Buiten adem en minuten te laat

Op dagen dat ik een ochtenddienst heb bij het ANP, moest ik tot nu toe rennen om op tijd te zijn. Met de trein van acht over half zes heb ik na aankomst nog precies zes minuten over om aan de Handelskade te geraken. En dat zijn er eigenlijk zes te weinig. Buiten adem en minuten te laat kwam ik dan ook altijd binnenrennen.

Vandaag heb ik voor het eerst een vouwfiets bij me. Op advies van collega Jeroen d'Hamecourt, die er inmiddels al een aantal rondjes op gereden heeft. Het ding blijkt namelijk ook uitermate geschikt voor snelle verplaatsingen op de vijfde verdieping van het ANP-pand. Zelfs op de nieuwsdienst werd gelachen, begreep ik. En dat komt niet vaak voor.

Van Annelie hoorde ik dat vouwfietsers onder elkaar bovendien een soort clubje vormen. Hoe het precies in z'n werk gaat, weet ik nog niet. Maar ik stel me voor dat vouwfietsers elkaar groeten onderweg, zoals buschauffeurs en motorrijders dat ook doen. Ik oefen inmiddels op een nonchalant gebaar met mijn rechterhand.

Terug in de politieke arena

De cirkel is rond. Ik moet denken aan een uitgeknipte krantenfoto in één van mij plakboeken. Het is januari 1976 en ik ben nog maar een paar weken oud. Mijn moeder geeft mij de fles op de publieke tribune van de Vlaardingse raadszaal. Mijn vader voert ondertussen als fractievoorzitter van de Partij van de Arbeid het woord. Voorpaginanieuws.

Dertig jaar later keert hij terug in de politieke arena van het voormalige vissersdorp. Tenminste zo lijkt het, want sinds gisteren is mijn vader kandidaat-wethouder voor de PvdA. Binnenkort ben ik dan ook zeker weer te vinden op de publieke tribune van het Vlaardingse stadhuis. Dertig jaar na dato. Het worden vast weer mooie plaatjes...

De volgende dag een ijsbar

"Ik daag je uit. Voor vijftig euro." Paul twijfelde. Even dacht ik dat hij zijn fameuze en uitdagende brede glimlach op zijn gezicht zou toveren om er met een woordgrapje of een lichte verdraaiing van de feiten alsnog onder uit te komen. Maar hij zegde toe.

"Vijftig euro," zei Paul terwijl hij mijn hand schudde, "maar ik doe het niet voor het geld." Er werd gelachen in de woonkamer van ons chalet in Val Thorens. Vanaf de bank riep Daniëlle dat ik de boel weer op liep te stoken, terwijl Paul zocht naar zijn handschoenen.

Even later volgde ik hem naar buiten. In mijn rechterhand een glas jus met wodka. "Ik moet wel een goede schep hebben," zei Paul. Hij regelde een flink exemplaar bij de Belg die conciërge speelde in ons complex. En even later stond hij te graven in de metersdikke laag sneeuw.

Hij schepte een enorme berg bij elkaar. Af en toe nam Paul de moeite om wat lucht uit de sneeuw te slaan. Toen de berg eenmaal een doorsnee had van een meter of twee, vond hij het genoeg. Geamuseerd vroeg ik Paul nog of hij echt dacht dat dit project zou slagen.

Het volgende moment begon hij de berg sneeuw aan de voorkant uit te hollen. Emmer voor emmer. En terwijl ik licht verbaasd toekeek hoe Paul steeds verder in de heuvel verdween, begon me te dagen dat ik de dag vijftig euro armer af zou sluiten. Het was hem gelukt. Een iglo.

De volgende dag bouwden we een ijsbar.

Niet in Moutiers maar in Genève

Hoewel het bepaald niet uitkomt staat opnieuw een korte vakantie gepland. Morgenavond vertrekken we met elf of twaalf man - dat is nog even onzeker - naar de sneeuw in Val Thorens. Deze week wonden we ons op over de trein, die plotseling niet blijkt te stoppen in Moutiers, maar in Genève. En vooral over het briefje van de chartermaatschappij die excuses maakte en de mogelijkheid bood om kosteloos te annuleren. Drie dagen voor vertrek.

Ranglijst van footbag-virtuozen

Straks een draaidag voor Stimorol, het kauwgommerk. We nemen een tien trucs op met de Vlaming Wim, die een meester is in de beheersing van de zogenoemde 'footbag'. Dat is een kleine voetbal, die nog het meest doet denken aan een antistress product. Binnenkort is de footbag in het kader van een WK-actie voor kauwgumkauwers verkrijgbaar in de winkel en laat Wim op internet zien wat je er allemaal mee kunt.

En dat is niet mis. Nou ben ik zelf eigenlijk geen partij, omdat ik met een normale voetbal niet eens raad weet. Maar mede daardoor sta ik extra versteld van de acrobatische kunsten die Wim ermee uithaalt. Met het grootste gemak laat hij het balletje in de lucht om zijn voeten draaien, om het vervolgens op te werpen en via zijn nek weer te laten landen op een vooruitgestoken knie. De trucs hebben verder exotische namen zoals 'mirage', 'butterfly kick', 'legbeater' en 'spinning osis'.

Maar het leukste is hoe Wim zichzelf positioneert op de ranglijst van footbag-virtuozen. "Ik ben derde van België," zegt hij dan.

Steeds lig ik weer dubbel

Een paar weekenden geleden waren we in Antwerpen op een verloren zondagmiddag. Directe aanleiding was onze voorraad olijfolie die op begon te raken. In Antwerpen zit een winkeltje waar ze heerlijke olie verkopen. De variant met basilicum is zelfs hemels.

Maar het bezoek aan was uiteindelijk vooral een doorslaand succes omdat ik bij de plaatselijke Mediamarkt de dvd's van 'The Office' op de kop wist te tikken. Tot dat moment was ik alleen in het bezit geweest van de kerstafleveringen, omdat de rest in Nederland eenvoudig onverkrijgbaar bleek.

Sindsdien zie ik elke avond wel een aflevering. En steeds lig ik weer dubbel. Van David Brent, de anti-manager die een patent heeft op het maken van verkeerde opmerkingen. Om Gareth die door het leven gaat als reservist, maar zich gedraagt als commando. En om de spanning tussen Dawn de receptioniste en verkoper Tim.

Miriam snapt er weinig van. Zoals ze ook mijn voorliefde voor 'Friends' nog altijd vreemd vindt. Met name het feit dat ik afleveringen wel twintig keer kan bekijken en dan nog steeds moet lachen om dezelfde grappen. En de weinige keren dat ik haar weet te verleiden om aan te schuiven, merkt ze koeltjes op dat ik het blijkbaar leuker vind dan zij.

Nee, dan 'America's next topmodel'. Dat is leuke tv!