Dingen die niet op m'n lijstje staan

Paspoort, koptelefoon, kauwgum, toilettas, 2 boeken, 15 Friends-dvd’s, Macbook, camera, statief, tapes, kabels, fototoestel, telefoonoplader, Fristi en Chocomel voor onderweg, 15 boxers, 15 paar gewone sokken, 10 paar skisokken, 20 t-shirts, 5 overhemden, 10 truien, 3 spijkerbroeken, 2 skipakken, 2 sneeuwbrillen, zonnebril, sjaal, muts, handschoenen, fiets binnen, vuilnis in de container en dan nog minstens tien dingen die niet op m'n lijstje staan en die ik vast ga vergeten.

De laatste anderhalve week sneeuw van dit seizoen vangt over zes uur aan. Wat een onderneming weer…

'Mag ik u iets vragen, meneer?'

Ze was knap en zeer adrem. Goede combi. "Wat een leuke serveerster," zei ik tegen Niels. Niet veel later maakte ze zichzelf onsterfelijk door in reactie op mijn vraag of we voor negen man bitterballen konden krijgen, te antwoorden: "Nee, maar we hebben wel gewoon coquilles en zo."

Het was ruim nadat ze me min of meer had uitgelachen omdat ik sinas bestelde – terwijl de rest natuurlijk gewoon aan het bier was – toen ze opeens naast me stond. "Mag ik u iets vragen, meneer?" Terwijl ik nauwelijks de kans kreeg om te bedenken of ik inmiddels echt de leeftijd had bereikt waarop het 'meneer' onvermijdelijk was geworden, zei ze: "U bent toch mijn buurman?"

Het gezelschap waarmee ik me op het zonnige terras bevond, ontplofte. Ik stamelde in al mijn ongeloof nog iets van 'dat zou kunnen', toen ik zag dat ze gelijk had. Twee deuren verder woont ze. We hebben elkaar vaak genoeg gedag gezegd om de situatie minstens gênant te laten zijn. Ik had het echt niet opgemerkt.

Daar zat ik dan, meneer te zijn. Toch maar een biertje dus…

Werken aan mijn testosteronpeil

Het idee was ontstaan na een etentje met Joris. Die had ik tot dat moment zeker tien jaar niet gezien, terwijl we eens toch de allerbeste vrienden waren. Ach, zo lopen die dingen in het leven, dacht ik nog. Maar daags na onze hernieuwde ontmoeting, vond ik het toch jammer. Jammer bovendien dat ik behalve Joris nog een aantal andere mensen van vroeger min of meer uit het oog was verloren. En zo ontstond in samenspraak met Niels het idee voor een reünietje. Niet te hoogdravend, gewoon wat mannen van weleer op een gemiddelde zaterdagavond.

Op Bram na – die we niet meer konden traceren – reageerde iedereen enthousiast. De enige wanklank kwam van iemand die niet op de lijst met genodigden had gestaan. Het was een vrouw van weleer die zich bij mij beklaagde over de samenstelling van het gezelschap. Waarom was zij niet uitgenodigd en waarom überhaupt uitsluitend mannen? Eerlijk is eerlijk: mij boeit het allemaal niet zo. Ik vind vrouwen geweldig en het kostte me dan ook enige moeite om echt te overtuigen.

Dat ik voor komend weekend sowieso moet werken aan mijn testosteronpeil, bleek ook tijdens een telefoongesprek met Niels eerder vandaag. De vraag drong zich onderhand op waar we zouden gaan eten. Zelf had ik zin in sushi, maar Niels wilde vlees. Een flinke biefstuk leek hem wel passend. "Je gaat toch niet met een stel gasten sushi eten?" beet hij me toe. "Wat een nichtenplan!" Oh, ja. Sorry. Rauw vlees en daarna vechten. Ik moet het ergens opschrijven, voor ik het vergeet...

Een file die nogal hardnekkig oogde

"Zullen we naar Antwerpen gaan?" Het was half tien op zaterdagmorgen. Voor mijzelf geen ongebruikelijk moment om reeds enige uren in de weer te zijn, maar ook Miriam was vroeg wakker en rond het genoemde tijdstip nagenoeg gedoucht en wel. En zo kwam het dat we ruim voor de middag in de auto zaten. Op weg naar Antwerpen. "Echt niet met de trein?" vroeg ik nog. Nee, echt niet met de trein.

Tegen de tijd dat we grensovergang Hazeldonk naderden, had ik al twee keer opgemerkt dat het toch altijd weer verder is dan je denkt. Kortom: de reis verliep geheel naar verwachting. Ware het niet dat we slechts enkele kilometers verderop in een file geraakten die nogal hardnekkig oogde. De nieuwslezer van het Vlaamse JOE FM meldde dat de E19 in beide richtingen muurvast stond door werkzaamheden en ongelukken.

Het kostte anderhalf uur om bij de eerste afslag te geraken. De afslag Brasschaat was dat. Ik meende me te herinneren dat die plaats een treinstation heeft, hetgeen overigens niet zo bleek te zijn. Jammer natuurlijk, want het was een uitgelezen mogelijkheid geweest om de file alsnog te mijden. Dus aten we in plaats daarvan maar een broodje terplekke. In een gezapige uitspanning, die in België overigens 'afspanning' wordt genoemd.

De jus d'orange werd er geserveerd met ijs en een verloren plakje sinaasappel, in een wijnglas met besuikerde drinkrand. Een uitgesproken misdaad natuurlijk, tenzij het jaar 1982 is en de locatie een smakeloos, duurbetaald terras aan de Franse Côte d'Azur. De borden waren afgemaakt met respectievelijk paprika- en kerriepoeder. Ongekend. En de ober kwam twee keer informeren of ‘alles een beetje naar wens’ was. Een beetje, ja.

We kochten nog voor dertig euro kaas en hertenpaté in een prachtig zaakje met delicatessen, liepen een rondje door de plaatselijke Casa – waarvan ik leerde dat het de Vlaamse Xenos is – en sloten toen vol goede moed weer aan in de schier eindeloze rij auto’s. Tot we Antwerpen op tien kilometer waren genaderd. Het liep inmiddels tegen vieren. Toen was het mooi geweest en maakten we rechtsomkeert.

Zes uur thuis. Afgemat en wel. Wat een heerlijk dagje uit!

Een korte break om het spannend te houden

Gisteren twitterde ik dat Fawlty Towers in de dvd-speler van mijn MacBook zit. En dat leverde verbaasde reacties op. Waarom geen Friends? Toegegeven: dat zou veel logischer zijn geweest. Naar aanleiding van een comment van Chantal, kwam ik zojuist tot de slotsom dat ik elke aflevering van mijn favoriete sitcom inmiddels ruim twintig keer heb gezien.

Het afgelopen decennium keek ik er nagenoeg elke avond voor het slapen gaan minstens één, maar vaak twee. Uitgaande van gemiddeld anderhalve episode per dag, komt dat neer op 5475 in totaal, gedeeld door de 236 afleveringen Friends die ooit zijn gemaakt, is 23,1. En toch iedere keer weer moeten lachen! Zelfs al ken ik de scripts inmiddels uit het hoofd.

Deze week een korte break. Dat houdt het spannend. Beladen term overigens, break. Voor de echte Friends-fan dan...