakten we kennis met busladingen monniken. Een aantal stuurt nog regelmatig een mailtje. Eén van hen, Sikeopasseart, vraagt ook om geld. Voor zijn hart. Daar is schijnbaar iets heel ernstigs mee. Bas hield me deze week – toen mijn Lao vrienden weer eens ter sprake kwamen – fijntjes voor dat iedereen lijkt te eindigen met een zieke Aziaat. "Echt alle mensen die ik ken, die wel eens in Thailand of zo zijn geweest, hebben zo’n monnik achter zich aan lopen. En ze zijn altijd ziek!" Ik knikte minzaam. "I miss you very much, please send me your money," zei ik. "Dat schrijft ‘ie."
JuniOp 29 mei waren we terug uit Laos, na een lange reis die van Vientiane, via Bangkok naar Amsterdam leidde. De volgende dag hadden we onszelf nog vrij gegund. Dinsdagochtend was ik weer aan de Veerhaven en die middag, op het grensvlak van mei en juni, zei Vincent: "Volgende week zondag gaan ze hier boven de haven met stuntvliegtuigen aan de gang." Hij wees naar buiten. "Moeten we dan niet met een camera op het balkon staan om het live op internet uit te zenden?" Het zouden legendarische woorden blijken.
We kijken vanaf de derde verdieping uit over de Maas, de Kop van Zuid en de sierlijke Erasmusbrug. Het leek een buitenkansje. Niet alleen vanwege de perfecte locatie met eersteklas zicht op het wedstrijdveld van de Red Bull Air Race, maar ook omdat een live uitzending op het web uitstekend paste in de nieuwe mediabeweging die ik voor me zag. Bovendien zouden we SBS6 te snel af zijn, die de race pas na afloop op televisie bracht. Zonder verder na te denken over de consequenties zei ik tegen Vincent dat we het zeker moesten doen.
Diezelfde middag begonnen we met de productie van het programma. Ik belde John om te vragen of Intermax mee zou doen. Hij zegde direct toe. We besloten dat we alledrie bereid waren om zelf de kosten te dragen. Het ging om de 'fun' en de 'case'. In de dagen die volgden werd de ene camera op het balkon die Vincent aanvankelijk in gedachten had, vervangen door een plan met vier camera’s en een uitgebreide mobiele regieset. En dus moest de betaalbaarheid van het project door de belangeloze medewerking van de betrokken mensen worden gegarandeerd.
Tot mijn verbazing bleek het niet moeilijk om een flinke groep enthousiaste vrijwilligers te vinden. Ze kwamen bij Intermax en In1 vandaan, maar ook Bob deed mee en via Jan Willem van der Hogen die toen nog voor RTV Rijnmond werkte, kwam ik regisseur Jacco Zanstra op het spoor. Met Bas als steun en toeverlaat was er snel een draaiboek en waren er deskundige gasten geregeld. Ondertussen richtten we met Nederland Nul de internetzender op waar het programma te zien zou zijn. Jan Willem zorgde ervoor dat ook Rijnmond.nl de beelden door zou geven en op vrijdag 3 juni had ik een afspraak met Wim Bults van de SLOR over uitzending op Rotterdam TV.
In de laatste dagen voor het moment suprème op zondag 12 juni ging alles van een leien dakje, zo leek het. We hadden echter nog één probleem en dat was het gebrek aan een presentator. Ik had John gevraagd om Emiel Schelvis te benaderen, min of meer zijn buurman. Maar het wilde niet vlotten. Emiel was al dagen onbereikbaar en de tijd begon te dringen. Op woensdag 8 juni bleek de oud-presentator van Studio Sport definitief niet beschikbaar te zijn. We probeerden KRO's Liesbeth van der Kruijt, maar die was principieel tegen de vliegtuigshow in haar stad. En net toen ik had bedacht dat ik het dan maar zelf zou doen, kwam Bas met Menno Tamming op de proppen.
Menno bleek de gouden greep. De sportpresentator van Radio en TV Rijnmond was gewend om te improviseren, maar steeg tijdens de twee uur durende live-uitzending nog een stukje boven zichzelf uit. Hoewel de productie op onderdelen lichtelijk dramatisch was, slaagde Menno erin om het geheel toch zeer acceptabel te laten ogen. Met behulp van expert Jeroen-Erik Vorderman, die alles van stuntvliegen – of liever aerobatics – bleek te weten. Na afloop waren we een flinke ervaring rijker en – belangrijker – we hadden in termen van kijkcijfers een megasucces geboekt.
