'Een week in de vensterbank'

Hij stond met een meloen in zijn handen toen ik aan kwam lopen. Zijn gezicht was in een frons gevangen. "Hoe weet je of zo'n ding goed is?" vroeg hij. "Je moet er een beetje in knijpen," reageerde ik. Ter demonstratie pakte ik een andere meloen van de berg die op de versafdeling van 'Bas van der Heijden' was uitgestald. Ik drukte er met mijn duim en wijsvinger in.

"Ze zijn wel wat hard," concludeerde ik. Hij knikte begrijpend. "Maar dat zijn ze meestal! Ik leg zo'n meloen altijd nog een week in de vensterbank. Lekker in het zonnetje. Elke dag even draaien." De man leek het maar ingewikkeld te vinden. Hij plaatste zijn meloen terug op de berg en gaf me nog een vriendelijk knikje. Zelf nam ik er wel één mee. Voor in de vensterbank.

Toen ik met twee zware tassen de supermarkt uitliep, kwam ik hem opnieuw tegen. "Ik vind het maar een behoorlijk gedoe," zei hij. "Zo'n meloen." Ik lachte.

Paar meter hoge waterzuil

De afgelopen weken stonden mede in het teken van het aanstaande 'NK Bommetje'. Ieder jaar springt een meute enthousiastelingen van de hoge duikplank in één van de Sportfondsen-zwembaden in Nederland. Een evenement dat vraagt om rechtstreekse uitzending op internet. Straks om drie uur is het D-day. We hebben een sponsor op het oog, maar het is bepaald nog geen gelopen race.

Maar zelfs als het niet lukt, heb ik weer honderd dingen geleerd en vooral ook veel gelachen en verbaasd gestaan. Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld met Vera, de directeur van het zwembad in Bergschenhoek, waar de finale van het NK dit jaar wordt gehouden. Zelden zo'n opgetogen mens gezien. En alles is mogelijk! Adoptie van het evenement door de sponsor, spandoeken...

Zelf ben ik nog niet in training, maar mijn groeiende bierbuik zou toch voor een paar meter hoge waterzuil garant moeten staan. Fingers crossed!

'Jij bent nogal schrikachtig'

Toen ik de sleutel van onze portiekdeur omdraaide, was ik nog volledig in gedachten verzonken. Terwijl ik mijmerend mijn rechtervoet over de drempel tilde, zag ik vanuit mijn linkerooghoek de vage omtrek van een figuur, bovenaan de eerste trap. "Hallo," klonk het opgewekt. Ik schrok.

Het was de benedenbuurvrouw. "Jij bent nogal schrikachtig," merkte ze fijntjes op. Ik lachte en bedacht dat ze gelijk had. Nog geen week eerder was precies hetzelfde gebeurd. "Ik was in gedachten verzonken en had je niet gezien," zei ik. "Maar troost je: het ligt niet specifiek aan jou hoor!"

Tegen de tijd dat ik was uitgesproken, draaide ik de sleutel van onze eigen voordeur al om en racete ik naar binnen met mijn broodje kaassoufflé, dat ik even tevoren bij de snackbar om de hoek had gehaald.

'Een hond stinkt'

"Ik ga een hond halen."
"Wat?"
"Ik ga vanmiddag een hond halen."
"Je bent niet goed bij je hoofd! Een hond stinkt..."
"De hond is voor mijn moeder."
"Oh, daar zal ze vast blij mee zijn! Wat een leuk idee!"

Fraai gebruinde vrouwenlijven

We zaten in de warme zomerzon aan het strand van Bloemendaal en voerden een gesprek over de crossmediale toekomst. Terwijl we ondertussen een uitsmijter met ham en kaas wegwerkten, dreven onze blikken geregeld richting fraai gebruinde blote vrouwenlijven die aan de andere kant van het doorzichtige windscherm langs onze tafel bewogen. "Sorry, ik was even afgeleid," gaf ik toe. "Wat zei je?"

'I would like you send to me soon'

Onlangs stuurde ik na lang wikken een e-mail aan monnik Sikeo in Luang Prabang, waarvan de strekking zonder meer duidelijk was. Ik schreef dat ik hem graag zou helpen, maar dat ik het tegelijk moeilijk heb met het controlevraagstuk. Misschien is dat wel heel erg Nederlands. Ik wil graag weten wat hij uitvreet met mijn geld, als ik dat in een enveloppe naar Laos stuur.

Die boodschap is volgens mij overgekomen, al blijft het lastig om dat te beoordelen op basis van zijn steenkolenengels. Op mijn vraag om een voorstel uit te werken voor hulp op afstand, waarbij hij tegemoet komt aan mijn reserves, kwam overigens niet echt een inhoudelijke reactie. Wel toonde hij zich bijzonder opgewekt over mijn aanbod om hem voor dit moment uit de brand te helpen.

