Passanten die mij van diefstal verdachten

Ergens op het traject SBS-thuis ben ik vorige week zaterdag mijn fietssleutel kwijtgeraakt. Het was al het reserve-exemplaar. Dus toen ik rond één uur 's nachts op station Schiedam Centrum arriveerde, zat er weinig anders op dan mijn fiets te laten staan. Zondag en maandag kwam het er eenvoudigweg niet van om even polshoogte te nemen en een dag later bleek hij verdwenen.

Binnensmonds vloekend speurde ik de omgeving af, om vervolgens tegen beter weten ook nog de overdekte fietsstalling te doorzoeken. Niets. Het enige positieve aan de hele situatie was dat ik mijn fiets nu niet mee naar huis hoefde te zeulen, blikken negerend van passanten die mij van diefstal verdachten omdat het nu eenmaal ongewoon is om met een afgesloten fiets aan de wandel te zijn.

Iemand was me voor geweest.

'Kan ik misschien een tientje lenen?'

We zagen elkaar op hetzelfde moment. Geert-Jan kwam op me afgestormd als een jonge hond die blij is om zijn baasje weer te zien. Een stevige hand. "Hoe is het met je?" vroeg ik. "Je ziet er in ieder geval stukken beter uit!" Hij kwispelde en vertelde dat hij er behoorlijk goed aan toe was.

"Je zou toch naar Haarlem verhuizen?" informeerde ik. "Ik wérk nu in Haarlem," antwoorde Geert-Jan. "In de sloop. Ik heb vijf man onder me," grinnikte hij. "Da's helemaal niets voor mij! Ik ben opeens uitvoerder..." Ik lachte terug en vroeg me af wat er waar was van het verhaal.

"Blij om te horen dat je weer op eigen benen staat," voegde ik hem toe. "Dat is echt prima nieuws!" Mijn dakloze vriend lachte van oor tot oor. Maar op het moment dat ik aanstalten maakte om afscheid te nemen, vroeg hij aarzelend: "Kan ik misschien een tientje van je lenen? Je krijgt het echt terug!"

Ik gaf hem een tientje en bezwoer hem dat hij me niet terug hoefde te betalen. Dat leek me rustiger voor ons allebei. "Dankjewel man!" riep Geert-Jan blij uit. "En niet alleen voor dit tientje! Dankzij jou ben ik er weer bovenop gekomen. Jij hebt destijds mijn identiteitsbewijs geregeld!"

Terwijl hij weg danste, betrapte ik mijzelf op een zeer voldaan gevoel. Al twijfelde ik niet over de vraag wat Geert met mijn tientje ging doen...

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Wat is het hier toch heerlijk

De Euromast, spareribs op het strand van Rockanje, fietsen naar Delft door de polder, een broodje kroket bij snackbar Alev, een haring met uitjes bij de visbank en een biertje op de Beestenmarkt. Kinderdijk. Molens, molens en nog eens molens. Amsterdam met een rondvaart, een lunch aan het water en een rondje door de rosse buurt. Biertje op de Wallen. Lekker! Het was bloedverzengend heet. Utrecht, terrasje aan de gracht in het maanlicht, kijkend naar de imposante Dom. Door naar de Hoge Veluwe, witte fietsen, Kröller-Möller, Van Gogh, vooral veel Van Gogh. En dan Maastricht, met een hotel aan het Vrijthof en een biertje op het Onze Lieve Vrouwen Plein. De Limburgse heuvels, Mechelen, Eupen. Met één voet in België en de andere in Nederland. Met de prachtige Geul en het bijhorende dal.

We waren net een dag terug uit Bolivia en ik was alweer op pad. Met mijn Australische nichtje Emily en haar vriend Roger deed ik een toeristisch rondje Nederland. Na vier dagen toeren langs brede rivieren, die traag door oneindig laagland gaan, dacht ik: wat is het hier toch heerlijk...

Vierentwintig uur nagelbijten

Het was nog vroeg toen het alarm op mijn mobiele telefoon ons wekte in Santa Cruz. We pakten onze spullen, leverden de sleutel in en stapten in één van de taxi's die voor het hotel stonden te wachten. De frisse ochtendwind waaide door de open raampjes naar binnen, terwijl we naar Viru Viru Airport reden. Op het vliegveld bleek de internationale balie van LAB - Bolivia's nationale trots - nog gesloten. We waren ook wat vroeg. Gedwee gingen we daarom achter een meisje met rugzak staan, dat blijkbaar al even stond te wachten. Later liep ik even naar buiten om te roken, in gedachten eigenlijk al weer thuis.

Het duurde nog zeker een kwartier voordat Miriam het enorme bord met vertrektijden ontdekte, aan de andere zijde van de hal. Na een korte bestudering zei ze ongelovig en tikje desperaat: "Onze vlucht staat er niet bij," En inderdaad, geen vlucht van LAB naar Sao Paulo. In één klap was ik weer bij mijn positieven. Niks thuis! We waren nog in Bolivia en het leek erop dat we zouden blijven ook. Die constatering was de voorbode van ruim vierentwintig uur nagelbijten en ergernis, terwijl we dachten dat de terugreis juist goed geregeld was.

De vlucht naar Sao Paulo met LAB was inderdaad geschrapt. Na veel zeuren kwamen we op een wachtlijst van concurrent Aerosur. Tot een half uur voor vertrek was het onzeker of we ook echt zouden vliegen en toen dat godzijdank zo bleek te zijn, moesten we nog door de douane. En dat duurt best lang in Bolivia. In Sao Paulo bleek het voor transferpassagiers niet mogelijk om in te checken bij Lufthansa. Tenminste, niet eerder dan een uur voor vertrek. En dus was het zes uur wachten en hopen dat alles goed zou gaan. Tot de Lufthansa-dames eindelijk verschenen, en onze tickets waardeloos verklaarden.

Het bleek dat het bijna failliete Varig, waarmee alle ellende was begonnen, nieuwe tickets had geprint van drieduizend euro het stuk. En dat terwijl op de originele exemplaren duidelijk leesbaar was dat we voor het transatlantisch deel van onze reis maar een kleine achthonderd euro hadden betaald. En dus stonden we weer op een wachtlijst. Moe van het wachten kochten we twee Braziliaanse broodjes kaas voor vijftien dollar. Een kwartier voor vertrek kwam alsnog het verlossende woord: we mochten mee. Twee restplaatsen, vijf rijen van elkaar verwijderd. Niet erg, wel storend.

De les: als ik de volgende keer overweeg een vlucht te boeken, vraag ik eerst het jaarverslag op van de betreffende maatschappij. Vliegen is nog nooit zo spannend geweest...

[Zie ook: Dossier Bolivia]