Toen we in de dagen na de uitzending van de Air Race alle getallen verzamelden, konden we onze ogen bijna niet geloven. Meer dan 280-duizend mensen hadden geprobeerd om via internet naar de uitzending te kijken. Een ongekend aantal op het web. De site van RTV Rijnmond was die zondag al vanaf elf uur 's ochtends uit de lucht geweest door overbelasting. Wekenlang hoorde ik bovendien nog mensen die via Rotterdam TV hadden gekeken. Het leek of heel Nederland ons had gezien.
Overigens ontstond over de uitzending op het lokale Rotterdam TV nog een kleine rel binnen RTV Rijnmond, de regionale omroep. Verschillende medewerkers vonden het een enorme blunder dat de beelden van Nederland Nul en de Air Race niet via Rijnmond TV waren uitgezonden. Nu zat nota bene Rijnmond-presentator Menno Tamming unieke live beelden aan te kondigen bij de 'concurrent'. Een lid van het directieteam zou daarop ter verdediging hebben gezegd: "Ik dacht dat die jongens met een paar webcams aan de slag zouden gaan. Dit had ik ook niet verwacht."
Na twee zeer intensieve weken was ik half juni uitgeblust. Op 15 juni kregen we een nieuw bed, waar ik direct al heerlijk in sliep en de rest van de maand deed ik rustig aan. Op zondag 19 juni had ik mijn eerste dienst bij het ANP. Een redactiedienst nog, om te wennen aan het bedrijf en de werkwijze. Johan was eindredacteur die zondag en Bas las het nieuws. In dezelfde periode besloot Niels (V.) om definitief weg te gaan bij Fieke. Ze hadden al langer een crisis, maar een scheiding leek nu echt onafwendbaar. Sinds die tijd is mijn eigen contact met Niels ook verwaterd. Afgelopen week stond ik op het punt hem weer eens te bellen.
JuliOp 1 juli was ik voor het eerst met het ANP-nieuws te horen op Arrow Jazz en Classic Rock. Het was dik vier jaar nadat ik mijn laatste bulletin had gelezen en echt soepel verliep die eerste dienst dan ook niet. Ik was het timbre kwijt. De routine miste. Het zou uiteindelijk wel een maand of twee duren voordat ik het ritme weer te pakken had. Tegelijkertijd waren Vincent en ik aan de Veerhaven druk doende om het succes van de Air Race en Nederland Nul te verzilveren. Er heerste een algeheel gevoel van doorpakken.
Opnieuw was het Vincent die de aanzet gaf tot het volgende hoogtepunt. Tijdens een informeel overleg, waarbij ook Rolf aanwezig was, zei Vincent dat hij al langer iets wilde doen met het jaarlijkse NK Bommetje dat inmiddels weer voor de deur stond. Volwassen mannen die van de duikplank springen om een zo hoog mogelijke waterzuil te creëren, daar zat iets in. Het plan om dit evenement opnieuw live uit te zenden, was direct geboren. En vanaf de eerste brainstorm was het voor ons bovendien zeker dat Unox sponsor zou zijn van het programma. We besloten het rookworstenmerk te verleiden met een ludiek filmpje.
Ik schafte twee witte stofjassen aan en twee witte bouwhelmen waarop we een Unox-logo plakten. Met die attributen togen Rolf en ik naar het nieuwe huis van Arno Wolterman, waar we in alle rust en ruimte – hij had net alle muren weggebroken – een wervend verhaal probeerden neer te zetten op camera. Na afloop waren we tevreden, maar toen ik het materiaal thuis terugzag, wist ik dat we er de oorlog niet mee zouden winnen. Terwijl ik al peinzend stond af te wassen, viel me de oplossing binnen. Floris Duifhuysen moest de hoofdrol spelen in het filmpje. Floris, die ik nog uit Vlaardingen ken, ís Unox.