Sikeo moet naar de dokter, want hij heeft last van zijn hart. "Ze worden altijd ziek," zei Vincent laatst, toen ik het verhaal vertelde. En ik ben geneigd dat met hem eens te zijn. Toch stuur ik hem wat Bahts. Tegen beter weten in misschien. De monnik zelf kan dat waarderen. "Thank you very much again for your helping. Excuse me. I would like you send to me soon if you really wants to help my heart," schreef hij terug.

Ach ja. Ontwikkelingshulp...

[Zie ook: Dossier Laos]

Het snot voor de ogen

Terwijl ik op de radioredactie van het ANP voor de zesde keer naar een samenvatting keek van de etappe waarin Pieter Weening met nauwelijks een centimeter voorsprong als eerste over de finish kwam, vroeg Anne-Marie B. of het inmiddels niet genoeg was geweest. Ik schudde mijn hoofd en legde uit dat ik een gemiddelde touretappe - zeker in gecomprimeerde vorm - wel een keer of tien kan hebben. Het landde niet helemaal.

De Tour is het mooiste evenement van het jaar. En Annemarie is niet de enige die moeite heeft om dat te begrijpen. Miriam snapt er ook maar weinig van. Ze verbaasde zich dit weekend vooral over het gebruikte jargon. "Dus 'koersen' is eigenlijk gewoon 'fietsen'?" vroeg ze. Ik knikte. "En 'afstoppen' betekent dat je andere renners tegenhoudt?" Ik antwoordde positief. "Waarom noemen ze het dan niet 'tegenhouden'?" vroeg ze.

Ik begrijp de verwarring, maar wielerjargon hoort er nu eenmaal bij. Sterker, wielerjargon is prachtig. De eigen taal van het peloton, met fraaie woorden en schitterende uitdrukkingen. Het snot voor de ogen rijden, uit iemands kont piepen en aan het elastiek zitten. Demarreren, ravitaillering en recupereren. Poëzie is het! Morgen naar Courchevel. Ik ben benieuwd welke berggeit als eerste over de meet komt...

Onbegonnen en overbodig

Het gevoel van 11 september 2001 is terug. Toen zat ik aan het Rotterdamse Weena en wilde het nieuws maar langzaam doordringen. Eerst waren er berichten over een sportvliegtuigje dat het 'World Trade Center' zou zijn ingevlogen. Ik maande iedereen tot werken en probeerde een gesprek af te ronden. Toen was er het tweede vliegtuig. We zagen het live op tv.

Ik zat die ochtend met John en Edith Mastenbroek om tafel. Edith zit nu voor de PvdA in Europa. Zojuist hoorde ik op Radio 1 dat juist in Brussel nu voor het eerst van terrorisme wordt gesproken. In 2001 duurde dat langer. Maar toen hadden we ook nog nauwelijks van Al-Qaeda gehoord.

Wat Brussel nu als eerste durft te zeggen, dachten we allemaal direct. De Londense autoriteiten vragen de media nog niet te speculeren over de oorzaak van alle ontploffingen, maar dat lijkt me onbegonnen en behoorlijk overbodig ook.

'Sociaalwenselijk geneuzel'

De zon scheen over de haven. Er lagen enkele vissersboten aangemeerd. De netten op het achterdek. Een enkele fietser reed langs. Een echtpaar wandelde voorbij. Verder was het vooral rustig.

Dinsdagmiddag in Scheveningen. We arriveerden met opa en oma. Toen we hen ophaalden in Voorburg, viel me op dat oma verrassend kwiek op de achterbank sprong. De benen van opa bewogen wat stroever.

Miriam's moeder hield een toespraak. Een kort moment had ik de indruk dat Miriam's vader oprecht verrast was. Zelf had hij in ieder geval geen verhaaltje voorbereid. Maar het korte dankwoord klonk oprecht.

We vierden zijn vijfenzestigste verjaardag. "Als je had gezegd dat je éénenvijftig was geworden, had ik het ook geloofd," riep oom Marius over de tafel. "Wat een sociaalwenselijk geneuzel," lachte ik hem toe.

De middag eindigde met een groepsfoto op de trappen naast het restaurant, voordat oma weer in de auto sprong.

Een man of tien in Delfshaven

Toen Niels (Z.) de enveloppe in zijn handen kreeg, was het eerste dat hij riep: "Als het maar geen sprong uit een vliegtuig is!" En dat was het dus wel. Een tegoedbon voor een parachutesprong.

We aten met een man of tien in Delfshaven, omdat Niels eerder jarig was geweest. De mensen om ons heen keken nu en dan verstoord op vanwege de herrie die we produceerden.