Verweerde, roestbruine golfplaten

De kuiten van Lance Armstrong. Ik vond ze ronduit eng van dichtbij. Die opgezwollen aderen vlak onder zijn huid. Ik kreeg het idee dat ze het ieder moment konden begeven onder de immense druk van een nietsontziend topsportbestaan.

Het door en door bebloede hoofd van een man uit Guinee-Bissau, slachtoffer van een voor mij onbekend conflict.

De intrigerende luchtfoto van een sloppenwijk ergens anders in Afrika, ik meen aan de rand van Nairobi. Het kunstige patroon van verweerde, roestbruine golfplaten. De trein die net voorbij reed, loodrecht van boven gezien. Het dak van de rijtuigen beschilderd met grote vrouwenogen. Uit de deuren hingen kluwen kleurig geklede mensen. Stipjes waren het, in de diepte.

Maar wat me nog het meest is bijgebleven van ons inmiddels traditionele bezoek aan de World Press Photo-tentoonstelling in de Oude Kerk in Amsterdam, is de opmerking van mijn vriendinnetje toen we onze fiets parkeerden na aankomst. Met een blik op een prostituee die vanachter haar raam uitzag naar potentiële klanten, zei ze: "Zo, die heeft grote tieten!"

Daar kon geen foto van Iraanse activisten of door cadmium gemuteerde Chinese sinaasappels meer tegenop...

Zondagochtend op donderdag

Wat hou ik inmiddels toch van de vroege zondagochtend in Amsterdam. Het rondje Kinkerstraat - grachtengordel - Vondelpark. Uitgestorven, op die ene trotse moeder met blitse kinderwagen na. Die ene zwerver met winkelwagentje, overladen met plastic zakken vol troep. Dat ene Japanse stelletje, dat elkaar fotografeert tegen een onbeduidende achtergrond. Zondagochtend op donderdag. Er tjilpen wat vogels. Het zadel van mijn fiets kraakt.

Zouden ze nog bestaan?

Goddank, het was uitgestorven. Eén klant slechts die vlak voor mij een nummertje scheurde van het apparaat dat een prominente plaats innam in de hal van het plaatselijke postkantoor. Zelf had ik volgnummer 223 te pakken. Twee medewerksters achter de balie waren nog verwikkeld in wat alledaags gekeuvel, terwijl de andere klant en ik wat ongemakkelijk over ons voetbed schoven. Een korte blik over en weer. Iets van verstandhouding. Tja, zo gaat dat op een postkantoor, sprak er uit. We haalden synchroon even de schouders op.

Het duurde nog een minuutje al met al, voordat mijn lotgenoot en ik leken te worden opgemerkt. Het gesprek tussen de dames verstomde, waarna de flatscreen boven hun hoofd als bij toverslag aangaf dat wij ons simultaan konden vervoegen bij respectievelijk balie 2 en 3. De medewerkster die mij zou helpen had een open blik. Er kon zowaar een glimlachje af. Het gaf me enige moed, al bewoog ik zonder twijfel behoedzamer dan normaal en bereidde ik in gedachten een soort fluisterstem voor.

"Dag mevrouw," zei ik op half volume. Even was er de aarzeling. Ik bracht mijn gezicht wat dichter naar het hare. Zouden ze überhaupt nog bestaan? De gedachte schoot even door mijn hoofd. Je moest er tegenwoordig vast voor betalen! Snel scande ik nog de ruimte, om te zien of de kust veilig was. Mijn schichtige blik botste op de klant bij balie 2, die druk doende bleek met zijn eigen baliemevrouw. Het was nu of nooit! Een kort kuchje nog, voordat de vraag krakend mijn keel verliet:

"Heeft u voor mij misschien een stapeltje giro-enveloppen?"

'Lekker ding is je vader'

Terug uit de sneeuw van Val Thorens. De laatste week van het wintersportseizoen heet daar traditiegetrouw de Dutchweek. Veel Nederlanders dus, veel après-ski en tussen de bedrijven door ook nog wat geploeter op de berg. Aan sneeuw overigens geen gebrek dit jaar. Iets meer zon was prettig geweest, al was die niet nodig om mijn voorhoofd op vrijdag nog flink te doen verbranden. Bewolkt en koud, prettig gesprek, zonnebrand straal vergeten. Rookie mistake.

Mijn goede vriend Paul en ik maakten even onderdeel uit van het legertje reisleiders dat alle zaken in ValTho in goede banen organiseert. Dat gaat ons doorgaans prima af. Het is dan ook geen hogere wiskunde, eerlijk is eerlijk. Een greep uit de meldingen en vragen: 'Ik trek zojuist de stop uit het bad en nu staat mijn appartement onder water', 'er was me een oven beloofd, maar ik zie hier alleen een magnetron' en 'ik wil parkeren in garage P1, kan ik dan gewoon de bordjes volgen?'

Tussen alle problemen door was er bovendien genoeg tijd om zelf te skiën. Meestal met z’n tweeën, maar op maandag haakten we even aan bij de dames en heren van Snow Experience. Een alternatief voor lessen, dat dit jaar voor het eerst werd aangeboden in Val Thorens. Onder hun deelnemers was Estelle. Bijna zestien en op vakantie met de hele familie. Voor Estelle bleek de Snow Experience een mooie manier om het gezinsleven te ontvluchten en vooral iets mee te pikken van de après-ski die - zoals gezegd - welig tiert in het dorp.

Diezelfde avond liepen we haar dan ook weer tegen het lijf in Le Monde, één van de bekende horecagelegenheden. Daar dronk ze stiekem een wijntje uit blik, terwijl ze voortdurend door hitsig manvolk werd belaagd. Desondanks genoot ze zichtbaar. De ergste gevallen hield ik behulpzaam een beetje op afstand. "Ik heb gezegd dat jij mijn vader bent," schreeuwde ze niet veel later met een grote glimlach in mijn oor, terwijl ze naar een aantal jonge vrouwen wees die in een hoekje stonden mee te springen op de muziek. "Lekker ding is je vader dan, zeiden ze."

We deden een high five, Estelle en ik.