Het werd een filmpje waarin hij zich voordoet als uiterst serieuze kandidaat voor de eindoverwinning tijdens het NK Bommetje. Vanaf zijn bootje, dat voor anker ligt in het midden van een grote plas, maakt hij de ene proefsprong na de andere. Ondertussen vertelt hij bloedserieus over hoe zijn passie voor het bommetje is ontstaan. We plaatsten het filmpje op een website, zetten er een logo van het nog niet bestaande Unox TV boven en maakten Unilever attent op het bestaan ervan. Later zou blijken dat Nathalie de Vries die toen brandmanager van Unox was, het filmpje helemaal nooit had gezien. Ze kon het niet openen.
Wel kregen we een afspraak op dinsdag 19 juli, maar dat was meer omdat we de juiste mensen in haar omgeving geactiveerd hadden en Nathalie eenvoudigweg gek werd van de suggesties dat ze ons maar eens moest uitnodigen. Het zou nog tot de eerste week van augustus duren voor Unox de knoop doorhakte en we echt aan de slag konden. Maar toen hadden we ook onze eerste grote betaalde klus van 2005 binnengesleept, een mijlpaal. Het was bovendien de eerste keer in Nederland dat een merk besloot een eigen tv-zender op internet te starten, misschien nog wel belangrijker.
AugustusNa de drukte rond de Air Race in juni, was het nu opnieuw gekkenhuis aan de Veerhaven. We hadden krap drie weken om een productie voor Unox uit de grond te stampen. Tijdens het voortraject hadden we alle mogelijke bezwaren van tafel geveegd, maar nu moest het ook echt gebeuren. De tijd was kort, maar nog veel lastiger was het dat de organisator van het NK Bommetje, Vera van Welzenis van Sportfondsen, begin augustus voor twee weken naar Spanje vertrok.
Vera ging weg met het idee dat ze het evenement op de rails had staan. Maar het was afgestemd op het publiek ter plaatse en totaal ongeschikt om integraal uit te zenden. Voor het springen door de deelnemers was geloof ik drie uur uitgetrokken en dan moest de prijsuitreiking er nog achteraan. Met Bas besloot ik dat we ons voorlopig niet zouden storen aan het bestaande programma. We hadden een presentatieteam nodig, licht, geluid en camera’s. De twee weken die volgden, vlogen voorbij.
De gouden greep rond onze uitzending van het NK Bommetje bleek uiteindelijk Chiel Montagne te zijn. Zijn naam was tijdens brainstorms een paar keer gevallen en het bleek uiteindelijk niet moeilijk om de presentator over te halen om mee te doen aan de eerste uitzending van Unox TV. Zijn deelname zorgde voor een golf van publiciteit. Zelf bleef Chiel daar stoïcijns onder: "Ik wist wel dat het gekkenhuis zou worden," zei hij aan het einde van een dag waarop zowel bij hem als bij mij de telefoon roodgloeiend had gestaan. "Ik ben nog steeds hot."
Op zaterdag 20 augustus schreven we geschiedenis. Van drie tot vijf kwamen we live uit zwembad De Windas, met een nagenoeg vlekkeloos programma. De avond ervoor hadden we nog een werelds item in RTL Boulevard gehad voor ruim één miljoen kijkers en in Bergschenhoek was het journaille op de dag van het NK ook goed vertegenwoordigd, met een ploeg van de NPS in de hoofdrol. We hadden er voor gezorgd dat Unox als hoofdsponsor niet te missen was, hetgeen de regisseur van de NPS-ploeg deed verzuchten: "Hoe gaan we dat Unox-logo buiten beeld houden?" Later zag ik dat ze alles gespiegeld hadden. XONU stond er. Prima leesbaar.
Ons eerste grote succes was binnen! Unox blij, wij blij. Flink wat kijkers en vooral veel goede pers. De rest van de maand augustus gebruikte ik om een project in Dordrecht af te ronden met Sam, Kristie, Jaimy en Suzy, de bewoners van nummer 88. De reality-soap die ik met hen maakte voor een woningbouwvereniging, zou in eigen huis nog voor commotie zorgen. Sam beleefde in beeld namelijk een 'coming out'. Vooral voor zijn Antilliaanse huisgenoot Jaimy kwam dat tijdens de première als een verrassing.
SeptemberDe eerste twee dagen van september was ik op het Mediapark in Hilversum voor een stage bij Wilco Pleging, die ik nog ken uit mijn tijd bij de NCRV. Ik woonde de opnames van TV Toppers bij om inspiratie op te doen voor eigen projecten. Voorafgaand aan de opnames, die pas voor acht uur 's avonds gepland stonden, was er voldoende tijd om met mensen op de vloer te praten. Het viel me daarbij op hoezeer ze geïnteresseerd waren in onze experimenten met internet-tv. Bovendien leek het besef dat televisie in de huidige klassieke vorm snel gaat verdwijnen, bij iedereen wel postgevat te hebben. Dat had ik vooraf niet gedacht.
Half september gingen Miriam en ik met mijn broer en zijn vriendin een paar dagen naar de Ardennen. We waren een aantal dagen in de buurt van Marcourt, waar we als kind vaak kwamen omdat opa en oma er een huisje hadden. Het huisje was onherkenbaar veranderd, maar het kapelletje stond er nog en La Roche ademde nog dezelfde sfeer. Het weer zat mee en het was gezellig. De video-opnames die ik vol overtuiging maakte zijn nog altijd slechts half gemonteerd. Het is één van mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar, want de beelden van Thijs, mijzelf en onze zoektocht naar het verleden zijn op zich zeer het bekijken waard.
Vincent, Jan en ik sloten de maand af met een presentatie voor Duinrell. Karin en Martijn van de marketingafdeling van het Wassenaarse pretpark waren aan de Veerhaven voor ons wervende verhaal. Het werd een leuke, inspirerende middag, waarin we precies de juiste snaar raakten. De lucht bruiste van de positieve energie. Het project bij Duinrell gaat komend jaar nog niet van start, maar de ontwikkeling van het concept heeft al wel een aantal positieve gevolgen gehad.
Onze eerste afspraak met Karin en Martijn was destijds overigens curieus van start gegaan. Omdat we in die tijd volop bezig waren met de voorbereidingen voor het NK Bommetje, lieten we ter kennismaking iets van het concept voor Unox zien. "Ken jij Floris?" vroeg Martijn vrijwel direct. Ik was even uit het veld geslagen, maar antwoordde bevestigend. "Er is een filmpje van hem waarin hij zich voorbereidt op het NK Bommetje. Dan zie je hem vanaf zijn boot oefenen." Nog altijd verbaasd vertelde ik Martijn dat ik zelf de maker van dat filmpje was. Een nadere toelichting wees uit dat Martijn en Floris elkaar al jaren kennen. Opmerkelijk.
OktoberIn de maand oktober zat weinig consistentie. Veel afspraken over uiteenlopende onderwerpen. Met Eelco van Cue Creative over vormen van samenwerking op het gebied van bewegend beeld, met Peter Bakker over mijn administratie, met Digna Lievaart die als adviseur aan IN10 – het oude In1 – verbonden is over een nieuw concept dat in 2006 de boventoon moet voeren en waarover ik nog niks wil zeggen, met Rens van Splitzer over de distributie van internet-tv en met Esther van Spronsen – de opvolger van Nathalie bij Unox – over de uitzending van de Nieuwjaarsduik op 1 januari.
Lang leek de tweede uitzending van Unox TV een uitgemaakte zaak. Op 21 oktober was ik met Bas en een afvaardiging van Unilever in Scheveningen om de locatie te bekijken. Een week later presenteerde ik aan de Nassaukade in Rotterdam onze concrete ideeën, die bovendien uiterst positief werden ontvangen. Maar uiteindelijk zou het project door een samenloop van omstandigheden half november alsnog sneuvelen. Hoewel Unox TV daarmee beslist niet van de baan is, was het toch de tegenvaller van het jaar. Ik moet bekennen dat ik tussen half november en begin december flink uit het lood geslagen was.
NovemberMiriam en ik waren al een paar weken serieus naar huizen aan het kijken. We wonen al veel te lang op dezelfde plek en bovendien hebben we last van chronisch ruimtegebrek, dus het leek echt de hoogste tijd. Op donderdag 3 november keken we naar een woning naast de Willemsbrug op het Noordereiland, die perfect was op het ontbrekende balkon na. In de weken die volgden verschoof onze aandacht van Funda.nl naar websites over vliegtarieven. Het jaar liep op z’n einde en we waren aan vakantie toe. Dat het opnieuw Thailand zou worden, hadden we op dat moment zeker niet gedacht.
Verder maakte ik via Jacco kennis met de Stichting Roparun. Begin november was ik te gast bij het bestuur om met ze mee te denken over de mogelijkheden van internet-tv rondom dit jaarlijkse mega-evenement. We kwamen tijdens een inspirerend gesprek al snel tot de slotsom dat eigenlijk een bredere discussie over communicatie nodig was en spraken af om elkaar op 16 november opnieuw te zien. Die meeting, die eigenlijk een werksessie had moeten zijn, verliep om onverklaarbare reden bijzonder stroef. Ik ging dan ook onvoldaan weer op huis aan. Misschien was ik zelf wel te kort aangebonden na het afblazen van de Nieuwjaarsduik op Unox TV.
Rond dezelfde tijd had ik in Vlaardingen een afspraak bij Wim Bénard om opnieuw een demo in te spreken, net als aan het begin van het jaar. Dit keer was een concreet project de aanleiding. Het definitieve commentaar deed ik twee weken later. Het was zoals gezegd een film voor de gemeente Maassluis, die in het bijzijn van de Commissaris van de Koningin voor Zuid-Holland vertoond zou worden. Wim loodste me gepassioneerd door de tekst heen. Niet veel later belde hij enthousiast over het eindresultaat. De middagen met Wim hadden me sowieso weer wat nieuwe energie gegeven.
DecemberEind november, begin december was ik opnieuw met Bas in de weer. Dit keer zochten we naar twee acteurs, voor een project met Spaarbeleg. We leerden dat je daarvoor niet persé een castingbureau nodig hebt en zorgden zelf voor een brede schare kandidaten. Op dinsdag 29 november kwamen die naar de bioscoopzaal aan de Veerhaven voor een auditie en nog dezelfde week waren we rond met de opdrachtgever. De opnames met Jelle, die een fanatieke professor zou spelen, verliepen twee weken later bijzonder vlot. De andere rol leverde meer problemen op.
We zochten een pensioenadviseur en hadden tijdens de auditieronde een uitstekende kandidaat geselecteerd. Toen ook Spaarbeleg akkoord was, leek niets meer in de weg te staan. Tot de acteur in kwestie op vrijdag 16 december aan om negen uur 's ochtends aan de Veerhaven verscheen met een contract waarin hij de helft van alle passages had gewijzigd. Ik probeerde hem uit te leggen dat het niet gewenst was om met een discussie over kleine lettertjes aan een opnamedag te beginnen. Uiteindelijk moest ik hem tot mijn grote spijt zelfs huiswaarts sturen. We kwamen er niet uit. Inmiddels hebben we een andere adviseur gevonden.
In de laatste maand van het jaar was er verder nog een aandeelhoudersvergadering van Summit Travel, waar binnenkort een flinke uitbreiding op stapel staat en ik was regelmatig in Rijswijk bij het ANP te vinden. Afgelopen maandag las ik daar op tweede kerstdag mijn voorlopig laatste bulletin. Morgen rond het middaguur vliegen Miriam en ik voor drie weken naar de zon. We beginnen gewoontegetrouw in Bangkok, dat we deze keer hopen te herontdekken. Dat doen we op 31 december onder meer met Co van Kessel, die al dertig jaar in Bangkok woont en ons vanaf de fiets een heel andere stad gaat laten zien. Co staat bekend als de enige echte 'amazing cyclist'.
Al met al was 2005 geweldig. Toen ik half december vorig jaar de deur bij Intermax voor de laatste keer achter me dichttrok, had ik geen idee wat we allemaal te wachten stond. Inmiddels heb ik een duidelijk richting gevonden en heb ik met mensen als Bas, Vincent en Rolf een aantal fantastische projecten gedaan voor toonaangevende opdrachtgevers. Maar wat ik vooral opzienbarend vind, is de snelheid waarmee het jaar voorbijgevlogen is. En hoewel nu eerst een aantal weken rust op het programma staat, bruis ik tegelijk van ongeduld. Want 2006 wordt nog mooier...
